در بررسی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید، با طرفداری همراه باشید

مروری بر ستارگان باشگاه رئال مادرید؛ کهکشانی از ستارگان، در ارتش لوس بلانکوس (بخش ششم)

- - 08/24/2018 - 21:45 مشاهده پروفایل

5,370 مشاهده / 75 دیدگاه 50 2

در این یادداشت سعی داریم نگاهی دقیق به تاثیرگذارترین بازیکنان تاریخ باشگاه رئال مادرید، به عنوان یکی از پرافتخارترین و پرهوادارترین تیم های فوتبال جهان داشته باشیم.

اختصاصی طرفداری - از 6 مارس سال 1902 که تاریخ رسمی تاسیس باشگاه رئال مادرید به حساب می آید تا به الان (سال 2018) نزدیک به 116 سال می گذرد. 116 سالی که رئال را به موفق ترین تیم تاریخ فوتبال اسپانیا و همچنین بهترین تیم تاریخ فوتبال اروپا و جهان تبدیل نموده است. تیمی که همیشه در بالاترین سطح رقابت های باشگاهی در قاره سبز قرار داشته و هواداران لوس بلانکوس در گوشه و کنار دنیا به تیم پرافتخار خود به حق می بالند. از این رو قصد داریم تا در یادداشتی که در هشت بخش تقدیم شما عزیزان می شود به معرفی 70 ستاره و بازیکن برتر تاریخ این باشگاه بر اساس عملکرد فردی، تاثیرشان در افتخارات و عملکرد این تیم و نوستالژی و خاطرات هواداران رئال مادرید از این بازیکنان بپردازیم. بدون شک نظرها و معیارها در خصوص بهترین ها متفاوت بوده و این مطلب نیز بر اساس سلیقه شخصی نویسنده و دوستانی که بنده را در این زمینه یاری داده اند، تهیه شده است.

گفتنی است در بخش افتخارات، تنها دستاوردهای هر بازیکن با پیراهن رئال مادرید در کنار افتخارات ملی و فردی لحاظ شده و سایر افتخارات به دست آمده این بازیکنان در دیگر باشگاه ها به غیر از رئال مادرید، در این یادداشت منظور نشده است.

20. گوتی (2010-1995)

گوتی از آن دست ستارگان رئال مادرید است که عنوان مادریدیستا برازنده اوست. بازیکنی که تقریبا تمام دوران بازی اش را در رئال مادرید گذراند و الگوی بسیار خوبی از تعصب، برای بازیکنانی است که پا به این تیم بزرگ می گذارند. خوزه ماریا گوتیرز هرناندز، معروف به گوتی، متولد 31 اکتبر 1976 (آبان ماه 1355 شمسی) در تورخون آردوز درحومه شهر مادرید است. گوتی که پست تخصصیش هافبک هجومی بوده است با پیراهن رئال مادرید در 542 بازی رسمی به میدان رفته و با 15 سال سابقه بازی در تیم اصلی رئال مادرید، یکی از بازیکنان قدیمی و اسطوره ای این باشگاه به حساب می آید. گوتی در حالی که فقط 9 سال، سن داشت پا به باشگاه رئال مادرید گذاشت و توانست در تمامی رده های سنی این تیم به بازی مشغول شود. گوتی پس از بازی در تیم های سوم و دوم رئال، در سال 1995 و در 18 سالگی به تیم اصلی ملحق شد.اولین بازی این هافبک اسپانیایی برای رئال مادرید، در تاریخ دوم دسامبر 1995 و بازی برابر تیم سویا بود که با پیروزی 1-4 رئال مادرید خاتمه پذیرفت.

فصل اول حضور این هافبک 18 ساله در ترکیب رئال با 9 بازی و یک گل زده پایان پذیرفت. با ورود ویسنته دل بوسکه به رئال مادرید در سال 1999، شروع موفقیت های تیم و چهره شدن گوتی در ترکیب رئال بود. دل بوسکه ای که خود به جای توشاک بر مسند هدایت رئال مادرید نشسته بود، توانست در فصل 2000-1999 هشتمین قهرمانی اروپا را برای قوی های سپید به ارمغان بیاورد. البته شروع این فصل برای گوتی چندان خوشایند نبود. او باید جای خالی کلارنس سیدورف را پر می کرد، اما در اولین بازی فصل اخراج شد. البته رفته رفته اوضاع برای گوتی در آن فصل بهتر شد و حتی با مصدومیت های گاه و بیگاه فرناندو مورینتس، گوتی به جای او در پست مهاجم نیز بازی می کرد. در فصل بعد وی توانست زوج خطرناکی همراه با رائول تشکیل دهد و توانست با به ثمر رساندن 14 گل در لالیگا، نقش بسزایی در کسب 28 اُمین قهرمانی لیگ برای رئال مادرید ایفا کند.

گوتی در لیگ قهرمانان فصل 02-2001 در 9 بازی تیمش به میدان رفت و موفق به زدن 3 گل نیز شد و سهم عمده ای در قهرمانی رئال مادرید در این رقابت ها داشت. پس از حضور رونالدو نازاریو در سال 2002 در ترکیب رئال مادرید، گوتی به خط هافبک برگشت و از شدت گلزنی هایش کاسته شد. در دو فصل بعدی او در 63 بازی 8 گل زد. در فصل 05-2004 گوتی ضعیف ترین آمار گلزنی خود را در رئال مادرید داشت که برای اولین بار در هفت فصل حضورش در تیم بزرگسالان رئال، نتوانست گلی بزند. تنها گل رسمی او در آن سال در بازی میان سن مارینو و تیم ملی اسپانیا در فوریه 2005 بود. گوتی در فصل بعد 43 بازی برای رئال انجام داد که شش گل زد که چهار گل آن در لالیگا و دوگل دیگر نیز در لیگ قهرمانان اروپا به ثمر رساند. با انتخاب رامون کالدرون به ریاست باشگاه و در سال 2007 با مطرح شدن نام کاکا پیرامون رئال مادرید، شایعاتی در مورد جدایی گوتی از این تیم به گوش می رسید و حتی اتلتیکومادرید خواستار حضور این هافبک توانمند شده بود.

اما گوتی در نهایت ترجیح داد که در رئال مادرید بماند. با بازنشستگی زیدان، گوتی از فصل 07-2006 در پست هافبک هجومی که پست محبوبش بود، بازی کرد. او در آن سال در بسیاری از گل های رئال نقش بسزایی داشت و به سی امین قهرمانی این تیم در لالیگا کمک کرد. در 10 فوریه 2008 گوتی در بازی رئال مادرید مقابل ویارئال، دو گل زد و سه پاس گل داد تا عنوان بهترین بازیکن میدان را از آن خود کند. رئال در آن بازی، با نتیجه 7-0 پیروز شد و دوباره قهرمان لالیگا شد. در 14 سپتامبر همان سال، گوتی موفق شد، 5000 اُمین گل تاریخ باشگاه را در پیروزی مقابل نومانسیا به ثبت برساند. در فصل 10-2009 پس از خرید کاکا، جا برای گوتی تنگ شد. این بازیکن در آن فصل در لالیگا، فقط دو گل به ثمر رساند. گوتی در آن سال بین دو نیمه در شکست 4-0 رئال مقابل آلکورکون به پلگرینی فحاشی کرد و پس از آن تا مدت زیادی از لیست خط خورد.

اوج درخشش گوتی در آن فصل، پاس پشت پای تماشایی به بنزما بود که باعث شکسته شدن طلسم 19 ساله این تیم در ریازور شد. در روز 25 جولای 2010، گوتی پس 15 سال حضور در تیم اصلی و نزدیک به 25 سال در تمامی تیم های رئال مادرید، این باشگاه را ترک کرد و عازم تیم بشیکتاش در لیگ ترکیه شد. گوتی به همراه رئال مادرید، در 542 بازی رسمی (387 بازی در لالیگا) حضور یافت و موفق به زدن 77 گل برای تیم محبوبش شد. کسب 14 جام معتبر از جمله 5 لالیگا و 3 لیگ قهرمانان، از دستاوردهای حضور گوتی در تیم رئال مادرید بوده است. در 28 نوامبر 2010، گوتی با یک گل و یک پاس گل به بشیکتاش کمک کرد تا مقابل رقیب دیرینه اش یعنی گالاتاسرای پیروز شود. این اولین برد این تیم در ورزشگاه «علی سامی ین» پس از هشت سال بود. در 11 می 2011، گوتی با بشیکتاش قهرمان جام حذفی ترکیه شد ولی در فصل 12-2011 توسط کاروالهال، مربی جدید بشیکتاش در لیست مازاد قرار گرفت و در 15 نوامبر 2011 در سن 35 سالگی قراردادش را با این باشگاه فسخ کرد. این بازیکن در 21 سپتامبر 2012 اعلام بازنشستگی کرد و گفت:

می خواهم به عنوان مدیر ورزشی یا مربی به فعالیتم ادامه بدهم. دوست دارم در رده های پایه رئال مادرید مربیگری کنم. این رویای من است.

