قسمت اول : https://www.tarafdari.com/node/1025211
اگر شعار می دهند که المان انسان های زیادی را کشتند پس چرا خودشان دست از جنایات شان برنداشتند ؟
ارتش سرخ در جریان جنگ جهانی دوم و پس از پایان آن جنایات فراوانی مرتکب شد. کشتار گسترده اسیران جنگی آلمان یکی از این موارد است که در زیر به بررسی آن میپردازیم :
در این جا برای ترسیم تقریبی این اعمال وحشیانه ارتش سرخ به ذکر مواردی از کتاب هوفمان و زایس بسنده میکنم.
– کمیسرهای ارتش سرخ ازروزهای اول جنگ در بین یگان های ارتش سرخ میرفتند و دستوراتی مانند «کسی را اسیر نگیرید» و یا « همه آلمانی ها را بکشید» را ابلاغ میکردند. نظامیان ارتش سرخ به ازای کشتن بیست آلمانی سه روز مرخصی تشویقی میگرفتند.
– در تاریخ ۲۴ ژوئن ۱۹۴۱ دوازده زخمی آلمانی که چند روز قبل از نیروها عقب مانده بودند، در سورز که در غرب بیاایشتوک[ ۱۸۰ کیلومتری ورشو] واقع شده است، در وضعیت دلخراشی پیدا شدند. آن ها را به درخت بسته بودند ، چشمانشان را از کاسه در آورده و زبانهایشان را از حلقوم بیرون کشیده بودند.
– یک روز بعد در ۲۵ ژوئن ، اعضای یک گروه شناسایی یگان ۳۶ توپخانه را در روستایی در شرق لهستان یافتند همه آن ها را به طرز وحشیانه ای اعدام کردند.
– ستوان یکم هوفناگل در اواخر ژوئن ۱۹۴۱ در کنار خیابان بوسک تارنوپول حدود هشت نظامی آلمانی را یافتند که اعدام شده بودند ، سه نفر از آن ها افسر بودند.
– در اواخر ژوئن افراد یگان شناسایی هنگ ۹ توپخانه که از واحد خود جدا شدند، در نزدیکی بیاایشتوکبه دست روس ها افتادند،روس ها آن ها را تکه تکه[مثله] کردند.
– در همین ماه عقبه لشکر ۱۶۱ توپخانه در منطقه پورزک توسط ارتش شوروی مورد حمله قرار گرفت و تعدادی از افسران و سربازان و دو کشیش به اسارت درآمدند.تنها آن دو کشیش زنده ماندند. یکی از آن ها کلینگر،کشیش پروتستان ارتش و دیگری زیدرزبرگر، کشیش کاتولیک در مناطق جنگی بود.در روزهای ۸ و ۱۵ ژوئیه آنها به عنوان شاهد به دادگاه احضار شدند و پس از ادای سوگند این گونه گفتند:«ستوان ُزمر و شش سرباز دیگر زنده زنده سوزانده شدند،ستوان وُردِل و بقیه سربازان را یا به گلوله بستند یا با ضرب و شتم کشتند.»
– در ۲۸ ژوئن ۱۹۴۱ سربازان روسی در منطقه مینسک به یک کاروان حامل زخمی های آلمانی که کاملا با آرم صلیب سرخ علامت گذاری شده بود حمله کردند و بیشتر زخمی ها و سربازان محافظ را کشتند.
