مطلب ارسالی کاربران
Soccernomics:کتابی در باب اقتصاد،افراد،جامعه و البته،فوتبال (5)
Soccernomics اثر سایمون کوپر و استفان زیمانسکی کتابی است در مورد فوتبال،اقتصاد،افراد و جامعه.در رشته هایی مثل مدیریت ورزشی در برخی از دانشگاه های خارج از کشور به آن بسیار اشاره می شود.این کتاب در صدر پرفروش ترین کتاب های New York Times نیز قرار داشت.ترجمه این کتاب را(گهگاه!) از اینجا بخوانید.
این ویروس آماری حتی از بیس بال به فعالیت های جدی تر هم سرایت کرده است.قبل از انتخاب آمریکا در سال 2004،مدیر کمپین جمهوری خواهان کن ملمن به کارکنانش گفت که مانی بال را بخوانند.مایکل تورک که در کمیته ملی جمهوری خواهان کار میکرد چندین سال بعد برای نیویورک تایمز تعریف کرد:"یک کتاب بیس بال چه ربطی به سیاست داره؟یک بار که واقعا وقت گذاشتم تا خوب بخوانمش،متوجه شدم که میخواست چه کار کند.همان کاری که دقیقا تیم اوباما (در انتخابات سال 2012) انجام داد: درک کردن این که هر انتخابات نه مربوط به ضربات هوم ران بلکه در عوض مربوط به گرفتن یک عالمه امتیاز تکی با همدیگر است تا بالاخره منجر به برد شود"
یا به دوران حرفه ای نیت سیلور نگاه کنید.در کودکی یک هوادار متعصب دترویت تایگرز بود.بلافاصله بعد از ترک کالج یک روش آماری برای پیش بینی عملکرد و پیشرفت حرفه ای بازیکنان بیس بال ایجاد کرد.او سرکی به فوتبال هم زد. طی جام جهانی 2010 او به طور صحیح نتیجه ی 13 بازی از 16 بازی مراحل حذفی را پیش بینی کرد.
اما شهرت عمده ی او به آنالیز های سیاسی اش برمیگردد.
در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال 2008،سیلور به درستی برنده های 49 ایالت را گفت.در سال 2012 تمام 50 ایالت را به علاوه ایالت کلمبیا را درست حدس زد.به عبارت دیگر:نیت سیلور انتخابات آمریکا را برد.پس از آن به عنوان یک معلم همه کاره در ESPN به ورزش بازگشت.آدم های باهوشی مثل او در ورزش و فراتر از ورزش در حال ظهور اند.
در فوتبال،این مردان باهوش(این قسمتی از خود چرند های مسخره ی فوتبال است که این افراد باید مرد باشند) حتی شروع به گرفتن نقش های کلیدی در بعضی از بزرگترین باشگاه های اروپا کرده اند.فوتبال انگلیس که از اواخر قرن 19 ام در درون زمین حرفه ای شد بالاخره دارد به زحمت وارد حرفه ای گری خارج زمین هم می شود.با فرض وجود وسواس جهانی در قبال فوتبال،زمانی ممکن است بیاید که برخی از بهترین و روشن ترین آدم های جوان در دفاتر جلویی باشگاه های فوتبال مشغول به کار شوند.نسل رو به افزایش مدیران باشگاه ها پیشاپیش فهمیده اند که در فوتبالِ امروز برای سبقت گرفتن به داده نیاز است.اگر ارقام را مطالعه کنید بیشتر می بینید و بیشتر می برید.
حالا یکی دیگر از پیشگامان تصاحب جیمزیِ فوتبال آزمایشگاه باشگاه میلان است.آن اوایل گروه پزشکی مخصوص خود باشگاه اِی سی میلان دریافته بود که تنها با مطالعه ی پرش یک بازیکن می شد با دقت ۷۰ درصدی پیش بینی کرد که به زودی مصدوم می شود یا نه.بعدتر تست گرفتن را شروع کردند.تقریبا هر روز،ضعف های عضله ای تمامی بازیکنان،حرکات چشم ها،افزایش و کاهش ضربان قلب،تنفس و بسیاری دیگر از شاخص های واضح یا نسبتا واضح.به جین پیر مرسمن،مدیر سیگاریِ آزمایشگاه،در خصوص خرید های آینده ی باشگاه حق وتو داده شده بود.او در سال 2008 به ما گفت"آخرین امضای قراداد قبل از رییس، مال من است"
تا سال 2013 آزمایشگاه 1.2 میلیون تست فیزیکی روی بازیکنان میلان انجام داده بود و میلیون ها داده روی کامپیوتر ها داشت.حتی کوچک ترین مصدومیت هر بازی را ثبت کرده بودند و در پروسه به صورت اتفاقی به راز جوانی ابدی برخوردند.(هنوز یک راز است:هیچ باشگاه دیگری آزمایشگاه میلان را ندارد و آزمایشگاه یافته های خودش را آشکار نکرده است.برای همین بازیکنان در بیشتر باشگاه های دیگر معمولا در ابتدای دهه ی سوم عمرشان تمام می شوند)
بیشتر بازیکنان اصلی میلانی که لیورپول را در فینال 2007 لیگ قهرمانان اروپا شکست دادند 31 سال یا بیشتر داشتند.پائولو مالدینی کاپیتان تیم 38 سال و فیلیپو اینزاگی زننده ی دو گل میلان 33 سال داشت.(پس از سوت پایان بازی،اینراگی هنوز اینقدر انرژی داشت که توپ را دور زمین برای خوشی بدواند) بخش عظیمی از آن پیروزی مدیون آزمایشگاه میلان و دیتابیس اش بود.