این بازیکن هرگز در دوران فوتبالش در عرصه ملی در تورنمنت های مهم بازی نکرد. او در شش سال حضورش در تیم ملی اسپانیا فقط 13 بازی ملی داشت که در این بازی ها 3 گل نیز به ثمر رسانده است. البته او در سال 1995 قهرمان اروپا در رده زیر 18 سال شده بود و سه سال بعد نیز در رده زیر 21 سال این عنوان را از آن خود کرد. گوتی پس از بازنشستگی از سال 2013 تا 2018 به کار در تیم جوانان رئال مادرید مشغول بود و به تازگی به عنوان دستیار به کادر فنی تیم بشیکتاش ملحق شده است.

افتخارات گوتی در رئال مادرید

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 98-1997، 2000-1999 و 02-2001

قهرمانی در رقابت های لالیگا در پنج فصل 97-1996، 01-2000، 03-2002، 07-2006 و 08-2007

قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002

قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1997، 2001، 2003 و 2008

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1998 و 2002

افتخارات فردی و ملی گوتی

قهرمانی در رقابت های زیر 18 سال اروپا در سال 1995

قهرمانی در رقابت های زیر 21 سال اروپا در سال 1998

بهترین پاسور لالیگا در فصل 08-2007 به همراه رئال مادرید

19. مارسلو (2007 - تاکنون)

زمانی که روبرتو کارلوس در سال 2007 و پس از 11 سال بازی برای رئال مادرید، این تیم را به مقصد فنرباحچه در لیگ ترکیه ترک گفت، بسیاری نگران آن بودند که چه کسی جای خالی این اسطوره برزیلی را در دفاع چپ رئال مادرید، پرخواهد کرد؟ پاسخ این پرسش مهم، هموطن خود کارلوس و دفاع آینده داری بود که در 19 سالگی از فلومیننزه به رئال مادرید ملحق شد. مارسلو ویرا دا سیلوا جونیور، معروف به مارسلو، متولد 12 می 1988 (اردیبهشت ماه 1367 شمسی) در ریو دو ژانیرو برزیل است. ستاره تیم ملی فوتبال برزیل و باشگاه رئال مادرید، فوتبالش را از 9 سالگی آغاز کرد. او در سن 13 سالگی به نوجوانان فلومیننزه پیوست و تا قبل از اینکه مربی این تیم به او دستور دهد که در پست دفاع چپ بازی کند، در پست هافبک بازی می‌کرد. مارسلو در خانواده ای فقیر و در یکی از محله های فقیرنشین ریو به دنیا آمده بود. خوانواده مارسلو آن قدر فقیر بودند که هزینه بلیط رفت و برگشت پسرشان به باشگاه هم، از توان آن ها خارج بود و به همین خاطر مارسلو را از رفتن به باشگاه منع کرده بودند.

اما باشگاه فلومیننزه برای او زمینه‌ای را مهیا کرد تا این ستاره آینده دار فوتبال برزیل، ادامه فوتبال خود را از دست ندهد. مارسلو در سال 2005 به تیم اصلی فلومیننزه ملحق شد و دو فصل در این تیم توپ زد. در ژانویه 2007 و در زمان مدیریت رامون کالدرون، مارسلو به رئال مادرید پیوست و این بازیکن در مراسم معرفیش در برنابئو، به عنوان جانشین روبرتو کارلوس در رئال معرفی گردید. اولین بازی این دفاع چپ 19 ساله برزیلی در برابر دپورتیوو لاکرونیا و در تاریخ 7 ژانویه 2007 صورت پذیرفت که این دیدار با نتیجه 0-2 به سود رئال خاتمه پذیرفت. در فصل اول حضور مارسلو و تحت هدایت کاپلو، به مارسلوی جوان زیاد بازی نرسید و وی فقط در 6 بازی به میدان رفت. با روی کار آمدن برند شوستر آلمانی در فصل 08-2007 مارسلو به پای ثابت بازی های رئال تبدیل گشت و از آن زمان تاکنون (سال 2018) که نزدیک به 11 سال می گذرد، مارسلو یکی از بهترین بازیکنان رئال مادرید بوده که در پست دفاع چپ، مشغول به بازی بوده است.

قدرت حمل توپ بالا در کنار تکنیک فوق العاده ای که مارسلو از آن بهره مند است، سبب شده تا وی در بسیاری از حملات و نفوذهای رئال از سمت چپ، نقش کلیدی داشته باشد. مارسلو به عنوان دفاع چپ، آمار فوق العاده ای نیز در گلزنی دارد. مارسلو در 11 سال حضورش در رئال مادرید، در 454 بازی رسمی حضور داشته و موفق به زدن 33 گل نیز شده است. بازی های خوب مارسلو در ترکیب رئال مادرید سبب شد تا شخصیتی به مانند «دیگو مارادونا» نیز زبان به تحسین وی باز کرده و او را پس از کریستیانو رونالدو و لیونل مسی بهترین بازیکن لالیگا بداند. در عرصه ملی نیز، مارسلو در تمامی رده های سنی تیم ملی برزیل بازی کرده و توانسته در سال های 2008 و 2012 به ترتیب با تیم فوتبال المپیک برزیل به مدال های برنز و نقره این بازی ها دست یابد. مارسلو تاکنون (تا جولای 2018) برای زردپوشان برزیلی 58 بار به میدان رفته و موفق به زدن 6 گل نیز شده است.

مارسلو در سه جام جهانی 2010، 2014 و 2018 نیز در ترکیب تیم ملی برزیل حاضر بوده و با بازی های خوب خود در دو جام جهانی 2014 و 2018 در ترکیب منتخب این تورنمنت معتبر از سوی فیفا نیز قرار گرفته است. مارسلو در سال 2008 با «کلاریس آلوس» ازدواج نمود که حاصل این ازدواج، دو پسر با نام های انزو ویرا و لیام ویرا بوده است. خانم کلاریس آلوس همسر مارسلو در مورد هواداران رئال مادرید و احساسی که به مارسلو دارند، این چنین می گوید:

هواداران رئال حس می کنند که مارسلو دوستشان است. خیلی با او نزدیک و صمیمی هستند و حتی گاهی وقت ها پشتش می زنند و می گویند: لعنتی، خوب توپ را از دست دادی.

مارسلو در فصل جاری رقابت های لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا یکی از امیدهای اصلی جولین لوپتگی و هواداران رئال مادرید برای تکرار افتخارات این تیم در این فصل خواهد بود.

افتخارات مارسلو در رئال مادرید

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در چهار فصل 14-2013، 16-2015، 17-2016 و 18-2017

قهرمانی در رقابت های لالیگا در چهار فصل 07-2006، 08-2007، 12-2011 و 17-2016

قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال های 2014، 2016 و 2017

قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 11-2010 و 14-2013

قهرمانی در سوپر جام باشگاه های اسپانیا در سال های 2008، 2012 و 2017

قهرمانی در جام باشگاه های جهان در سال های 2014، 2016 و 2017

افتخارات فردی و ملی مارسلو

کسب مدال نقره المپیک 2012 لندن به همراه تیم المپیک برزیل

کسب مدال برنز المپیک 2008 پکن به همراه تیم المپیک برزیل

قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 2013 به همراه تیم ملی برزیل

قرارگیری در تیم منتخب سال یوفا در سال های 2011 و 2017

قرارگیری در تیم منتخب لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 16-2015، 17-2016 و 18-2017

قرارگیری در تیم منتخب جام های جهانی 2014 و 2018 از سوی فیفا

قرارگیری در تیم فصل لالیگا در فصل 16-2015

18. هوگو سانچز (1992-1985)

هوگو سانچز مهاجم اسطوره ای باشگاه رئال مادرید در دهه 80 و 90 میلادی بود که اصلیتی مکزیکی داشت. این مهاجم مکزیکی بهترین گلزن دهه 80 باشگاه رئال مادرید بود و با 164 گلی که در طول 7 فصل حضورش در رئال در رقابت های لالیگا به ثمر رسانده است، پس از کریستیانو رونالدو، رائول گونزالس، آلفردو دی استفانو و کارلوس سانتیانا، پنجمین گلزن برتر تاریخ رئال مادرید در این رقابت ها محسوب می شود. این بازیکن به دلیل این که گل های بی شماری را در باشگاه های مختلف به ثمر می رساند، به «هوگل» مشهور شده بود. هوگو سانچز مارکز، متولد 11 جولای 1958 (تیرماه 1337 شمسی) در شهر مکزیکوسیتی، پایتخت کشور مکزیک است. سانچز علاوه بر گلزنی بسیار برای رئال مادرید و تیم ملی مکزیک، ویژگی منحصر به فرد دیگری داشت و آن هم، به ثمر رساندن گل های متعدد با حرکت قیچی برگردان بود.

هوگو سانچز برای ضربات قیچی برگردانش که با نام chilena شناخته می شد، خود را در نزد هواداران رئال مادرید به چهره ای محبوب تبدیل کرده بود. سانچز در خانواده ای ورزشی بزرگ شد و پرورش یافت. پدرش فوتبالیستی نیمه حرفه ای بود که در باشگاه های آستوریاس و آتلانته توپ می زد. هوگوی کم سن و سال در آن روزگار، از هوگو سانچز سینیور (پدرش) در حین تمرین، مهارت های تکنیکی و ضربات «چیلنا» را آموخته بود. خواهرش، ژیمناستیک کار حرفه ای و المپیکی بود که نماینده مکزیک در بازی های المپیک 1976 مونترال بود. جالب است بدانید که خود هوگو نیز در ترکیب تیم فوتبال المپیک مکزیک، در مونترال حاضر بود و در واقع از خانواده سانچز دو برادر و خواهر با هم در این المپیک حضور داشتند.

