طرفداری - در سال 1907، میلان برای سومین بار در تاریخش قهرمان ایتالیا شد. خیلی قبل تر از ظهور سری آ، تیم های برتر ایتالیا در لیگ های منطقه ای بازی می کردند و بعد بهترین تیم های هر منطقه برای یک تورنمنت با فرمت لیگ امروزه انتخاب می شدند.
با توجه به اینکه میلان فصل پیش از آن قهرمان ایتالیا شده بود، آنها بالاتر از تورینو و آندره آ دوریا فصل را تمام و قهرمانی خود را تکرار کردند. آندره آ دوریا سال 1946 با سمپیردارنیز ادغام و سمپدوریا تاسیس شد.
با وجود دو قهرمانی متوالی در لیگ، همه چیز در باشگاه میلان خوب پیش نمی رفت. فدراسیون فوتبال ایتالیا روز به روز بیشتر به سمت ناسیونالیستی می رفت و با حضور بازیکنان غیرایتالیایی در لیگ مخالف بود و بین اعضای باشگاه میلان در مورد این موضوع شکاف ایجاد شده بود. بعضی از اعضای باشگاه معتقد بودند تیم باید فصل 1907-1908 را تحریم کند اما به لطف هدایت جانینو کامپیرو که می خواست مربی شود، روسونری تصمیم گرفت استخدام بازیکنان خارجی را در تیم ممنوع کند.
گروهی از سوئیسی ها و ایتالیایی ها در نتیجه این تصمیم، از میلان جدا شدند و در 9 مارس 1908، آنها باشگاه خودشان را تاسیس کردند. گاتزتا دلو اسپورت، روزنامه شهر میلان در آن زمان هدف اصلی باشگاه جدید را "تسهیل تمرینات فوتبال برای خارجی های ساکن میلان" اعلام کرد. نام باشگاه به همین دلیل، اف سی اینترنازیوناله گذاشته شد و به قول گاتزتا در آن زمان، دلیل انتخاب این اسم از سوی موسسان باشگاه جدید، این بود که "آنها برادران جهان هستند." دربی میلان متولد شد.
اولین جدال دو رقیب در شهر میلان برگزار نشد. 110 سال پیش، میلان و اینتر در کوپا کیازو در سوئیس برگزار شد. به دست آوردن تصاویر آن بازی واقعا سخت است اما چیزی که ما می دانیم، این است که میلان 2-1 پیروز شد و لوئیجی فورلانو گل برتری این تیم را به ثمر رساند. به طور طبیعی، ظهور رقیبی به نام اینتر، روی میلان هم تاثیر گذاشت.
بین 15 مرتدی که از میلان جدا شده بودند و اینتر را تشکیل دادند، نام کارلو، آرتورو و انریکو هینترمن به چشم می خورد. گفته می شود این سه برادر همه جا می گفتند تا زمانی که ما زنده ایم، باشگاه سابقمان دیگر هرگز قهرمان ایتالیا نخواهد شد. در حالی که اینتر اولین قهرمانی اش را در سال 1910 جشن گرفت، همسایه ها 44 سال قهرمان ایتالیا نشدند. در نهایت آنها در جولای 1951 این طلسم را شکستند. در آن سال، میلان یک امتیاز بیشتر از اینتر کسب کرد اما نکته جالب این است که دیگر واقعا آن سه برادر زنده نبودند. چند هفته قبل از آن قهرمانی میلان، انریکو، تنها بازمانده آن سه برادر فوت شد.
باشگاه به اصطلاح جدید در ابتدا بازی های بزرگش را در آرنا چیویکا برگزار می کرد و در سال 1930 این زمین را به طور دائمی از آنِ خود کردند. میلان در نقاط مختلف شهر در زمین های متفاوتی بازی می کرد که از جمله می توان به کمپو دی پورتا مونفورته و ولودرومو کمپیونه اشاره کرد. بعدها پرزیدنت پیرو پیرلی فهمید تیمش به یک خانه برای برگزاری بازی هایش نیاز دارد.
کار روی استادیوم جدید در سال 1925 آغاز شد و ناحیه سن سیرو برای ساخت آن انتخاب شد. در حالی که در آن زمان اکثر استادیوم های ایتالیایی دور زمین فوتبال یک پیست دومیدانی داشتند، پیرلی تصمیم گرفت استادیوم به سبک انگلیسی ساخته شود و جایگاه هواداران به طور موازی با زمین باشد.
