اختصاصی طرفداری- بل هوکس، منتقد آمریکایی می گوید:" هیچ اثری از زندگی در خشونت پیدا نمی شود، هر واکنش خشونت آمیزی یک قدم بشر را به مرگ نزدیک تر می کند." اما جایی میان عشق و تنفر، میان جنون و عاقلی، میان جهد و جهل چیزی ایستاده است که به مانند تناسخ هر چیزی را به چالش می کشد. در همان جا من عاشقت می شوم اما قربانیت می کنم. در آن جا گاه نه تنها هدف وسیله را توجیه می کند بلکه وسیله نیز گاه خود، هدف است.
جنونی افسار به دهان اما غیر قابل کنترل به نام "هولیگانیسم" سال ها است که زیبایی فوتبال را گاه به زشتی برده است. از نگاه فیلسوفانه نمی توان گفت هولیگانیسم شیطان است یا فرشته اما قطعا چیزی میان آن دو نیست. در تعریف هولیگانیسم آمده است: "خشونت، انجام کار های غیر قانونی و خرابکاری توسط برخی از هواداران به صورت متحدانه را هولیگانیسم گویند." می گویند ریشه این کلمه از انگلیس آمده است اما در فارسی بهترین معادل برایش، اوباش گری است.
فوتبال، بار ها طعم تلخ قربانی شدن را چشیده است اما این قربانی شدن درون زمین نبوده است. گاه فوتبال روی سکو سلاخی شده است. گاه در خیابان های منتهی به ورزشگاه و گاه به مانند کودکی معصوم و بی گناه دور از آغوش مادر.
حدود سه ماه پیش بود که در نیمه نهایی یکی از برترین تورنمنت های فوتبال یک هوادار لیورپول بر اثر درگیری بین هواداران لیورپول و رم به کما رفت. اگر فکر می کنید این اتفاقات فقط به فوتبال اروپا تعلق دارد، در اشتباهید. اصولا فوتبال گاهی بهانه ای است برای قربانی کردن، برای جنگیدن، برای سلاخی کردم. شهریور ماه گذشته بر طبق گزارش پلیس اندونزی 16 نفر متهم به قتل یک هوادار 23 ساله تیم حریف شدند. 2 هفته لیگ تعطیل شد تا شاید غم قتل این جوان التیام یابد.
مردی که در تصویر زیر می بینید پس از پایان بازی در یک درگیری هولیگانی در خیابان گردنش شکست یا شکسته شد و در جا جان باخت.
اگر بازهم قانع نشده اید و هنوز این شیطان یا پری قصه های فوتبال را ندیده اید، می توانید به تگ مخصوص خشونت در فوتبال در وبسایت گاردین سر بزنید و فقط ماه جاری را ملاحظه کنید.
اعتقاد مارتین لوتر کینگ که با آرامش بزرگ ترین محافل ضد آپارتاید را از بین برد، این بود:
هیچ چیز خوبی از دل خشونت بر نمی آید.
معنی این جمله را شاید تنها 639 نفر در دنیا فهمیده باشند، که لااقل 39 نفر آن ها دیگر در قید حیات نیستند. 39 نفری که به بروکسل رفته بودند تا فینال جام باشگاه های اروپای سال 1985 را تماشا کنند اما هیچگاه موفق به این کار نشدند.
آندره آ کاژولا تنها 11 سال داشت که بین مشت و لگد هواداران یوونتوس و لیورپول و البته صد ها تن دیوار خراب شده ورزشگاه هیسل قرار گرفت و مادر را از دیدن دوباره اش محروم کرد یا آلفونس باس 35 ساله بلژیکی که از خانه اش بیرون آمده بود تا پس از دیدن یک فینال دوباره سوار بر ماشین شود و به خانه برگردد اما هیچگاه چنین رویایی ساده برایش، به حقیقت تبدیل نشد.
ماجرا در چندین کلمه ساده قابل شرح است و مقصر اصلا اهمیتی ندارد چون حتی اگر با هزاران ورق در دادگاه باشگاهی محکوم شود، بازهم آندره آ کاژولا به آغوش مادر بازنمی گردد یا آلفونس باس بار دیگر درب ورودی خانه اش را نمی بیند. یک ساعت قبل از بازی بود که چیزی از دل خشونت بر آمد که حتی مارتین لوتر کینگ هم بر جایش لرزید. فنس بین دو جایگاه تیم های رقیب شکست، هواداران باهم درگیر شدند و بر اثر فشار دیوار ورزشگاه فرو ریخت و در همین چند ثانیه مادر کاژولا مجبور شد تا آخر عمر عکس آندره آ را بغل کند و البته چند ثانیه هم جسم بی جان فرزندش را.
آنقدر از چنین مواردی در آرشیو فوتبال وجود دارد که خواندن سر تیتر ها هم اشک را در چشمانمان متبلور می کند. اما هرچقدر جنون این دیوانگی به لحظه دوست داشتنی عمیق تر شود، فوتبال سربه زیرانه تر در کنجی می گرید. هرچقدر فخرمان برای فتح بدن های نیمه جان هواداران رقیب فزون تر می شود، "آندره آ" ها با شوق بیشتری از ترس، تجسمی از مادران خود را در آغوش می گیرند و می گریند. در این میان تنها، تنها خشونت است که با فخرفروشی خرامانه خرامانه فوتبالمان را می رباید.
"من عاشقت هستم ولی قربانیت می کنم. من خشم را قربانی می کنم."