هوگو از 14 سالگی فوتبالش را شروع کرد و خیلی سریع و در سن 18 سالگی پیراهن سبزپوش تیم ملی مکزیک را بر تن نمود. اولین باشگاه حرفه ای این بازیکن، یونیورسیداد ناسیونال بود که هوگو در سال 1976 به آن پیوست. سانچز 5 سال در این باشگاه توپ زد و در 200 دیداری که با پیراهن این تیم به میدان رفت، 104 گل به ثمر رساند. بازی های بسیار خوب این مهاجم مکزیکی سبب شد که او در سال 1981 و در سن 23 سالگی راهی فوتبال اسپانیا و باشگاه اتلتیکو مادرید شود. آمار درخشان این مهاجم مکزیکی در تیم جدیدش نیز ادامه داشت و طی چهار فصل حضور سانچز در اتلتیکو مادرید، وی در 152 بازی موفق به زدن 82 گل شد. وی توانست در فصل آخر حضورش در این تیم، جام حذفی اسپانیا را به دست آورد و در همان فصل، با زدن 19 گل پیچیچی را کسب کرد و با اتلتیکو به رده دومی لیگ رسید.

در تابستان 1985، هوگو سانچز به رئال مادرید پیوست و در هفت فصل حضورش در برنابئو، تبدیل به یکی از اسطوره های جاودان تاریخ این باشگاه شد. هوگو سانچز از همان فصل اول حضورش در رئال، شروعی طوفانی داشت و با 22 گلی که در 33 بازی لالیگا به ثمر رساند، به مانند فصل قبل در اتلتیکوف جایزه پیچیچی را بار دیگر ازآن خود کرد. سانچز در سه فصل ابتدایی حضورش در رئال مادرید، سه بار متوالی آقای گل لالیگا شد و نشان داد که چه خرید بزرگ و مثمر ثمری برای رئال مادرید بوده است. بهترین فصل حضور ساچز در رئال مادرید مربوط به فصل 90-1989 است که وی در لالیگا در 35 بازی، 38 گل به ثمر رساند و در کل رقابت ها نیز در 45 بازی، 42 گل زد و بار دیگر جایزه پیچیچی و کفش طلای اروپا را به نام خود ثبت کرد.

این مهاجم بزرگ در 7 سال بازی برای رئال در 283 بازی به میدان رفت و موفق به زدن 208 گل در تمامی این رقابت ها شد که آمار فوق العاده ای در تیم رئال مادرید به حساب می آید. سانچز هم چنین در طول این مدت موفق به کسب 10 جام با ارزش به همراه رئال مادرید شد که نیمی از آن ها کاپ های قهرمانی در لالیگا بوده است. هوگو پس از 7 سال بازی در رئال مادرید در سال 1992 از این تیم جدا شد و به باشگاه آمِریکا در کشورش مکزیک پیوست. رایو وایکانو، آتلانته مکزیک، لینز اتریش، دالاس بوم آمریکا و اتلتیکو سلایا مکزیک تیم های دیگری بودند که سانچز در آن ها مشغول به بازی گشت. این مهاجم اسطوره ای سرانجام در سال 1997 و در سن 39 سالگی با پیراهن اتلتیکو سلایا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

در عرصه ملی، هوگو در سال 1977 اولین بازی خود را برای تیم ملی مکزیک انجام داد و جام ملت های منطقه کونکاکاف را برد. سانچز تجربه حضور در سه جام جهانی 1978، 1986 و 1994 را در کارنامه ورزشی خود دارد. وی در جام جهانی 1986 کاپیتان تیم ملی مکزیک بود. جام جهانی 86 در مکزیک برگزار می شد و سانچز و یارانش تا مرحله یک چهارم نهایی پیش آمدند اما در آن مرحله، در ضربات پنالتی، مغلوب آلمانی ها شدند و از ادامه مسابقات بازماندند. در طول 17 سال حضور سانچز در تیم ملی مکزیک وی تنها 58 بازی ملی برای سبزپوشان مکزیکی انجام داده و موفق به زدن 29 گل نیز شده است. هوگو از سال 2000 مربیگری را در باشگاه UNAM آغاز کرد و پس از آن در باشگاه هایی مثل لئون، آلمریا و پاچوکا مکزیک مربی گری کرده است.

افتخارات هوگو سانچز با رئال مادرید

قهرمانی در رقابت های لالیگا در پنج فصل متوالی 86-1985، 87-1986، 88-1987، 89-1988 و 90-1989

قهرمانی در رقابت های جام یوفا در فصل 86-1985

قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل 89-1988

قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1988، 1989 و 1990

افتخارات فردی و ملی هوگو سانچز

قهرمانی در رقابت های کونکاکاف در سال 1977 به همراه تیم ملی مکزیک

برنده کفش طلای اروپا در فصل 90-1989 به همراه تیم رئال مادرید

برنده جایزه پیچیچی (بهترین گلزن لالیگا) در سال های 1985، 1986، 1987، 1988 و 1990

کسب عنوان بهترین بازیکن خارجی لالیگا در سال های 1987 و 1990

بهترین گلزن لیگ مکزیک در سال 1979

بهترین گلزن رقابت های کونکاکاف در سال 1992

قرارگیری در فهرست برترین ورزشکاران کشور مکزیک در قرن بیستم

بهترین فوتبالیست قرن بیستم کشور مکزیک از نگاه سایت آمار و ارقام فیفا

بهترین فوتبالیست آمریکای شمالی و آمریکای مرکزی از نگاه سایت آمار و ارقام فیفا

قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله

17. هکتور ریال (1961-1954)

خوزه هكتور ریال لوگیا، مهاجم دهه پنجاه و اوایل دهه شصت میلادی باشگاه رئال مادرید بود که اصلیتی آرژانتینی داشت. این مهاجم بزرگ در طول 7 فصل حضورش در رئال مادرید، موفق به کسب 5 جام قهرمانی باشگاه های اروپا شد و از این نظر، یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ لوس بلانکوس قلمداد می شود. هکتور ریال متولد 14 اکتبر 1928 (مهرماه 1307 شمسی) در پرگامینو آرژانتین است. هکتور ریال در سال های بازی اش در باشگاه هایی نظیر سن لورنزو، سانتا فه، ناسیونال اروگوئه، رئال مادرید، المپیک مارسی و اسپانیول حضور داشته است. هکتور فوتبالش را در سن 18 سالگی و از باشگاه سن لورنزو کشورش شروع کرد. وی یک فصل در این تیم بازی کرد و سپس راهی کشور کلمبیا و تیم سانتا فه شد. هکتور ریال در دو فصل بازی در این تیم کلمبیایی در 54 بازی به میدان رفت و موفق به زدن 26 گل نیز شد. اروگوئه کشور و مقصد بعدی این مهاجم آرژانتینی بود و هکتور در سال 1952 به باشگاه ناسیونال اروگوئه پیوست. در همان فصل اول حضور ریال در این تیم، وی موفق به قهرمانی در لیگ این کشور شد. پس از دو فصل بازی در این تیم اروگوئه ای، هکتور ریال در سال 1954 راهی فوتبال اروپا و باشگاه رئال مادرید شد و به مدت 7 فصل در این تیم به بازی مشغول گشت. هکتور ریال بخشی از تیم رویایی رئال مادرید در دهه 50 و 60 بود که به معنای واقعی کلمه در اروپا حکمرانی می کرد.

این مهاجم بزرگ و اسطوره ای رئال مادرید به همراه این تیم، موفق به کسب 10 قهرمانی از جمله 5 قهرمانی در جام باشگاه های اروپا شده است. هکتور ریال در 5 فینالی که با رئال مادرید در این رقابت ها شرکت کرده در فینال فصل 56-1955 در مقابل رنس فرانسه و فینال فصل 58-1957 در مقابل میلان ایتالیا، گلزنی کرده و سهم مهمی در قهرمانی رئال مادرید در این دو فینال و در کل در 5 قهرمانی رئال در دهه 50 داشته است. ریال در 7 سال بازی برای رئال مادرید در رقابت های لالیگا، 113 بار به میدان رفته و 60 گل نیز به ثمر رسانده است. هکتور ریال که پس از پیوستنش به رئال مادرید، تابعیت اسپانیایی نیز گرفته بود، سابقه 5 بازی ملی برای تیم ملی اسپانیا نیز داشته و یک گل ملی نیز در تاریخ 18 می 1955 برابر انگلیس به ثمر رسانده که آن بازی با تساوی 1-1 خاتمه پذیرفته است. در سال 1961، هکتور از رئال مادرید جدا و راهی اسپانیول شد و یک فصل نیز در این تیم به بازی مشغول بود. المپیک مارسی آخرین تیم این مهاجم محسوب می شود و پس از یک فصل بازی در این تیم، در سال 1963 و در سن 35 سالگی اعلام بازنشستگی کرد. این بازیکن پس از بازنشستگی رو به مربی گری آورد و هدایت تیم هایی هم چون رئال مایورکا، رئال ساراگوسا، لاس پالماس، تیم المپیک اسپانیا، دپورتیوو لاکرونیا، الچه و تیم های ملی عربستان سعودی و السالوادر را برعهده داشت. این اسطوره رئال مادرید سرانجام در تاریخ 24 فوریه 1991 (اسفندماه 1369 شمسی) در سن 62 سالگی چشم از جهان فروبست.