البته که اولین دیدار برگزار شده در این استادیوم، دربی میلان بود. در 19 سپتامبر 1926، 35 هزار نفر شاهد شکست خانگی 3-6 میلان مقابل اینتر بودند. نراتزوری 21 سال بعد به این استادیوم نقل مکان کرد و هر دو تیم در استفاده از استادیوم شریک شدند.
با توجه به اینکه دو تیم بزرگ جهان در یک شهر حضور داشتند، چشم خیلی مردم جهان به این دیدار افتاده بود و تفاوت های اجتماعی و اقتصادی هم وجود داشت. به طور سنتی، میلان بیشتر حمایت خود را از قشر کارگر دریافت می کرد اما هواداران نراتزوری ثروتمندتر بودند و معمولا صاحب صنعت بودند. به همین دلیل، اینتری ها به میلانی ها لقب "کاشاویت" داده بودند. واژه ای که در گویش میلانی به معنی پیچ گوشتی ها بود. همچنین میلانی ها به اینتری ها لقب "موتورتا" داده بودند زیرا اکثر هواداران اینتر با موتورهای اسکوتر به سن سیرو می آمدند. اکثر هواداران میلان فقیر بودند و نمی توانستند سوار موتور شوند و با وسائل حمل و نقل عمومی به سن سیرو می رفتند.
در دهه 1950، هر دو تیم معمولا برای اسکودتو می جنگیدند. میلانی ها می گفتند جادوی برادران هینترمن را شکسته اند. اینتر در سال های 1953 و 1954 قهرمان شد و روسونری در سال های 1955، 1957 و 1959 این عنوان را کسب کرد.
در دهه 1960، میلان قرار بود به اولین قهرمانی اروپایی اش برسد اما در سوی مقابل، با هدایت هلنیو هررا، "گرانده اینتر" تشکیل شد. آن تیم قدرتمند و فوق العاده باعث شد تعادل شهر میلان برهم بخورد و اینتر واضحا تیم بهتری نسبت به میلان باشد. پیشگامان سبک کاتاناچیو، سه اسکودتو کسب کردند و دو سال متوالی یعنی 1964 و 1965 قهرمان اروپا شدند. در آن دهه، صدمین دربی میلان برگزار شد. آن بازی در فصل 1967-1968 در کوپا ایتالیا برگزار شد و میلان موفق شد 4-2 اینتر را شکست دهد اما در نهایت تورینو قهرمان شد.
کسب اسکودتو در سال ها 1968 و 1979 ماسکی بر افت دیاولو بود که دو بار در دهه 1980 به سری بی سقوط کردند. اولین بار به دلیل مشارکت در یک رسوایی شرط بندی و دومین بار پس از آنکه در لیگ به رده چهاردهم رسیدند. فصلی که میلان تنها 24 امتیاز کسب کرد. آن دو سقوط میلان به اضافه سقوط یوونتوس در سال 2006 به سری بی در رسوایی کالچوپولی باعث شد اینتری ها در مقابل دو تیم بزرگ دیگر کشور ایتالیا همواره از جمله " mai stati in B" به معنی "هرگز در سری بی نبوده ایم" استفاده کنند.
در آن دهه در یک برهه میلان در 9 دربی پیاپی پیروز نشد و در نهایت با ضربه سر مارک هیتلی در 28 اکتبر 1985، طلسم شکست و آن صحنه به یکی از لحظات سنتی و تاریخی میلان تبدیل شد تا جایی که در سال 2016، کورواسود آن صحنه را بازسازی کرد. چند ماه بعد در فوریه 1986، سیلویو برلوسکونی دیاولو را خریداری کرد و آغازگر یک تاریخ باشکوه شد. میلان یازدهمین اسکودتوی خود را در سال 1988 گرفت و با وجود آنکه اسکودتوی 1989 به اینتر رسید، باز میلان در سال 1990 قهرمان شد. آنها بین سال های 1992 تا 2004 شش بار اسکودتو را فتح کردند و همچنین در سال های 1989، 1990، 1994، 2003 و 2007 فاتح اروپا شدند. اینتر بین سال های 1989 تا 2005 تنها یک کوپا ایتالیا و سه جام یوفا به دست آورد.