این ها تنها گوشه ای از جنایات ارتش شوروی در روزهای اول جنگ بود که خوی وحشیگری آن ها را نشان میدهد. ارتش شوروی بعدها دلیل این وحشیگری ها را مقابله به مثل دربرابر فرمان کمیسر [فرمانی که به موجب آن آلمانی ها وظیفه داشتند به محض اسیر گرفتن کمیسرهای سیاسی شوروی آن ها را اعدام کنند، این فرمان در ۶ مه ۱۹۴۲ لغو شد] اعلام کرد. این دلیل غیرقابل قبول است زیرا طبق اسناد غنیمت گرفته شده و اعترافات اسرای روس آن ها در هفته های اول جنگ از این فرمان اطلاع نداشتند.دلیل دیگر روس ها نبودن هیچگونه دستوری مبنی بر ممنوعیت کشتن اسرای آلمانی است.این دلیل هم غیرقابل قبول است زیرا در ماه ژوئن ۱۹۴۱ «شورای کمسیرهای ملی» بخش نامه ای درباره اسرای جنگی صادر کرد که به موجب آن کشتن اسرای جنگی ممنوع اعلام شده بود.[دلیل این فرمان اینگونه اعلام شده بود:«کسب اطلاعات از اسرا». کاملا واضح است که روس ها این بخشنامه را بر اساس تعهد به رفتار صحیح و مطابق حقوق بین المللی صادر نکرده اند بلکه هدفشان کسب اطلاعات و بعد کشتار اسرا بوده است]
پس از ژوئن ۱۹۴۱ و با وجود ممنوعیت کشتار اسرا ، این کار کماکان و بدون کاهش ادامه پیدا کرد. در زیر اندکی از این جنایت ها را به نقل ازهوفمان، زایس و چرنین میاورم.
– در اکتبر ۱۹۴۱ در منطقه ویازما گروهی از سربازان زخمی یک گروهان توپخانه به دست روس ها اسیر شدند. دکتر ُزنلایتز، با ادای سوگند اظهار داشت که این سربازان به همراه شصت زخمی دیگر به انبار کاهی برده شدند و روس ها آن ها را زنده زنده سوزاندند.
– پروفسور بوتس ، پزشک ستاد ارتش، در حوزه کاری خود در لشکر شمال در حدفاصل ۲۸ اوت تا ۱۱ نوامبر ۱۹۴۱ چهل و چهار سرباز آلمانی کشته شده را کالبد شکافی کرد. در گزارش او میخوانیم که مرگ اکثر آن ها در اثر گلوله نبوده بلکه بیشتر آن ها به واسطه اعمال وحشیانه ای از قبیل،ضربات چاقو، بیرون آوردن چشمها،بریدن گلو،قطع اعضا بدن،بریدن یا له کردن آلت تناسلی ، زنده زنده سوزانده شدن و …. مرده اند.
– تسیکور، کشیش ارتش، که مسئول دفن اجساد بود در ۲۴ و ۲۵ فوریه ۱۹۴۲ در خارکف اجساد تکه تکه شده چهل و دو سرباز هنگ ۱۷۹ را شناسایی کرد. او این گونه میگوید:« اولین برخورد با آن ها تکان دهنده بود. بینی خیلی از آن ها را کنده بودند و یا چشمانشان را از کاسه درآورده بودند.»
– در زمستان ۱۹۴۲-۱۹۴۱ گروهی از زخمیان آلمانی که در حال انتقال به عقب بودند در نزدیکی توروپِک به دست روس ها افتادند.روس ها آن ها را با ضربات چاقو و یا با شلیک گلوله کشتند.
فاجعه فئودزیا و فاجعه گریشینو نیز یکی از ددمنشانه ترین اعمال ارتش سرخ است که نباید ناگفته بماند.
– پس از فتح مجدد فئودزیا[شهری بندری در اوکراین] توسط ارتش سرخ در دسامبر ۱۹۴۱ صد و شصت نفر سرباز آلمانی که جراحات شدیدی داشتند به همراه یک پزشکیار ، شش سرباز پرستار و چند پرستار روس در بیمارستان این شهر جا ماندند و به دست روس ها افتادند.چند روز بعد ارتش آلمان شهر را پس گرفت. اما متوجه شد که روس ها تمام افراد بیمارستان را به وضع فجیعی کشته اند. آن هایی که خوش شانستر بودند با شلیک گلوله کشته شده بودند و بقیه را یا از پنجره ها به پایین پرت شده بودند یا با ضربات میله های آهنی و یا دیگر روش های وحشیانه کشته شده بودند.این مطلب را شاهدان روس هم تایید کردند.
– در شب ۱۱ فوریه ۱۹۴۳ یک لشکر زرهی روس توانست منطقه گریشینو را که در دست آلمان و هم پیمانانش بود تصرف کند.یک هفته بعد در ۱۸ فوریه ارتش آلمان در پاتکی سنگین روس ها را تارومار کرد و منطقه را پس گرفت. طبق بررسی های کمیسیون بازرسی بیش از ششصد نظامی آلمانی و همپیمانانشان به علاوه همراهان لشکری یعنی پرستاران صلیب سرخ و اعضای خبرگزاری به طرزی ددمنشانه کشته شده بودند.در صورت جلسه پزشکی قانونی میخوانیم:«تقریبا همه اجساد تکه تکه شده بودند…. گوشها و بینی های اجساد را کنده بودند. آلت تناسلی را بریده و در دهانشان فرو کرده بودند.»