افتخارات هکتور ریال با رئال مادرید

قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در 5 فصل متوالی 56-1955، 57-1956، 58-1957، 59-1958 و 60-1959

قهرمانی در رقابت های لالیگا در 4 فصل 55-1954، 57-1956، 58-1957 و 61-1960

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1960

16. روبرتو کارلوس (2007-1996)

اگر بخواهیم یکی از بهترین بکِ چپ های تاریخ فوتبال، که به قد كوتاه و شوت‌های وحشتناکش معروف بود را معرفی نماییم، فقط نام یک فوتبالیست در اذهان تجسم پیدا می کند و آن هم کسی جز، روبرتو کارلوس ستاره پیشین تیم ملی فوتبال برزیل و باشگاه رئال مادرید نخواهد بود. روبرتو کارلوس را بسیاری با بازی های فوتبال 99 و شوت های مرگبار او در کودکی به یاد می آورند. آن وقت ها که فارغ از هر دغدغه ای در ترکیب برزیل یا منتخب جهان، حتما یکی از یارهای انتخابی ما باید کارلوس می بود. سرعت و قدرت ضربات پای چپ او به مانند دنیای واقعی، در این بازی خاطره ساز هم بی نظیر و مثال زدنی بود. اکثر دوستانی که برزیل را انتخاب می کردند، پس از تغییر در سیستم تیم، روبرتو کارلوس را از دفاع چپ به مهاجم چپ انتقال می دادند. بدون شک وجود او در کنار رونالدو، شکست هر تیمی را رقم می زد. برخی دیگر کارلوس را به خاطر گل رویاییش به فرانسه و فابین بارتز در یک سال قبل از شروع جام جهانی فرانسه به یاد می آورند. شوتی که این احساس را به بیننده می داد که گویی یک نفر وسط راه توپ را با دست برداشته و در نقطه دلخواه دروازه بارتز قرار داده است.

البته خاطره مهمی که بسیاری از هواداران رئال مادرید از کارلوس به یاد دارند، نه فقط شوت های دقیق وی، بلکه پاس استثنایی و خارق العاده او از آسمان به روی پاهای زین الدین زیدان در فینال لیگ قهرمانان اروپا در فصل 02-2001، در ورزشگاه همپدن پارک بود. روبرتو کارلوس دا سیلوا روشا، متولد 10 آوریل 1973 (فروردین ماه 1352 شمسی) در گراسا از توابع سائوپائولو برزیل است. کارلوس در خانواده ای فقیر دیده به جهان گشود؛ فقر مالی خانواده كارلوس باعث شد كه این بازیكن در دوران كودكی مجبور به كار كردن در مزرعه شود تا بتواند كمك خرج پدر و مادرش باشد. روبرتو معمولا پس از تمام شدن كار روزانه‌اش در مزرعه با سایر بچه های هم سن و سال خود فوتبال بازی می‌كرد. پادشاه شوت زنی، فوتبال حرفه ایش را از باشگاه «یوینائو سائوخوآئو» در آراراس در منطقه سائوپائولو برزیل آغاز كرد و در سال 1992 در حالی كه تنها 19 سال سن داشت و باشگاهش هم تیم صاحب نامی در کشورش نبود، به اردوی تیم ملی برزیل دعوت شد.

در سال 1993 کارلوس به تیم پالمیراس پیوست و دو فصل در این تیم توپ زد. روبرتو در این باشگاه و در دو فصل پیاپی، عنوان قهرمانی لیگ برزیل را كسب كرد. درخشش این مدافع جوان سبب شد تا با پیشنهاد اینتر وی رهسپار فوتبال اروپا شده و به درخشش خود این بار در خارج از مرزهای برزیل ادامه دهد. کارلوس فقط یک فصل در اینتر بازی کرد و در 34 بازی با پیراهن این تیم به میدان رفت و موفق به زدن 7 گل نیز شد. یکی از گل های خاطر ساز این مدافع برزیلی برای نراتزوری، مقابل ویچنزا بود که روبرتوکارلوس با یك ضربه ایستگاهی از فاصله 30 متری، دروازه‌ این تیم را فرو ریخت. روبرتو کارلوس در مصاحبه ای که در سال 2005 انجام داد، علت ترک اینتر را این گونه بیان می کند که «روی هاجسون» سرمربی وقت اینتر از او انتظار داشت كه به عنوان مهاجم بازی كند، ولی او ترجیح می داد كه در پست دفاع چپ به بازی بپردازد. به همین دلیل نزد «ماسیمو موراتی» مالك باشگاه اینتر رفت و او نیز گفت كه تنها راه حل ممكن برای روبرتو كارلوس، این است كه باشگاه را ترك كند.

به همین سادگی اینتر یکی از بهترین دفاع چپ های تاریخ فوتبال را از دست داد و کارلوس 23 ساله برای ادامه فوتبالش، در سال 1996، راهی تیم رئال مادرید شد. کارلوس 11 فصل در رئال مادرید مشغول به بازی گشت و موفق به انجام 584 بازی رسمی (370 بازی در لالیگا) با پیراهن رئال مادرید شد و در این مسابقات نیز موفق به زدن 71 گل نیز شد. آمار 71 گل زده که از این تعداد 46 گل را نیز در لالیگا به ثمر رسانده بود، برای یک مدافع اماری خیره کننده به حساب می آید. کارلوس بیشتر این گل ها را از روی ضربات ایستگاهی و شوت های محکم خود به ثمر می رساند که دروازه بانان تیم های مقابل در اکثر موارد، چاره ای جز تسلیم شدن در برابر شوت های وی نداشتند. یکی از گل های مهم این بازیکن که در خاطر هواداران رئال هم چنان باقی مانده است، گلی است که در سال 2003 با یک شوت محکم و با کمانه کردن به بازیکنان بارسلونا، به دروازه کاتالونیایی ها نشست و باعث شد، رئال برای اولین بار پس از دو دهه در یک ال کلاسیکوی خارج از خانه در لالیگا پیروز شود.

دیگر گل مهم این بازیکن به فصل 03-2002 و بازی برابر اتلتیکو بیلبائو برمی گردد که کارلوس از روی یک ضربه ایستگاهی یکی از سه گل رئال مادرید را در آن بازی به ثمر رساند و زمینه ساز بیست و نهمین قهرمانی این تیم در لالیگا شد. بازی های خوب و ادامه دار روبرتو کارلوس در رئال مادرید سبب شد که این بازیكن دو بار در سال 2002 و 2003 در رای گیری كاربران سایت یوفا در تركیب تیم منتخب سال اروپا قرار بگیرد. در ژانویه سال 2006، کارلوس با انجام 330 اُمین بازی خود در لالیگا، ركورد بیشترین حضور یك بازیكن غیر اسپانیایی را در باشگاه رئال مادرید ثبت كرد. ركورد قبلی به آلفردو دی استفانو تعلق داشت كه 329 بار برای رئال در لالیگا به میدان رفته بود. در مارس 2007 و در بازی مقابل بایرن مونیخ، اشتباه کارلوس سبب شد تا روی ماکای مهاجم بایرن سریع ترین گل تاریخ لیگ قهرمانان اروپا را در ثانیه دهم بازی وارد دروازه رئال مادرید کند و این تیم را از گردونه مسابقات حذف نماید. انتقادات پس از آن بازی به کارلوسی که مرز 34 سالگی خود را رد کرده بود، باعث شد که او اعلام کند که در پایان فصل رئال مادرید را ترک خواهد گفت.

روبرتو کارلوس پس از 11 سال بازی برای رئال مادرید و کسب 13 قهرمانی برای این تیم، در 19 ژوئن همان سال از رئال جدا شد و با باشگاه فنرباحچه تركیه قرارداد بست و راهی این كشور شد. کارلوس در 25 آگوست 2007 در دیدار فنرباحچه مقابل سیواسپور با یك ضربه سر شیرجه‌ای، نخستین گل خود را برای تیمش به ثمر رساند. این تنها سومین باری بود كه كارلوس در طول دوران حرفه‌ای خود، با ضربه سر موفق به گلزنی می‌شد. وی در بیش از دو فصلی که برای این تیم ترکیه ای به میدان رفت، در 103 بازی موفق به زدن 10 گل شد. مقصد بعدی کارلوس در سال 2010، تیم كورینتیانس بود و روبرتو پس از 15 سال دوری از فوتبال برزیل به کشورش بازگشت. کارلوس در این تیم همبازی رونالدو شد، ولی در شكست كورینتیانس مقابل تولیما در رقابت‌های كوپا لیبرتادورس موجب خشم هواداران این تیم شد و آن‌ها پیام‌های تهدید كننده‌ای برای كارلوس ارسال كردند. این موضوع باعث شد كه وی تصمیم به ترك این تیم بگیرد و از باشگاه بخواهد كه قراردادش را فسخ كند.

