سرخ پوست فرار از زندان با طعم پهلوی با ادویه عاشقانه نتیجه یک کلاسیک سرپا و جذاب با ذهنیت امریکایی.
نوید محمد زاده ای که نه معتاد بود نه عصبی و نه روان پریش، یک سرگرد شسته رفته تر و تمیز درجه یک
نکته ای که توجهم رو جلب کرد این بود که به هیچ وجه حس یک فیلم ایرانی بهتون دست نمیده. دقیقا حس یک کلاسیک دلنشین بهتون دست میده ( امیدوارم )
تنها پایان بندیش بنظرم تو ذوق میزد. متاسفانه پایان بندی تو فیلمای ایرانی معضلی شده ( 1 - پایان باز فرهادی طور 2 - پایان محافظه کارانه ) این فیلم با یک پایان منطقی میتونست خیلی بیشتر حرف برای گفتن داشته باشه.
خلاصه به نیما جاویدی بابت این سبک جدید تبریک میگم و امیدوارم حفظش کنه / فیلمبرداری هومن بهمنش عاااااااااااالی و درجه یک بود. چند صحنه حس کردم دارم دانکرک میبینم و از این ترکیب رنگ ها و دوربین درست شگفت زده شدم.
* چقدر این حرکت چیپ و زشت مد شده که از فیلم روی پرده استوری میگیرن که بگن سینما هستیم! مخاطب جدی هستیم! عنِ شاخی هستیم!! از هر لحاظ قانونی و شرعی این کار غلط اندر غلطه
* چند هزار سال تمدن دریغ از شعور صف ایستادن. اکران ساعت 17:30 بود من 1:30 اونجا بودم. 30 نفر بیشتر جلوم نبودن، یک ربع مونده به شروع فیلم 90 نفر شدن. کلی هم دعوا و بزن بزن بین مرد و زن که اصلا شرم اوره. نصف این جمعیت سال تا سال یه فیلم نگاه نمیکنن. تو جو قرار میگیرن میان جشنواره. ماشالله همه هم کارشناس و منتقد در همه عرصه ها! حق الناس که فقط پول نیست، اونایی که میتونستن این سانس بهشون بلیط برسه ولی نرسید پسفردا یقه این بچه زرنگ ها رو میگیرن. انسان باشید
