او در شبی که هم لیونل مسی سقوط کرد و هم کریستیانو رونالدو، پرید آن بالا. او در بعد از ظهری که دو ستاره بی بدیل یک دهه اخیر فوتبال جهان از جام بیرون افتادند بدل شد به "پسر اول". او ماموریتی را که مسی و رونالدو در انجامش ناکام مانده بودند را با دو بار گشودن دروازه به پایان رساند. در نوزده سالگی اش، در نخستین جام جهانی اش. مسی در همان میدان بود، در سی و یک سالگی، در چهارمین و احتمالا آخرین جام جهانی اش. آن جمله امباپه در پایان دیدار "...هیچ جایی مثل جام جهانی نیست" بازتابنده پایان یک عصر و آغاز عصر دیگری بود. فرانسه 3-4 آرژانتین را شکست داده بود.
تاریخ تکرار شده بود. تمام و کمال. مایکل اوون بیست سال پیش دقیقا در چنان روزی، سی ژوئن 1998، دروازه آرژانتین را در سنت اتین فرانسه با آن فرار جادویی در نخستین بازی در مرحله پلی آف گشوده و ناگهان ستاره شده بود و او هم در سی ژوئن 2018 در کازان روسیه با فرارهای مهارناپذیرش در نخستین مرحله پلی آف برابر آرژانتین همه چشم ها را به سوی خود برگردانده بود. دو گل زده و یک ضربه پنالتی به چنگ آورده بود. تماشایش حین دویدنش آسان نبوده و چشمان تیزبین را هم به چالش کشانده. وقتی فرانسه قهرمان جام جهانی 1998 شد او به دنیا نیامده بود. او کمی بعدتر در بیست دسامبر همان سال زاده شد. در حومه پاریس.
امپاپه از "باندی" آمده، جایی در شمال پاریس. جایی متعلق به تیره پوست ها، به مردمان طبقه کارگر. جایی آمیخته به خشونت و اعتراض های تمام نشدنی. در عین حال همان جایی که گاهی گل های خوش بویی از دل شوره زار بیرون می زنند. چنان که پل پوگبا، استیون انزونزی، آلفونسه آرلوئا، پرسنل کیمپمپه، انگولو کانته، ماتیودی و بنجامین مندی از دل چنین محله هایی برخواسته اند و رنگ و بوی تیم ملی فرانسه را به تیره پوستان اختصاص داده اند. میان بیست و سه بازیکن دیدیه دشان، هشت بازیکن قصه ای مشابه قصه زندگی امباپه داشته اند. همان فرانسه ای که بیست سال پس از درخشش فرانسه 1998 - ترکیب دیگری از مهاجران به رهبری زیدان که راستگراهای فرانسوی بدان می تاختند - به پرواز درآمده.
آنتونیو ریکاردی، یکی از اولین مربی های امباپه در باندی از او با جمله "بهتر و سریع تر از همه" توصیف می کند. پسری شیفته دریبل کردن حریفان. حالا تصویر چهره همان پسر مزین بخش یکی از بیلبوردهایی شده که به سوی شهر باندی می رود. زیر آن تصویر نوشته شده "همه چیز ممکن است، همه چیز".
او به صورت قرضی از سوی موناکو در پاری سن ژرمن به سر می برد، ولی پاریسی ها در آستانه پرداخت 180 میلیون یورو برایش هستند تا پس از نیمار دومین بازیکن گران قیمت جهان شود. سرعت متوسط 36 کیلومتر در ساعت، کمی کم تر از اوسین بولت در رکورد صد مترش - همه هنرش نیست. سرعت تصمیم گیری اش فوق العاده است، با دو پایش بازی می کند و ضربه های او هم می توانند طوفانی باشند و هم آرام، شجاعانه به قلب مدافعان می تازد و چشمان تیزبینی برای یافتن دروازه ها در هر موقعیتی دارد... نبرد فرانسه - آرژانتین پایان یک عصر بود و آغاز عصری دیگر.
حمیدرضا صدر