در تاریخ 12 فوریه 2011 روبرتو کارلوس، قراردادی به ارزش بیش از 10 میلیون یورو با باشگاه ثروتمند آنژی ماخاچكالا روسیه امضا كرد و به این تیم پیوست. وی در پست هافبك دفاعی به میدان رفت و بازوبند كاپیتانی این تیم را هم بر بازو بست. كارلوس در یک فصل حضورش در آنژی ماخاچكالا، 28 بار به میدان رفت و پنج گل به ثمر رساند. در تاریخ 30 سپتامبر 2011، پس از اخراج سرمربی آنژی، سران باشگاه اعلام كردند كه كارلوس به عنوان سرمربی موقت این تیم فعالیت می‌كند. این بازیكن نیز تایید كرد كه در پایان فصل 2012 بازنشسته خواهد شد، اما به فعالیت خود در این باشگاه روسی ادامه می‌دهد. در آگوست 2012 روبرتو کارلوس کفش هایش را آویخت و اعلام بازنشستگی کرد. در عرصه ملی، روبرتو کارلوس به مانند رقابت های باشگاهی بازیکن بسیار پرافتخاری است به گونه ای که در سال 2002 به مقام قهرمانی جام جهانی و چهار سال قبل از آن نیز به مقام نایب قهرمانی جام جهانی در فرانسه دست یافته بود. این بازیکن در مجموع 125 بار پیراهن زرد رنگ تیم ملی برزیل را بر تن كرده و 11 گل ملی نیز به ثمر رسانده که یكی از زیباترین و به یادماندنی‌ترین گل‌های وی گلی است كه در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل وارد دروازه فرانسه كرد.

این گل از روی یك ضربه ایستگاهی پشت محوطه جریمه به ثمر رسید. كارلوس توپ را مستقیم و پرقدرت به سمت راست شوت كرد و توپ پس از عبور از دیوار دفاعی در حالی كه خارج از چارچوب دروازه قرار داشت، تغییر جهت داد و در مقابل چشمان بهت‌زده فابین بارتز و بازیكنان فرانسه وارد دروازه این تیم شد. در جام جهانی 2006 و پس از این كه برزیل در مرحله یك چهارم نهایی با یك گل مغلوب فرانسه شد، كارلوس بازنشستگی خود را از بازی‌های ملی اعلام كرد. وی بعدا در توضیح دلیل خداحافظی خود، انتقادهای تند هواداران فوتبال و رسانه‌های برزیلی را در این تصمیم موثر دانست. با این وجود، كارلوس در ژانویه 2010 و زمانی كه با باشگاه كورینتیانس قرارداد امضا كرد، در مصاحبه‌ای با یك شبكه تلویزیونی از علاقه خود به حضور در جام جهانی 2010 خبر داد و اظهار امیدواری كرد كه بازگشتش به لیگ برزیل به او كمك كند كه بتواند جای خود را در تركیب تیم ملی این كشور پس بگیرد. با این حال، زمانی كه دونگا سرمربی برزیل فهرست بازیكنان خود را اعلام كرد، بر روی نام های بزرگی هم چون كارلوس، رونالدو و رونالدینیو خط قرمز کشید.

افتخارات روبرتو کارلوس در رئال مادرید

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 98-1997، 2000-1999 و 02-2001

قهرمانی در رقابت های لالیگا در چهار فصل 97-1996، 01-2000، 03-2002 و 07-2006

قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1997، 2001 و 2003

قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال های 1998 و 2002

افتخارات فردی و ملی روبرتو کارلوس

قهرمانی در جام جهانی 2002 کره و ژاپن به همراه تیم ملی برزیل

نایب قهرمانی در جام جهانی 1998 فرانسه به همراه تیم ملی برزیل

قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی برزیل

قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل

قرارگیری در ترکیب تیم منتخب جام های جهانی 1998 و 2002

کسب عنوان بهترین مدافع اروپا در سال 2002

قرارگیری در تیم منتخب اروپا در سال های 2002 و 2003

نفر دوم توپ طلای سال 2002

قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله

15. خوزه ماریا زاراگا (1962-1951)

خوزه ماریا زاراگا، هافبک افسانه ای رئال مادرید در دو دهه 50 و 60 میلادی بود که به همراه رئال موفق به فتح 5 جام باشگاه های اروپا در زمان بازی اش در این تیم شده است. سابقه حضور زاراگا در رئال مادرید به 13 سال می رسد که البته دو سال ابتدایی حضورش را در تیم دوم این باشگاه گذرانده است. خوزه ماریا زاراگا متولد 15 آگوست 1930 (مرداد ماه 1309 شمسی) در لاس آرناس در ایالت باسک اسپانیاست. زاراگا در 18 سالگی و در سال 1949 به رئال مادرید ملحق شد و دو سال در تیم دوم رئال مشغول به بازی گشت. این هافبک اسپانیایی، اولین بازی خود را در رقابت های لالیگا در تاریخ 14 اکتبر 1951 و در مقابل والنسیا انجام داد که این بازی با برد 1-3 رئال همراه بود. زاراگا در 5 قهرمانی متوالی رئال مادرید در رقابت های اروپایی نقش بسزایی داشت و در تمامی این فینال ها برای رئال مادرید بازی کرده است. این بازیکن پس از پاکو خنتو که دارای شش قهرمانی در رقابت های اروپایی است، یکی از معدود بازیکنان رئال مادرید است که دارای پنج قهرمانی اروپایی است.

زاراگا در دو فصل انتهایی حضورش در این تیم، بازوبند کاپیتانی رئال مادرید را بر بازو بست و به عنوان کاپیتان توانست جام قهرمانی رقابت های اروپایی را در سال 1960 و با پیروزی برابر آینتراخت فرانکفورت، بالای سر ببرد. در 11 سال حضور در ترکیب اصلی رئال مادرید، زارگا در 306 بازی رسمی (217 بازی در لالیگا) به میدان رفت و موفق به زدن 7 گل نیز برای این تیم شد. کسب 15 جام با ارزش از جمله 6 لالیگا و 5 جام باشگاه های اروپا از دیگر افتخارات زاراگا در مدت زمان حضورش در رئال مادرید بوده است. خوزه ماریا زاراگا در سال 1962 و در سن 32 سالگی با پیراهن رئال مادرید اعلام بازنشستگی کرد. زاراگا هم چنین 8 بازی در ترکیب تیم ملی اسپانیا به میدان رفت و اولین بازی ملی این بازیکن در سال 1955 بود که در برابر تیم ملی انگلیس به تساوی 1-1 پایان پذیرفت. این هافبک اسطوره ای رئال مادرید در سوم آوریل 2010 (فروردین ماه 1391 شمسی) در 81 سالگی دیده از جهان فروبست.

افتخارات خوزه ماریا زاراگا در رئال مادرید

قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در 5 فصل متوالی 56-1955، 57-1956، 58-1957، 59-1958 و 60-1959

قهرمانی در رقابت های لالیگا در 6 فصل 54-1953، 55-1954، 57-1956، 58-1957، 61-1960 و 62-1961

قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل 62-1961

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1960

قهرمانی در رقابت های لاتین کاپ در سال های 1955 و 1957

14. فرناندو هیرو (2003-1989)

فرناندو هیرو ستاره ای بود که برای 14 سال به عنوان قلب تپنده رئال مادرید در خط دفاعی این تیم و بعضا در پست هافبک دفاعی به کار گرفته می شد. کاپیتانی متعصب و خوش اخلاق که هواداران لوس بلانکوس، خاطرات شیرینی از بازی های وی در رئال مادرید به یاد دارند. فرناندو هیرو متولد 23 مارس 1968 (فروردین ماه 1347 شمسی) در ولز-مالاگا اسپانیاست. هیرو چندین سال زوج مانوئل سانچیس در قلب خط دفاع رئال بود و بعد از بازنشستگی این بازیکن در سال 2001، كاپیتان رئال شد. فرناندو هیرو فوتبالش را در 12 سالگی از تیم زادگاهش، ولز-مالاگا شروع کرد. شروع فوتبال حرفه ای هیرو در سال 1987 و باشگاه رئال وایادولید بوده است. هیرو در دو فصل بازی برای وایادولید از بازیکنان ثابت و تاثیرگذار این تیم محسوب می شد و در فصل دوم حضورش، وایادولید به رتبه ششم لالیگا دست پیدا کرد و هیرو جوان به همراه این تیم، عازم مسابقات جام یوفا شد. در فینال آن مسابقات، آن ها به رئال مادرید باختند ولی نمایش هیرو در آن فصل، آن چنان خوب بود که پیشنهاد رئال مادرید از راه رسید.

هدایت رئال مادرید را در فصل پیوستن هیرو به این تیم، جان توشاک ولزی برعهده داشت. توشاک در رئال مادرید، سردرگمی‌های هیرو در مورد پستش را برطرف کرد و همراه با اسکار روگاری، خرید جدید باشگاه، وی را به مرکز خط‌ دفاعی برد. مانوئل سانچیس هم به عنوان کاپیتان تیم، به آن ها کمک می‌‌کرد تا در ترکیب رئال بیشتر جا بیفتند. شروع بازی های هیرو برای رئال، با شکست ها و نتایج بد این تیم همزمان شده بود. شکست مقابل رقیب سنتی، بارسلونا با نتیجه 3-1 و حذف از رقابت های اروپایی به دست میلان، که این نتایج از دید هواداران ناامید کننده بود. ولی در آخر و در ادامه فصل شرایط به گونه دیگری رقم خورد و رئال مادرید در انتهای فصل به مقام قهرمانی لالیگا دست یافت. آن هم قهرمانی که با 107 گل در فصل 90-1989 رقم خورد و رکورد 20 ساله لیگ را در آن زمان شکست. بازی های خوب هیرو در همان فصل اول حضورش در رئال مادرید، سبب شد تا وی به تیم ملی اسپانیا دعوت شود.