این دو مورد کاملا نشان میدهد که روس ها در هنگام اشغال مناطق چه بلایی بر سر اسرا می اوردند و چه بسیار جنایت هایی که در دل خاک پنهان شد و کسی از آن ها اطلاعی کسب نکرد
ادامه جنایات بعد از جنگ
قریب به 3 میلیون اسیر جنگی آلمانی توسط اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ جهانی دوم به اسارت در آمدند، بیشتر آنها در طول پیشروی های ارتش سرخ در سال آخر جنگ بوده. اسیران جنگی به عنوان نیروی کار اجباری در اقتصاد زمان جنگ شوروی و بازسازی پس از جنگ به کار گرفته شدند. در سال 1950 تقریبا همه شان آزاد شده بودند. در سال 1956 آخرین اسیر جنگی زنده مانده از اتحاد جماهیر شوروی به خانه بازگشت. بر اساس اسناد شوروی ، 381,067 اسیر جنگی ورماخت آلمان (356,700 ملیت آلمانی و 24,367 نفر از دیگر ملیت ها) در اردوگاههای NKVD شوروی جان باختند. آلمانی ها آمار واقعی جان باختگان اسرای جنگی آلمانی در اتحاد شوروی را حدود 1 میلیون نفر تخمین می زنند. آنها معتقدند که در میان افرادی که گزارش شده گم شده اند کسانی بوده اند که در زندانهای جنگی شوروی مرده بودند.
در نخستین ماه از جنگ آلمان و شوروی، آلمانی های کمی توسط اتحاد شوروی اسیر شدند. بعد از نبرد مسکو و عقب نشینی نیروهای آلمانی تعداد زندانیان در اردوگاههای اسرای جنگی شوروی در اوایل سال 1942 بالغ بر 120,000 نفر می شد. ارتش ششم آلمان در نبرد استالینگراد محاصره شد، 91,000 بازمانده اسیر شدند که در اوایل سال 1943 به 170,000 نفر رسیدند. به دلیل ضعیف شدن و سو تغذیه سربازان و وجود بیماری ها در زمستان روسیه بسیاری در ماههای بعد از اسارت در استالینگراد یخ زدند و جان سپردند؛ تنها حدود 6,000 نفر از آنها پس از پایان جنگ زنده به آلمان بازگشتند. به دلیل وضعیت اقتصادی وخیم اتحاد شوروی در سال 1943 ، میزان مرگ و میر در اردوگاههای اسیران جنگی به طور وحشتناکی افزایش یافت. در همین حین اسرای جنگی منبع کارگری مهمی برای کمبود نیروی انسانی اقتصاد شوروی شدند. با شکل گیری “کمیته ملی آلمان آزاد” و “اتحادیه افسران آلمانی” ، اسرای طرفدار کمونیست اعتبار بیشتر و جیره بهتری کسب کردند. به دلیل عملیات بلاروس و سقوط در قسمت جنوبی جبهه شرقی، تعداد اسرای آلمانی تقریبا در نیمه دوم 1944 دو برابر شد. در اولین ماههای 1945 ارتش سرخ به رودخانه اودر و بالکان پیشروی کرد. مجددا تعداد اسرا در آوریل 1945 به 2 میلیون نفر بالغ شد.
بر اساس اسناد اتحاد شوروی رقم کلی 2.8 میلیون اعضای ورماخت آلمان که در پایان جنگ اسیر بودند اعلام شده. رقم بزرگتری از اسرای آلمانی در پایان سال 1946 اعلام شده، زمانی که اتحاد شوروی اسرای کمتری نسبت به انگلستان و فرانسه که در اختیار داشتند را دارا بود. با ایجاد دولت آلمانی متمایل به شوروی در منطقه تحت اشغال شوروی آلمانی (جمهوری دموکراتیک آلمان) در ماه اکتبر 1949 ، همه اسیران به جز 85,000 نفر آزاد و بازگردانیده شدند. بیشتر آنهایی که همچنان نگه داشته شده بودند به عنوان جنایتکار جنگی محکوم شده بودند و بسیاری از آنها به اردوگاههای کار اجباری طولانی مدت (معمولا 25 سال) محکوم شدند. تا سال 1956 بود که آخرین نفر از آنها بازگردانیده شدند، با مداخله صدر اعظم آلمان غربی “کونراد آدنویر” در مسکو.
