طرفداری- تنها تصاویر معدودی از جام جهانی 2018 روسیه وجود دارد که از ژست قدرتمند و غریبانه لیونل مسی تاثیر گذارتر باشند. پس از حذف زودهنگام آرژانتین مقابل فرانسه، خیلی زود زمزمه هایی مبنی بر خداحافظی یکی از بهترین های تاریخ شدت گرفت. در میدان نبردی که کیلیان ام باپه به عنوان پدیده بزرگ خودش را اثبات کرد، لیونل مسی چهره‌ای آشفته و ناراحت داشت.
شاید زود باشد، شاید هم تحلیلی به جا باشد، اما تصور اینکه لیونل مسی، در جام جهانی 2022 قطر به عنوان یک جنگجوی تک نفره مقابل رقبا بایستد و کشورش را به افتخار برساند، سخت است.
وقتی مسی (31 ساله)، دی ماریا (30 ساله) و سرخیو آگوئرو (30 ساله) پا به زمین کازان آرنا گذاشتند، تصور خداحافظی این ستاره ها تا جام جهانی قطر اجتناب ناپذیر بود. می دانید قسمت دردناک آن کجاست؟ بدون قهرمانی خاص در زمینه ملی، شاید مجبور به خداحافظی از فوتبال شوند.
شگفت آور است که آلبی سلسته، طی 15 سال گذشته علی رغم داشتن بهترین مهاجمان دنیای فوتبال، نتوانسته به توفیق خاصی دست یابد. مهاجمانی چون گونزالو هیگواین، پائولو دیبالا، مائورو ایکاردی، کارلوس توز، لاوتزی، خاویر پاستوره و دیگو میلیتو که در تیم های باشگاهی خود به افتخارات بزرگ و متفاوتی دست پیدا کرده اند، اما در تیم ملی، سایه ای از ستاره همیشگی نبوده اند. شاید بتوان بزرگترین دستاورد بین المللی آن ها را، کسب مدال طلای المپیک 2008 قلمداد کرد.
عملکرد آرژانتین در رقابت های مهم سال های اخیر، واقعا عذاب آور است. سخت بتوان تیمی پیدا کرد که مانند آن ها تا این حد به موفقیت نزدیک شود و سپس با دستی خالی، به خانه برگردد. شاید اگر آن ها حداقل یک رقابت مهم را با قهرمانی به پایان می بردند، این همه آه و افسوس برای این نسل طلایی باقی نمی ماند.
همانطور که پیدا کردن جانشین لیونل مسی ساده نخواهد بود، تصور جانشینی ماسکرانو، اوتامندی، بیلیا و یا آگوئرو سخت به حساب می آید. زمانی نسل جوان آرژانتین، شکوه و غرور این کشور به شمار می رفت، اما طی سال های اخیر خط پیشرفت آن ها متوقف شده و کمتر بازیکنی در حد و اندازه های ستاره های فعلی رشد و پرورش می یابد.
آرژانتین بین سال های 1995 و 2007، تحت هدایت خوزه پکرمن، سرمربی فعلی کلمبیا، در پنج جام جهانی از هفت جام جهانی زیر 20 سال قهرمان شد. کارشناسان و متخصصان کشور آرژانتین، دلیل عمده این سیر نزولی در پرورش جوانان را نداشتن یک برنامه مدون دانسته اند.
کشورهایی مانند آلمان و اسپانیا که برنامه های بلند مدت برای سیستم جوانان خود دارند، با چنین مشکلاتی دست و پنجه نرم نمی کنند. جوانان آن ها از رده های پایین بازی و ضمن کسب تجربه، فرصت حضور در میان ستاره های تیم اصلی را هم پیدا می کنند. شاید بتوان گفت این رویکرد، تفاوت ها را رقم زده است. نباید اهمیت این برنامه های بلند مدت را نادیده گرفت. همین برنامه دلیلی است که ایسلند با ظرفیت 330 هزار نفری، می تواند به یک چهارم نهایی جام ملت ها و مراحل مقدماتی جام جهانی صعود کند و عملکرد قابل قبولی داشته باشد. آن هم در روزهایی که هلند و ایتالیا هم به درد آرژانتین دچار شده اند.
انگلیس اخیرا از متدهای فوتبال آلمان پیروی می کند و کاملا می شود رد پای تاثیر آلمانی ها را مشاهده کرد. چرا آرژانتین هم از سبک فوتبال آلمان پیروی نمی کند؟ کار سختی است؟ خورخه والدانو، در ستون روزنامه گاردین تحلیلی کوتاه از وضعیت فوتبال کشورش نوشته که خواندنش خالی از لطف نیست.
همیشه مشکل مالی، سازماندهی و برنامه ریزی داشتیم و غرور و خودخواهی ما، مانعی برای پیشرفت مان می شود.
مشکل اقتصادی کل کشور آرژانتین را فرا گرفته، اما نباید بهانه آورد، فدراسیون فوتبال آرژانتین، همواره کوتاهی هایی داشته است. کمی به عقب تر بر می گردیم. تیم زیر 21 ساله های آرژانتین با داشتن لیونل مسی، گارای، زابالتا و آگوئرو در سال 2005، افتخار آفرینی می کند، اما این عملکرد درخشان به تیم بزرگسالان نمی رسد؛ چرا؟ موضوعی قابل بحث است.
ظاهرا در کشور آرژانتین دیگر رشد و پرورش بازیکنان جوان در اولویت نیست. آن ها ترجیح می دهند این وظیفه را به تیم های لیگ برتری، ایتالیایی و اسپانیایی محول کنند. این به خودی خود یک مشکل عمده نیست. این مشکل را بسیاری از کشورهای آمریکای جنوبی دارند، اما آرژانتین در یک مورد متفاوت است. پرورش استعدادهای جوان خیلی کم صورت می گیرد، اما اگر این کار هم انجام پذیرد، فقط استعدادهای هجومی مورد لطف باشگاه ها قرار می گیرند.
همانطور که اسمیت در مقاله خود برای نیویورک تایمز نوشته، آرژانتینی ها به جز خط حمله، به سایر پست ها توجهی ندارند و ترجیح می دهند انرژی خود را صرف بازیکنان هجومی کنند. با توجه به مشکلات اقتصادی در آرژانتین، باشگاه ها نمی توانند هزینه زیادی برای رشد بازیکنان انجام دهند، بنابراین باید برنامه ای باشد، که طبق آن ستارگان آینده کشف شوند.
با این حال نیمه پر لیوان را هم باید دید. این روزها آرژانتین به روزهای طلایی دوران خوزه پکرمن نزدیک و نزدیک تر می شود. این را کارشناسان فوتبال آرژانتین می گویند. گرچه تمام آرژانتینی ها دوست دارند اگر افتخار بزرگی هم به دست می آید، در زمان مسی اتفاق بیفتد. همانطور که در ابتدای مطلب هم اشاره شد، هیچکس نمی خواهد نسل طلایی آلبی سلسته تباه شود. حیف است امثال لیونل مسی، سرخیو آگوئرو و آنخل دی ماریا بدون کسب عنوانی بزرگ از فوتبال خداحافظی کنند.
به قلم نیک فیتزجرالد در وب سایت Thesefootballtimes