اولین بازی این مدافع اسپانیایی در تاریخ 20 سپتامبر 1989 و مقابل تیم ملی لهستان در دیداری دوستانه رقم خورد که آن بازی با برتری 0-1 اسپانیا پایان پذیرفت. در سال 1990 رئال مادرید از شرایط آرمانی و ایده آل خودش تا حدودی فاصله گرفته بود که یکی از دلایل اصلی آن، هوگو سانچز مهاجم گلزن این تیم بود. رئال مادرید به همراه این ستاره مکزیکی خود، در 5 فصل متوالی قهرمان لالیگا شده بود و با افت سانچز، رئال هم دچار افت شده بود. بعد از آن دورانِ طلایی، رئال مادرید چهار سال بعد را بدون جام سپری کرد و تنها یک جام حذفی گرفت. دورانی که تیم هنوز، مهاجمی با خصوصیات هوگو سانچز را پیدا نکرده بود. در سه فصل و بین سال های 1991 تا 1994، هیرو در 143 بازی موفق به زدن 55 گل شد و بسیاری از بازی ها را یک تنه برای رئال مادرید بیرون می آورد. با حضور هرچند کوتاه «لئوبین هاکر» در رئال مادرید، وی به هیرو اجازه داد تا در حملات تیم حضور بیشتری داشته باشد. فرناندو هیرو در اوایل دهه 90 برای رئال مادرید بازیکنی کامل و یکی از ستون های این تیم محسوب می شد.

هیرو با سر، با پا، از روی نقطه پنالتی و حتی ضربات ایستگاهی گل های سرنوشت سازی را برای رئال در آن سال ها به ثمر می رساند. یکی از مهم ترین قهرمانی های هیرو در رئال مادرید، فتح لیگ قهرمانان اروپا در فصل 98-1997 بود که منجر به قهرمانی قوی های سپید مادرید پس از 32 سال در این مسابقات می شد. این قهرمانی با ارزش رتبه ششمی تیم را هم در لالیگا تحت شعاع قرار داده بود و باعث شد، رئال مادرید در فصل بعد نیز در این رقابت ها حضور داشته باشد. هیرو در بازی فینال آن فصل و در برابر یوونتوس یکی از بهترین بازی های خود در رئال را به معرض نمایش گذاشت و توانست ستاره یووه در آن بازی، الکس دل پیرو را به خوبی مهار نماید. دوران طلایی رئال مادرید در اروپا و لالیگا بار دیگر شروع شده بود و هیرو پس از آن فصل نیز توانست به دو قهرمانی دیگر در رقابت های لیگ قهرمانان اروپا و به همان اندازه در لالیگا دست یابد. در سال 2000 پرز با وعده ساختن تیمی کهکشانی و آوردن فیگو بر مسند ریاست رئال نشست. سیاست های پرز باعث اختلاف او با هیرو شده بود.

شاید همین اختلافات معنادار کاپیتان با پرز بود که سبب شد هم هیرو و هم دل بوسکه همزمان با هم در سال 2003 رئال مادرید را ترک بگویند. در تابستان 2003، فرناندو پس از 14 سال بازی برای رئال مادرید و با بردن 5 لالیگا و سه جام اروپایی، پایتخت را بدرود گفت. هیرو در این مدت با پیراهن رئال مادرید، در نزدیک به 500 بازی رسمی حضور داشت که از این تعداد 439 بازی آن را در لالیگا انجام داده بود. وی هم چنین موفق به زدن 127 گل نیز برای رئال مادرید شد که آماری فوق العاده برای یک بازیکن دفاعی به شمار می آید. هیرو پس از آن در سال 2003 به الریان قطر پیوست و یک فصل در این باشگاه مشغول به بازی شد. جالب اینکه همبازی او در تیم ملی و باشگاه رقیب، یعنی پپ گواردیولا نیز در همان سال به دیگر تیم قطری، الاهلی پیوسته بود. پس از یک فصل بازی در الریان، هیرو به ایوان کمپو، هم تیمی سابق خود در باشگاه بولتون پیوست و سم آلاردایس، سرمربی این باشگاه، هیرو را بهترین پاسور دنیا خواند. هواداران بولتون از او عاجزانه تقاضا کردند که قرارداد خود را برای یک فصل دیگر تمدید کند و در این تیم بماند، اما او در سال 2005 به طور رسمی با پیراهن بولتون از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

در عرصه ملی نیز، هیرو سابقه 89 بار پوشیدن پیراهن لاروخا را دارد و در این بازی ها نیز 29 گل به ثمر رسانده است. او در تورنمنت های معتبری به مانند جام های جهانی 1994، 1998 و 2002 و یوروهای 96 و 2000 بازی كرده است. در جام جهانی 2002، هیرو دو گل برای اسپانیا در آن بازی ها به ثمر رساند و پس از حذف پرسروصدای کشورش در آن جام جهانی، از بازی های ملی نیز خداحافظی کرد. پس از بازنشستگی از فوتبال، وی چهار سال مدیر ورزشی فدراسیون فوتبال اسپانیا بود و دل بوسکه‌ای را آورد که قبلا با رئال مادرید و در آن زمان با بازیکنان بارسلونا افتخار آفرید. سپس در مالاگا مدیر ورزشی شد و تیم به چمپیونزلیگ رفت که با بد شانسی به دورتموند باخت. پس از آن دستیار آنچلوتی در رئال مادرید شد. در این بین، او هم پست مدیریتی و هم پست فنی‌ داشته است. وی در 13 ژوئن 2018 (یک روز پیش از آغاز جام جهانی 2018) بعد از اخراج جولین لوپتگی، سرمربی تیم ملی فوتبال اسپانیا شد. با حذف اسپانیا در مرحله یک هشتم برابر روسیه میزبان، پرونده حضور کوتاه مدت فرناندو هیرو در تیم ملی نیز بسته شد.

افتخارات فرناندو هیرو در رئال مادرید

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سه فصل 98-1997، 2000-1999 و 02-2001

قهرمانی در رقابت های لالیگا در پنج فصل 90-1989، 95-1994، 97-1996، 01-2000 و 03-2002

قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل 93-1992

قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1990، 1993، 1997 و 2001

قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال های 1998 و 2002

افتخارات فردی و ملی فرناندو هیرو

بهترین مدافع رقابت های اروپایی در فصل 98-1997

قرارگیری در تیم منتخب جام جهانی 2002 به همراه تیم ملی اسپانیا

13. مانوئل سانچیس (2001-1983)

مانوئل سانچیس با سابقه 18 سال بازی برای رئال مادرید، کاپیتان افسانه ای و با وفای این باشگاه محسوب می شود که تمام دوران ورزشی اش را در باشگاه رئال گذرانده است. بازیکنی که در این سال ها در 710 بازی رسمی (523 بازی در لالیگا) با پیراهن رئال مادرید در میادین مختلف شرکت کرد و افتخارات بسیاری را با این تیم کسب نمود. کاپیتان سانچیس یکی از پنج عضو «لا کوئینته دل بویتره» یا دسته کرکس ها در رئال محسوب می شود. این گروه سرشناس در رئال مادرید عبارت بودند از رافائل مارتین وازکز، مانوئل سانچیس، میشل، میگل پاردوزا و امیلیو بوتراگوئنو. این پنج بازیکن بزرگ، دست پرورده باشگاه رئال مادرید بودند که موجب استیلای فوتبال اسپانیا در دهه 80 میلادی شده بودند. مانوئل سانچيس هونتيوئه لو، متولد 23 می 1965 (خرداد ماه 1344 شمسی) در مادرید اسپانیاست. وی پسر مانوئل سانچیس مارتینز، یکی از بازیکنان قدیمی رئال مادرید در دهه 60 بود که از نظر افتخارات و تعداد بازی در رئال نسبت به پدرش ارجحیت دارد. مانوئل در 14 سالگی مورد توجه رئال مادرید قرار گرفت و به تیم نوجوانان این باشگاه راه یافت و 4 سال در این تیم توپ زد. در سال 1983 و در 18 سالگی، مانوئل به تیم دوم رئال مادرید ملحق شد و همزمان در آن سال به صورت متناوب در تیم اول و دوم رئال به بازی مشغول بود.

شروع بازی های این مدافع اسطوره ای در رئال مادرید، زیر نظر آلفردو دی استفانو بود و مانوئل از همان ابتدا، توجه آلفردو را به خود جلب کرده بود. سه سال پس از پیوستن به رئال مادرید و در سال 1986، مانوئل سانچیس اولین گل خودش را برای این تیم به ثمر رساند. این مدافع در 18 سال حضورش در رئال مادرید با پیراهن این تیم، در مجموع 40 گل زده که از این تعداد 33 گل در رقابت های لالیگا به ثمر رسیده است. کاپیتان پرافتخار رئال مادرید توانسته با رئال مادرید به 21 جام با ارزش که شامل هشت لالیگا، دو لیگ قهرمانان اروپا، دو جام یوفا، دو جام حذفی اسپانیا، پنج سوپرجام اسپانیا، یک جام بین قاره ای و یک لیگ کاپ می شود، دست یابد. این کاپیتان اسطوره ای رئال مادرید پس از 18 سال بازی در رئال مادرید در سال 2001 و در سن 36 سالگی با پیراهن سپید رئال از دنیای فوتبال خداحافظی کرد و بازوبند کاپیتانی رئال را پس از خود به فرناندو هیرو سپرد. در عرصه ملی و در طول شش سال (1992-1986) بازی برای اسپانیا وی در 48 بازی ملی حضور داشته و یک گل ملی نیز به ثمر رسانده است. تنها گل ملی این مدافع در انتخابی یورو 1988 و در برابر رومانی به ثمر رسیده است. مانوئل سانچیس سابقه حضور در جام جهانی 1990 ایتالیا را در کارنامه خود دارد و در سال 1992 در بازی دوستانه در مقابل ایالت متحده آمریکا از بازی های ملی نیز خداحافظی کرد.