تاریخ دان انگلیسی “ریچارد اوری” تخمین زد که 356,000 نفر از 2,880,000 نفر زندانی جنگی آلمانی در اردوگاههای کار شوروی جان باختند. بر اساس گفته های “آنه آپلباوم ” ، 570,000 اسیر جنگی کشورهای متحدین در زندانهای شوروی جان باختند و اینکه احتمالا رقم کلی نهایی بیشتر است. ((در چند ماه از سال 1943 ، میزان مرگ در بین اسیران حدود 60 درصد بود …)). بررسی ای که توسط کمیسیون آلمان غربی صورت گرفته حاکی از آن است که تقریبا یک میلیون زندانی آلمانی در اردوگاههای شوروی بین سالهای 1941 و 1952 جان باختند.
بر اساس گفته های “ادوارد پترسون”، ایالات متحده تصمیم گرفت که هزاران زندانی آلمانی را در ماه می 1945 به عنوان “اقدامی دوستانه” به اتحاد شوروی بدهد. “نیال فرگوسن” می گوید که ((واضح است که بسیاری واحدهای آلمانی به دنبال تسلیم شدن به آمریکایی ها بودند تا نسبت به نیروهای دیگر کشورهای متفقین، به خصوص ارتش سرخ)). “هاینتس ناوراتیل” می گوید که نیروهای ایالات متحده از پذیرفتن تسلیم نیروهای آلمانی در ساکسونی و بوهمیا سر باز زدند، و در عوض آنها را به اتحاد شوروی تحویل دادند.
عدام اسیران جنگی آلمانی در میدان مرکزی "کی یف". 1946
هزاران نفر از زندانیان از اردوگاههای اسرای جنگی در غرب به اردوگاههای تحت اختیار شوروی منتقل شدند. مشهور است که 6,000 افسر آلمانی از غرب به اردوگاه کار اجباری زاخسنهاوزن فرستاده شدند که در آن زمان یکی از اردوگاههای مخصوص NKVD بود و همچنین مشهور است که انتقال هایی به شرق تر به سیبری انجام شده.
تخمین های آلمانی ها
دولت آلمان غربی کمیسیون ماشکه را برای تحقیق درباره سرنوشت اسرای جنگی آلمانی در جنگ ایجاد نمود، در گزارش شان در سال 1974 دریافتند که حدود 1.2 میلیون فرد نظامی آلمانی که گزارش شده بود مفقود شده اند ارقام بزرگی حاکی از آن است که در زندانها جان باخته اند، از جمله 1.1 میلیون نفر در اتحاد جماهیر شوروی. تاریخ دان آلمانی “رودریگر اورمانز” تعداد اسرای آلمانی کشته شده در اسارت شوروی را 1 میلیون نفر تخمین می زند. بر اساس تحقیق وی، اورمانز معتقد است که مرگ 363,000 اسیر جنگی در اسارت شوروی ها می توانند توسط اسناد آژانس WASt تائید شوند، او می گوید که ( کاملا محتمل به نظر می رسد ، اما قابل اثبات نیست، که 700,000 نفر نظامی آلمانی که به عنوان مفقود شده لیست شده اند در حقیقت در اسارت شوروی ها مرده اند).
بر اساس بخش صلیب سرخ آلمانی ها در جستجوی اسیران، 1,300,000 نفر نظامی آلمانی هنوز رسما به عنوان مفقود الاثر لیست شده اند، که بیشتر شان احتمالا تحت اسارت جان باخته اند.
در پایین تعداد کلی زندانیان جنگی وراخت آلمان (به جز شهروندان اتحاد شوروی که در ورماخت خدمت می کردند) که توسط NKVD در 22 آوریل 1956 گزارش شده است.
