صحبتای جدید آقای مایلی کهن را خواندیم.
ایشان که پس از جام جهانی مدتها موبایلشان خط نمیداد و شایعه شده بود که احتمالا در غارهایی عمیق مخفی شده اند ساعاتی پس از صعود پرسپولیس به فینال چمپیونزلیگ آسیا آفتابی شدند و در مصاحباتی از جنس پوپولیستی که امثالش را آقای ژنرال هم این روزها مدام انجام میدهد پس از استفاده از هشتگ های داغ اجتماعی اقتصادی توده پسند، بحث عناد و کینه قدیمی خود با کی روش را از خاکستر سیمرغین شان برآورده و از صعود پرسپولیس به فینال بعنوان پتکی برای کوبش مستر پرتغالی بهره بردند.
ساده بگم:
برانکو تیمی با بازیکن هایی معمولی در برابر فوق ستاره های نام آشنای تیمهای عربی، رو تونست به فینال آسیا برسونه که دمش گرمه.
کیروش ویرونه ی تحویل گرفته ی سرخورده از جام جهانی و جام ملتها رو سرپا کرد و دوبار متوالی برد ج ج و بهترین نتایج تاریخ ج ج مون رو گرفت. دمش گرمه.
.
هر چی سعی میکنم متوجه نمیشم مایلی کهنی که از وقتی کی روش اومده صف اول دعوای ((مربی خارجی-مربی داخلی)) بوده و از هیچ فرصتی واسه به خاطر نشان کردن حرفاش مضایقه نمی کنه چطور روش میشه و میتونه یه سرمربی خارجی رو با افتخار یه سرمربی خارجی دیگه بکوبه؟
آقای مایلی کهن باشه قبول اصلا با افتخارات خودت کاری نداریم و می پذیریم که سررشته ای در مربیگری نداری اما حداقل از افتخارات 2010 به بعد همکاران داخلیت برای کوبیدن خارجی ها استفاده کن که مثل الان مضحکه نشوی.
کوبیدن یه خارجی با یه خارجی دیگه! شما کجای کاری؟
آقای مایلی کهن، این دو ، حالا به روش ها و مسلک های متفاوت در حال ارتقای سطح فنی و سخت افزاری و اعتبار از دست رفته ی فوتبال ایران در سطح آسیا و جهان هستند و فارغ از مشاجرات گاه و بیگاه مجازی شان هر دو گام های بزرگی در این مسیر برداشته اند.
لذا این یک بازی تاج و تخت آنچنان که شما فکر می کنید نیست که اگر هم بود شما و امثال شما مدتهاست ((حداقل ده سال)) که بیرق ها و پرچم های تان را انداخته و تسلیم شده اید و در این بازی دیگر جایی برای جولان شما و هم قطاران تان نیست. نه مردم و اذهان عمومی فوتبالدوستان می پذیرندتان نه بازیکنانی که خلق و خوی کار با کاربلدان را با گوشت و پوست شان فهمیده اند.