افتخارات مانوئل سانچیس در رئال مادرید

قهرمانی در رقابت های لالیگا در 8 فصل 86-1985، 87-1986، 88-1987، 89-1988، 90-1989، 95-1994، 97-1996 و 01-2000

قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 98-1997 و 2000-1999

قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 89-1988 و 93-1992

قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1988، 1989، 1990، 1993 و 1997

قهرمانی در رقابت های جام یوفا در فصل های 85-1984 و 86-1985

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1998

قهرمانی در رقابت های لیگ کاپ در سال 1985

افتخارات فردی و ملی مانوئل سانچیس

قهرمانی در رقابت های زیر 21 سال اروپا در سال 1986 به همراه تیم جوانان اسپانیا

کسب عنوان بهترین بازیکن سال کشور اسپانیا در فصل 90-1989

12. میگل مونیوس (1958-1948)

میگل مونیوس نامی جاودان در بین اساطیر باشگاه رئال مادرید محسوب می شود؛ چرا که به عنوان بازیکن و سرمربی توانسته، عناوین و افتخارات بسیار زیادی را به تالار افتخارات این باشگاه بیفزاید. مونیوس از یک نظر رکوردی جالب و احتمالا جاودان در تاریخ رئال مادرید دارد و آن هم حضور 14 ساله وی بر روی نیمکت لوس بلانکوس بوده است. ضمن اینکه مونیوس اولین فردی در رئال مادرید محسوب می شود که هم به عنوان بازیکن و هم سرمربی، توانسته فاتح جام باشگاه های اروپا به همراه رئال شود. میگل مونیوس متولد 19 ژانویه 1922 (دی ماه 1300 شمسی) در مادرید اسپانیاست. مونیوس که در زمان بازی اش در پست هافبک بازی می کرد، فوتبال حرفه ای خود را در سال 1944 و از تیم ریسینگ سانتاندر شروع کرد و دو فصل در این تیم بازی کرد. تیم بعدی این هافبک اسپانیایی، سلتاویگو بود که در این تیم نیز دو فصل مشغول به بازی گشت. در سال 1948 مونیوس به رئال مادرید ملحق شد و یک دهه در این تیم توپ زد.

میگل مونیوس در این ده سال، در 347 بازی رسمی (223 بازی در لالیگا) با پیراهن رئال مادرید به میدان رفت و 23 گل نیز در این مدت به ثمر رساند. سه قهرمانی با ارزش و متوالی در جام باشگاه های اروپا به همراه فتح چهار لالیگا و دو قهرمانی در رقابت های لاتین کاپ، ماحصل حضور 10 ساله این هافبک اسپانیایی در زمان بازی اش در رئال مادرید بوده است. میگل مونیوس که سابقه 7 بازی ملی نیز در کارنامه افتخارات خود دارد، در سال 1958 و در سن 36 سالگی با پیراهن رئال مادرید از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. اما اوج درخشش و شهرت مونیوس بعد از بازنشستگی او و هدایت رئال مادرید آن هم به مدت 14 سال بوده است. در دهه 50 میلادی بیشتر سرمربی های رئال مادرید تغییر پیدا می کردند و تقریبا هیچ یک از آن ها بیشتر از دو سال نمی توانستند هدایت سفیدپوشان را بر عهده داشته باشند. سانتیاگو برنابئو هر سال حضور یک سرمربی جدید را تجربه می کرد اما مادرید در سال 1959، سرانجام مردی را پیدا کرد که توانست به او اعتماد کند. این شخص، میگل مونیوس نام داشت.

شروع سرمربی گری مونیوس در رئال مادرید از تیم پلوس اولترا (تیم دوم مادرید) در فصل 60-1959 بود و پس از یک فصل حضور در این تیم، در آوریل 1960 هدایت تیم اصلی را برعهده گرفت. مونیوس جانشین «فلیتاس سولیچ» پاراگوئه ای در رئال شده بود و در همان فصل اول حضورش در رئال مادرید به عنوان سرمربی، توانست با این تیم فاتح جام باشگاه های اروپا شود. این پنجمین قهرمانی رئال مادرید در رقابت های اروپایی بود که با هدایت مونیوس و برتری 3-7 مقابل تیم آینتراخت فرانکفورت رقم خورده بود. مونیوس اولین نفری بود که هم به عنوان بازیکن و هم سرمربی، موفق به فتح جام باشگاه های اروپا شده بود. بعدها و پس از او بازیکنان بزرگی هم چون جووانی تراپاتونی، یوهان کرایوف، کارلو آنچلوتی، فرانک ریکارد، پپ گواردیولا و سرانجام زین الدین زیدان توانستند این افتخار مهم را به عنوان بازیکن و سرمربی تکرار کنند. همچنین رئال مادرید توانست با شکست 5-1 پنارول، نخستین جام بین قاره‌ای خود را به دست آورد.

سپس مونیوس با دوران نزول مادرید (شکست در دو فینال) روبه‌رو شد، اما با استفاده از بازیکنان جوان تیم و امضای قرارداد با بازیکنان خوب اسپانیایی، دوباره به شرایط قبل بازگشت. او با این بازیکنان دومین جام قهرمانی باشگاه های اروپا را در فصل 66-1965 کسب کرد تا با فتح 5 جام باشگاه های اروپا به عنوان بازیکن و سرمربی، به یکی از مردان اسطوره ای رئال مادرید تبدیل شود. مونیوس در رقابت های لالیگا هم سرمربی موفقی محسوب می شود، به طوری که توانست با تیم تحت هدایتش به 9 قهرمانی در لالیگا دست یابد و اگر جام های لالیگای او در زمان بازی اش را نیز محاسبه نماییم، مونیوس با فتح 13 قهرمانی لالیگا، رکورد جالب توجهی را از خود برجای گذاشته است. اما سرانجام روی بد فوتبال نیز خودش را به این مرد بزرگ نشان داد؛ مونیوس بازیکنان خارجی هم چون «گونتر نتزر» و «پینینو مس» را به مادرید آورد اما آن ها عملکرد خوبی در این تیم نداشتند. در تیم مادرید نارضایتی دیده می شد، چون نتزر بازیکن تنبلی بود که با غرور بازی می کرد و مس نیز چیزی از خود نشان نمی داند.

در این شرایط، بارسلونا به صدر جدول رسید و این موضوع به ضرر مونیوس تمام شد. او پس از 14 سال حضور در مادرید در بازی های خانگی با شعار «این جا را ترک کن مونیوس» مواجه شد. سفیدپوشان در بازی های برگشت لیگ، در خانه شکستی دیگر را تجربه کردند و در فاصله هشت امتیازی بارسلونا قرار گرفتند. باشگاه مادرید همان شب تصمیم به برکناری مونیوس گرفت و این موضوع را به تصویب رساند؛ اما در واقعیت این مونیوس بود که استعفایش را به باشگاه ارائه کرد. سانتیاگو برنابئو رییس وقت باشگاه درباره این موضوع گفت:

دوست نداشتم ناراحتی هواداران را ببینم. مونیوس مدت‌هاست از این موضوع رنج می برد. چاره دیگری نداشتیم و استعفایش را قبول کردیم. او نمی توانست بیشتر از این مادرید را همراهی کند. با این حال مونیوس خاطرات فراموش نشدنی را برایمان به یادگار گذاشت.

مونیوس پس از 25 سال به عنوان بازیکن و سرمربی رئال مادرید را ترک گفت و پس از او لوییس مولونی جایگزین وی شد. سرمربی جدید در برنابئو 5-0 مغلوب بارسلونای تحت هدایت یوهان کرایف شد، اما جام حذفی را با شکست 4-0 بارسلونا بالای سر برد. مونیوس پس از ترک رئال هدایت تیم های باشگاهی هم چون گرانادا، لاس پالماس و سویا را برعهده گرفت. او در سال 1982 بنا به درخواست فدراسیون فوتبال اسپانیا، هدایت تیم ملی کشورش را به مدت شش سال برعهده گرفت و و نتایج خوبی در یورو و جام جهانی مکزیک به دست آورد. در رقابت های جهانی در مرحله یک چهارم نهایی در ضربات پنالتی مغلوب بلژیک شد و از این رقابت ها کنار رفت. این مرد بزرگ و پرافتخار باشگاه رئال مادرید و فوتبال اسپانیا، در تاریخ 16 جولای 1990 (تیرماه 1369) در سن 68 سالگی در مادرید، زادگاهش درگذشت.

