اختصاصی طرفداری - طرفداران الاهلی مصر به موفقیت تیم محبوب شان عادت کرده اند. در سال 2000 آنها افتخاری بزرگ کسب کردند: کنفدراسیون فوتبال آفریقا، الاهلی را به عنوان بهترین تیم قرن آفریقا برگزید. به راستی چه کسی می تواند به این عنوان اعتراض کند؟ آنها بیش از هر تیم دیگری قهرمان لیگ قهرمانان آفریقا شده اند (8بار). در مصر هم هیچ تیمی پرافتخارتر از آنها نیست: 38قهرمانی در لیگ برتر مصر و 35قهرمانی در جام حذفی مصر. الاهلی یکی از موفق ترین تیم های تاریخ فوتبال است.
همیشه پشت هر باشگاهی، این جمعیت طرفداران باشگاه است که خودنمایی می کند. آنها نبض، صدا، روح و عشق باشگاه را به نمایش می گذارند. طرفداران الاهلی شبیه طرفداران تیم های دیگر نیستند. آنها نقشی کلیدی در تحولات باشگاه ایفا کردند و باز هم نشان دادند که فوتبال و سیاست به همدیگر پیوند خورده اند. در مصر، طرفداران الاهلی فقط هوادار نیستند. آنها گروهی انقلابی و تاثیرگذار در اجتماع مصر هستند. وقتی مردم مصر علیه حسنی مبارک، رئیس جمهور وقت قیام کردند، طرفداران الاهلی نقشی مهم در این انقلاب و تسریع پیروزی آن ایفا کردند. البته ما نمی خواهیم به انقلاب سال 2011 در مصر بپردازیم. اهلاوی، گروه طرفداران افراطی الاهلی مصر است و نقشی مهم در انقلاب مصر داشت. آنها در شورش های خیابانی، مبارزه با مامورین امنیتی، سردادن شعارهای انقلابی و آماده کردن بنرها و هماهنگی ها بسیار موثر بودند.
این گروه در سال 2007 تاسیس شد. درست زمانی که دولت مبارک به اوج قدرت رسیده بود. طبیعتا در چنین شرایطی، فرصت چندانی برای مخالفت با حاکمیت وجود ندارد. در چنین فضایی، تنها دو صدا شنیده میشد: صدای اخوان المسلمین و صدای طرفداران افراطی در ورزشگاه های فوتبال. آنها در صف اول مبارزه با نیروهای پلیس و نیروهای امنیتی بودند. چیزی که کم کم دولتمردان مصر را نگران کرد. اهلاوی به انقلابیون کمک کرد پایگاهی قوی ضد حاکمیت مصر و شخص حسنی مبارک ایجاد کنند. هیچ حزب سیاسی مخالف مبارک در فضای سیاسی مصر وجود نداشت ولی اهلاوی این حس انقلابی را به سراسر مصر انتقال داد. کم کم همه چیز به خشونت کشیده شد. دولت مبارک دیگر هیچ ابایی از خونریزی در شورش ها نداشت. اما در عین حال، اوضاع به تدریج از دست حاکمیت خارج شد و همین جا بود که کم کم امید به پیروزی انقلاب شکوفا شد.
البته خشونت در فوتبال مصر پدیده نوینی نیست. دربی قاهره تاریخی پر از درگیری های خونین در قلب خود دارد. دشمنی الزمالک و الاهلی در تمام جهان مشهور است. جالب است بدانید وقتی الاهلی مصر عنوان بهترین باشگاه قرن آفریقا را به دست آورد، الزمالک، تیم همشهری آنها در رده دوم بود. یعنی می توان گفت بهترین تیم های آفریقا با فاصله ای اندک از هم در پایتخت مصر نفس می کشند. دربی این دو تیم همیشه جذاب و پر از رقابت بوده: از پس زمینه های اجتماعی بگیرید تا مسائل ملی گرایانه در این میدان نبرد تاثیرگذار هستند. به همین خاطر است که دربی قاهره، لقب خشونت آمیزترین دربی جهان را به خود اختصاص داده است. ریشه های این دشمنی بسیار عمیق است: داستان از زمانی آغاز شد که مصر در اشغال ارتش بریتانیا بود. الاهلی به نوعی نماد ملی گرایی بود و الزمالک هم به عنوان بازوی ورزشی ارتش بریتانیا شناخته میشد. آنها رابطه نزدیکی با حاکم منفور، فاروق شاه داشتند. از همان ابتدا رقابت بین این دو تیم با چاشنی دشمنی همراه بود.