با این حال رقابت در این سال ها بسیار داغ بود و هر دو تیم ستاره های زیادی داشتند. در فصل 2002-2003، هر دو تیم به نیمه نهایی لیگ قهرمانان رسیدند. میلان به فینال رسید و در فینال هم دیگر تیم ایتالیایی، یوونتوس را مغلوب کرد و قهرمان شد. دیگر رویارویی اروپایی دو تیم این بار در فصل 2004-2005 در مرحله یک چهارم نهایی اتفاق افتاد و یکی از جنجالی ترین نسخه های دربی دلامادونینا انجام شد.
میلان در بازی رفت 2-0 پیروز شد اما در بازی برگشت، هواداران اینتر به گل مردود شده کامبیاسو از سوی مارکوس مرک آلمانی بسیار خشمگین بودند. در بازی برگشت، آندری شوچنکو تیمش را در مجموع 3-0 جلو انداخت و بازی به 20 دقیقه پایانی رسید. هواداران اینتر مشغول پرتاب کردن فشفشه و ترقه به داخل زمین شدند و یکی از آنها به شانه دروازه بان آن زمان میلان، دیدا برخورد کرد. بازی دچار وقفه شد. 25 دقیقه بعد، بازی پیگیری شد و آبیاتی جای دیدا را گرفت اما رگبار شعله های بیشتر باعث شد مرک بازی را لغو کند و یک پیروزی 3-0 به روسونری داده شد.
با این حال زیاد طول نکشید که اینتر دستِ بالا را پس از رسوایی های کالچوپولی به دست آورد. اسکودتوی فصل 2005-2006 از یوونتوس گرفته شد و به اینتر داده شد. میلان به دلیل شرکت در این رسوایی، 30 امتیاز منفی گرفت و یوونتوس به سری بی فرستاده شد. در حالی که فصل بعد، میلان باید مشکل 8 امتیاز منفی را حل می کرد، اینتر در آن فصل اسکودتو را کسب کرد و تا سال 2010 این قهرمانی ها را تکرار کرد. در فصل 2009-2010 آنها به یک دستاورد بی نظیر در تاریخ ایتالیا رسیدند و تحت هدایت ژوزه مورینیو سه گانه را فتح کردند. طبیعتا اینتر در آن سال ها در دربی ها بسیار بهتر بود و در چهار فصل از 8 بازی، 6 پیروزی کسب کرد.
در سال های اخیر از درخشش دربی های میلان کاسته شده زیرا یوونتوس در ایتالیا حکمرانی می کند و تیم های اسپانیایی در اروپا. با این حال، این دیدار به عنوان یکی از بزرگترین بازی های جهان فوتبال شناخته می شود. دو تیم شهر میلان جمعا 36 اسکودتو کسب کرده اند و در رقابت های اروپایی نیز 10 جام باشگاه های اروپا و لیگ قهرمانان به دست آورده اند. 12 کوپا ایتالیا نیز حاصل تلاش تیم های میلانی بوده است. میلان تنها شهر جهان است که هر دو تیم آن قهرمان لیگ، لیگ قهرمانان، جام بین قاره ای و جام باشگاه های جهان شده اند. پس چرا نباید بگوییم این شهر، پایتخت فوتبال جهان است؟
این فصل نیز دو تیم امیدهای زیادی دارند تا پس از چندین سال بتوانند بدرخشند. اینتر به لیگ قهرمانان بازگشته و دوران بعد از سیلویو برلوسکونی برای میلان آغاز شده است. در حالی که دو تیم تنها 4 امتیاز در جدول با هم فاصله دارند و دیاولو 1 بازی کمتر انجام داده، یکشنبه شب قطعا شاهد بازی جذابی از این دو رقیب دیرینه بزرگ خواهیم بود.
در حال حاضر، در مجموع، اینتر 78 و میلان 76 پیروزی در دربی ها کسب کرده اند و 67 بازی به تساوی کشیده شده است. این نشان می دهد از زمانی که آن 15 نفر از میلان جدا شدند، دو تیم چه رقابت نزدیکی با هم داشته اند.