افتخارات میگل مونیوس در رئال مادرید (بازیکن)

قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در سه فصل 56-1955، 57-1956 و 58-1957

قهرمانی در رقابت های لالیگا در چهار فصل 54-1953، 55-1954، 57-1956 و 58-1957

قهرمانی در رقابت های لاتین کاپ در سال های 1955 و 1957

افتخارات میگل مونیوس در رئال مادرید (سرمربی)

قهرمانی در رقابت های لالیگا در 9 فصل 61-1960، 62-1961، 63-1962، 64-1963، 65-1964، 67-1966، 68-1967، 69-1968 و 72-1971

قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در دو فصل 60-1959 و 66-1965

قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 62-1961 و 70-1969

قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1960

نایب قهرمانی در جام برندگان یوفا در فصل 71-1970

11. سانتیاگو برنابئو یسته (1927-1911)

به نفر پایانی قسمت ششمِ معرفی اسطوره های لوس بلانکوس و پدر معنوی باشگاه رئال مادرید، سانتیاگو برنابئو یسته می رسیم. 8 ژوئن سال 1895 (خرداد ماه 1274 شمسی) سالروز تولد مردی است که به گفته بسیاری، تیم فوتبال رئال مادرید را از دومین تیم شهر مادرید به یکی از بزرگ ترین باشگاه‌های اسپانیا، اروپا و جهان تبدیل کرد. سانتیاگو برنابئو، نامی آشنا برای همه‌ فوتبال دوستان در جهان است. ورزشگاه خانگی رئال مادرید اسپانیا که در تاریخ 14 دسامبر 1947 به مالکیت باشگاه رئال افتتاح شد و در حال حاضر 81044 نفر گنجایش دارد. ال برنابئو به احترام رئیس سابق باشگاه؛ سانتیاگو برنابئو یسته نام‌گذاری شده و تاکنون این نام را حفظ کرده است. اما شاید بسیاری، از این مرد بزرگ که به حق او را باید پدر رئال مادرید نامید، تنها نام وی را شنیده باشند و از خدمات و فداکاری های وی، برای این باشگاه کمتر شنیده باشند. سانتیاگو متولد آلمانسا (آلباسته) بود که خانواده او چندین سال بعد به مادريد مهاجرت كردند. در حالی كه سانتياگوی جوان سنی نداشت، در سال 1909 در 14 سالگی به رئال مادريد پيوست. دوران عشق به رئال مادرید برای سانتیاگو برنابئو از این سن شروع شد و تا ثانیه های پایانی زندگیش در 82 سالگی ادامه داشت.

در آن روزها که فوتبال در اسپانیا ورزش جدیدی شناخته می شد و هنوز خبری از لالیگا نبود، در 17 سالگی به ترکیب اصلی رئال مادرید ملحق شد. در آن روزگار هنوز خبری از ورزشگاه فعلی رئال مادرید نبود و در سال 1912 وقتی که باشگاه به آدرس جدیدش در خیابان اودانل نقل مکان کرد، برنابئو یکی از داوطلبان پرداخت پول بابت زمین و رنگ فنس‌ها بود. سانتیاگو در زمان بازیگریش برای رئال مادرید در پست مهاجم بازی می کرد و نزدیک به 16 سال با پیراهن سپید مادرید به میدان رفت و بارها بازوبند کاپیتانی رئال مادرید را بر بازو بست. سانتیاگو برنابئو در 79 بازی رسمی با پیراهن رئال مادرید در بازی های مختلف شرکت داشته و موفق به زدن 68 گل نیز شده است. وی هم چنین با رئال مادرید در زمان بازی اش به 9 جام منطقه ای و یک جام حذفی اسپانیا نیز دست یافته است. یسته در سال 1927 با پیراهن رئال مادرید اعلام بازنشستگی کرد و پس از بازنشستگی تا سال 1936 با عناوین مختلف هم چون مدیرفنی و دستیار سرمربی با این تیم همکاری می کرد.

در سال 1936 با آغاز جنگ چریکی و داخلی اسپانیا در آن سال، بازی ها در اسپانیا تعطیل شد و برنابئو در جبهه ملی گراها به عنوان سرباز، زیر فرماندهی «آگوستین منوز گراندز» به مقابله با «ژنرال فرانکو» پرداخت. پس از پایان جنگ داخلی و از سرگیری دوباره‌ بازی‌ها در اسپانیا، برنابئو سعی در یافتن مدیران و بازیکنانی داشت که در کازار جنگ مفقود، زخمی و یا کشته شده بودند. یسته به معنای واقعی کلمه، با یک باشگاه مُرده روبرو شده بود. در سال 1943 و بازی عجیب و جنجالی ال کلاسیکو که به برتری 11 بر 1 رئال مادرید بر حریف کاتالونیایی خود انجامید، باعث شد مدیریت این تیم و بهتر بگویم سرنوشت باشگاه رئال مادرید به طور کلی دگرگون شود. بازی رفت این دو تیم با نتیجه 0-3 به سود بارسا پایان پذیرفته بود و هواداران بارسلونا در مسابقه رفت علیه بازیکنان رئال مادرید سوت زده و آن ها را هو کردند و به همین دلیل، باشگاه بارسلونا جریمه شد. مادریدی ها به تلافی اتفاقات بازی رفت، به هر تماشاگری که بلیت خریده و وارد ورزشگاه می شد، یک سوت می دادند تا حین بازی، با سوت های مستمر موجب بر هم ریختن تمرکز یاران حریف شوند.

سر و صدای تماشاگرهای مادریدی به قدری وحشتناک بود که آنخل مور مربی بارسلونا می گفت که احساس می کند پرده های گوشش در حال پاره شدن هستند! حواشی پس از بازی به بی نهایت ختم می شد! روزنامه های کاتالانی مدیریت رئال مادرید را زیر سوال برده بودند که چرا به هواداران، اجازه حمل و استفاده از سوت را داده است. حتی عده ای پا را فراتر گذاشتند و مدیریت را به خاطر اینکه هواداران بیش از حد به زمین نزدیک شده بودند زیر سوال بردند. هر مسئله ای که بود اتفاقات بعدی پشت سرش ردیف شدند. مدیریت باشگاه رئال مادرید با فرمانی که مهر ژنرال «فرانسیسکو فرانکو» پای آن خورده بود، به جرم 11تایی کردن حریف برکنار شد. اتفاقات بعدی روشن و محرز است اما در نهایت مردی بر روی صندلی ریاست رئال مادرید نشست که روزنامه های کاتالان را بارها مجبور به افسوس خوردن کرد که چرا با فشارهای خود باعث کناره گیری مدیر وقت رئال مادرید شدند. دوران ریاست سانتیاگو برنابئو یسته آغاز شده بود. شروع کار برنابئو به عنوان رئیس باشگاه چندان موفقیت آمیز نبود.

باشگاه در وضعیت نامناسبی به سر می‌برد و تیم های دیگر مانند بارسا، اتلتیکو مادرید و اتلتیک بیلبائو تیم‌هایی به مراتب قویتری داشتند. اما سانتیاگو مردی نبود که به این آسانی ها، عقب بنشیند. وی با ایجاد ساختاری جدید در تمام سطوح باشگاه به قدری موفق بود که روش او ساختار عملیاتی باشگاه‌های حرفه‌ای در آینده شد؛ ایجاد تیم‌های فنی جداگانه برای هر بخش و سطح و استخدام افرادی بلند پرواز و با دید باز همچون ریموندو اسپورتا. اقدام بزرگ دیگر یسته ساخت ورزشگاه اختصاصی برای باشگاه بود، ورزشگاهی که امروزه آن را با نام او می شناسیم و در زمان ساحتش، بزرگترین ورزشگاه اروپا قلمداد می شد. بسیاری این اقدام سانتیاگو را به دیده تحقیر می نگریستند و می گفتند: ورزشگاهی بسیار بزرگ برای باشگاهی بسیار کوچک. استراتژی بلند پروازانه یسته برای موفقیت رئال مادرید و امضا با بازیکنان خارجی، مرحله دیگری از طرح او برای موفقیت رئال بود. مهم ترین بازیکنی که با این استراتژی به رئال مادرید قدم گذاشت، آلفردو دی استفانو بود که با این کار رئال مادرید به نوعی اولین باشگاه چند ملیتی جهان شد.

در طی ریاست برنابئو بسیاری از اسطوره‌ها همچون مولونی، مونیس، دی‌استفانو، خنتو، سانتاماریا، کوپا، پوشکاش، آمانسیو، پیری، نتزر، سانتیانا، خوانیتو، کاماچو و بسیاری از افراد دیگر به عضویت باشگاه رئال مادرید در آمدند. ثمره این کارهای بزرگ خودش را در نیمه دهه 50 میلادی نشان داد که رئال مادرید با 5 قهرمانی پیاپی در جام باشگاه های اروپا و قهرمانی های متوالی در لالیگا، در آن سال ها بر اروپا حکومت می کرد. برنابئو پیش از مرگش، 35 سال رئیس رئال مادرید بود و در دوران او، رئال یک جام بین المللی، 6 کاپ اروپایی، 16 قهرمانی لیگ اسپانیا و 6 کاپ حذفی را به دست آورد. او در سال 1978 فوت کرد. سالی که جام جهانی در آرژانتین برگزار می‌شد و فیفا به احترام او، طی این تورنمنت سه روز عزا اعلام کرد. فیفا در سال 2002، نشان شایستگی خود را به برنابئو اعطا کرد. پایان بخش ششم اسطوره های رئال مادرید را با یک جمله تاریخی از این مرد بزرگ به پایان می برم.