اما در طول انقلاب مصر، رقابت و دشمنی بین این دو تیم قاهره به فراموشی سپرده شد. گروه طرفداران افراطی الزمالک که شوالیه سفید نام دارد، در کنار اهلاوی قرار گرفت. آنها هم در سال 2011 دوشادوش طرفداران تیم رقیب در میدان تحریر به تظاهرات پرداختند. هر دو گروه طرفداران از سال 2007 کار خود را آغاز کرده بودند و در زمان انقلاب، هزاران عضو در سراسر کشور داشتند. ردپای آنها کاملا در جنگ شترها در 2 فوریه 2011 مشهود بود. بخش اعظمی از جمعیت مصر هیچ سابقه و تجربه ای در اقدامات انقلابی نداشت. آنها هیچ وقت در مقابل خشونت بی رحمانه نیروهای پلیس مقاومت نکرده بودند. ولی گروه های طرفداری دو تیم پایتخت در این مورد باتجربه بودند. این مردان انقلابی با رنگ های تیم های محبوب شان یعنی سفید و قرمز به میدان آمدند و تبدیل به مشت محکم ملت مصر شدند. مقاومت رژیم مبارک بی فایده بود و در نهایت دولت او سقوط کرد. حسنی مبارک استعفا کرد، قانون اساسی به حال تعلیق درآمد و پارلمان منحل شد. جالب است که در این داستان تاریخی، فوتبال نقشی مهم در رسیدن به آزادی ایفا کرد.
اما چندی بعد از پیروزی انقلاب مصر، الاهلی یکی از غمگین ترین روزهای تاریخش را تجربه کرد. یک سال بعد از آن تاریخ، الاهلی در شهر سوئز به مصاف تیم المصری رفت. المصری در یک بازی عجیب، 3-1 برنده شد. ولی فاجعه زمانی اتفاق افتاد که طرفداران این تیم به زمین حمله کردند و به طرفداران الاهلی یورش بردند. در نتیجه 72 هوادار جان خود را از دست دادند. این یکی از بدترین شورش های تاریخ فوتبال بود و اهلاوی را در حالی عزادار کرد که همه منتظر روزهایی زیبا بعد از پیروزی انقلاب بودند. بیشتر این 72 نفر در ازدحام تونل خروجی ورزشگاه جان خود را از دست دادند. برخی دیگر هم بی رحمانه کشته شدند یا از سکوی تماشاگران به پایین پرت شدند. جالب است که هیچ اثری از نیروهای پلیس و ضدشورش دیده نمیشد.
اعضای گروه اهلاوی نیروهای پلیس را سرزنش کردند و معتقد بودند پلیس به خاطر نقش مهم آنها در سقوط دولت مبارک، قصد انتقام جویی داشته است. به هرحال روز سیاهی در تاریخ مصر به ثبت رسید و چندین بازیکن الاهلی از فوتبال حرفه ای خداحافظی کردند. مقامات دولتی مثل همیشه به انتقاد از هولیگانیسم پرداختند و خشونت در فوتبال را نکوهش کردند. اما شاهدان عینی از مامورینی می گفتند که کنار ایستادند و اجازه دادند جوانان مصری وحشیانه به جان هم افتاده هم وطنان خود را با ضربات چاقو به قتل برسانند. لیگ تعطیل شد و مدیران اتحادیه فوتبال مصر استعفا کردند. اهلاوی باز هم به خیابان ها آمد و از سلاحش استفاده کرد: صدای اعتراض. آنها به سمت میدان تحریر حرکت کردند تا همه یاد تظاهرات در روزهای انقلاب مصر بیفتند. شاید آنها پشیمان بودند! برخی از آنها واقعا به این نکته فکر می کردند که این فاجعه، مجازاتی است که به خاطر تحرکات شان در انقلاب مصر بر آنها مستولی شده است.
حالا اهلاوی جایگاه رفیع و عزیز در قلب مصری ها دارد. آنها حافظان انقلاب مصر نامیده می شوند؛ صدای فقرا و محرومان. آنها مشت محکم ستمدیدگان در برابر طبقه ستمگر هستند. تاریخ کوتاه این گروه طرفداری پر است از وقایع تاریخی و بزرگ: انقلاب، مبارزه و مرگ. اهلاوی حتی بعد از سیاه ترین روزهایش هم به سکوت راضی نشد. آنها باورهایشان را حفظ می کنند و ایمان دارند که باید به مسیرشان ادامه دهند. با عقابی که به عنوان نشان باشگاه الاهلی بر سینه دارند. عقابی که بر اوج آسمان پرواز می کند و نماد غرور، یادبود و اگر لازم شد، انقلاب است!
باشگاه الاهلی و طرفدارانش از فاجعه تلخ بازی با المصری عبور کردند. زندگی آنها با فوتبال جریان پیدا کرد ولی هرگز کشته شدگان آن بازی سیاه را فراموش نکردند. در اولین سالگرد این فاجعه، هزاران نفر به سمت بندر سعید و سوئز حرکت کردند. از همه مهم تر، تیم فوتبال الاهلی در سال های 2012 و 2013 قهرمان لیگ قهرمانان آفریقا شد تا یاد کشته شدگان این حادثه با قهرمانی های ارزشمند در قاره آفریقا زنده نگه داشته شود. برخی از بازیکنانی که گفته بودند دیگر پا به میدان فوتبال نمی گذارند به کمک تیم شان آمدند تا این قهرمانی ارزشمند و پرمعنا به دست بیاید. اهلاوی نماد ایده ای است انقلابی! آنها کارشان را به عنوان یک گروه هواداری در فوتبال آغاز کردند و فوتبال باید فضایی آزاد داشته باشد برای همه کسانی که می خواهند از این رقابت بدون هیچ ترسی، لذت ببرند.
به قلم مت گالت از وب سایت thesefootballtimes
