این نوشته صرفا برداشت بنده بوده و فاقد اعتبارسنجی است.
وقتی صحبت از تقلید در سینما می‌شود، ناخودآگاه ذهن ما به سمت فیلمنامه، طراحی صحنه و از این قبیل موارد می‌رود. اقتباس و تقلید از رمان و ادبیاتِ یک کشور نیز کاری رایج در دنیای فیلم است. هر چند که تعداد فیلم های اقتباسی که از نسخه ی اصلی و کتابیِ خود بهتر باشند، محدود هستند. اما تقلید از موسیقی، شاید در نگاه اول کمی احمقانه به نظر برسد ولی در این مورد این تقلید به زیبایی هر چه تمام تر انجام شده است. ابتدا به فیلم خط باریک قرمز ساخته‌ی ترنس مالیک می‌پردازیم.
ترنس مالیک در این فیلم دست روی حمله‌ی آمریکا به ژاپن می‌گذارد و فیلم از زبان و نگاهِ چند سرباز آمریکایی روایت می‌شود.
در سکانسی از فیلم، سربازان آمریکایی به ژاپنی های مجروح حمله کرده و آنان را قتل عام میکنند. پس از کشتار، سربازان متوجه این موضوع می‌شوند که جنگیدن با آن چه که تصور میکردند به کل متفاوت است و احساس گناه و شرم آنان در سرتاسر فضای فیلم به راحتی حس می‌شود. موسیقی این سکانس رو از لینک زیر بشنوید.
Hans Zimmer - Journey To The Line
حال به سراغ فیلم شرم ساخته‌ی استیو مک کوئین می‌رویم.
فیلم در مورد یک معتاد جنسی(مایکل فاسبیندر) ساکن نیویورک است که به همراه خواهر خود در نوجوانی به علت آشوب های ایرلند به آمریکا مهاجرت کردند. وضع رفاهی مطلوب به براندون( مایکل فاسبیندر) این اجازه را می دهد تا میل سیری ناپذیر خود را بدون دغدغه دنبال کند. زیباشناسی فیلم سرد و آشفته کننده است. کارگردان ما رو به چشم چرانهای شرم آور تبدیل می کنه. فیلم تا حدی از "آخرین تانگو در پاریس" الهام گرفته است. McQueen از ما می‌خواهد خود را تا سطح زندگی شخصیت اصلی فیلم پایین بیاوریم و آنجاست که ما را با شخصیت پیوند می دهد تا شاهد تماشای دست و پا زدن های او در این کثافت باشیم. در تمام سکانس هایی که براندون با احساس گناهِ پس از ارضای میل خود مواجه است، موسیقی زیر پخش می‌شود.
Harry Escott - Unravelling
به نظر شما این تقلید موسیقی از فیلم خط باریک قرمز اتفاقی است؟ در چشم هر دو بازیگر احساس گناه و پشیمانی موج می‌زند...
