طرفداری- برایان ایدو، مدافع تیم ملی نیجریه داستان جالبی از زندگی و حضور در روسیه دارد.
به گزارش گاردین، نخستین‌بار که برایان ایدوو شعار میمون‌ها را درحالی که به یک ورزشگاه روسی وارد می‌شد، شنید. پس از این‌که او با توهین‌کنندگان روبه‌رو شد، آن‌ها صدایشان را بالاتر بردند. در این‌باره می‌گوید: «آن‌ها شعار دادن را متوقف کردند، چراکه متوجه داستان شده بودند. برای من این موضوع مسئله‌ای نبود، فقط یک سر و صدا بود که من را آزار نمی‌داد. حتی موضوع را شخصی تلقی نکردم.»
او تاکید می‌کند که در 120 بازی لیگ که او انجام داده است، یک یا دو بار این موضوع اتفاق افتاده است. او در برابر این اتفاقات بسیار خونسرد واکنش نشان می‌دهد. ایدوو در جام جهانی برای تیم ملی نیجریه به میدان خواهد رفت، اما در سن پترزبورگ به دنیا آمده و بزرگ شده است. او تمام جوانی خود را در روسیه گذرانده است و این موضوع به او کمک کرده است نگاهی متفاوت به موضوع داشته باشد. ایدوو به عنوان یک جوان سیاه‌پوست لحظات ناخوشی را در دوران پسا شوروی تجربه کرده است اما می‌داند که این کشور ابعاد دیگری هم دارد. او باور دارد که کشور به شکل مشخصی از اوایل دهه گذشته تغییر کرده است، زمانی که والدین او به او هشدار می‌دادند که از محله زیاد دور نشود. او در مورد داستان‌های زندگی خود می‌گوید. زمانی که مادر و پدرش در مورد آینده او نگران بوده‌اند و او هم از این موضوع ترسیده بوده است.
پدر و مادرم به خاطر من بسیار نگران بودند و این موضوع باعث ترس من هم شده بود. دو تن از دوستانم یقه‌ام را گرفتند و گفتند فقط بدو! من هم به داخل ایستگاه مترو رفتم و شروع به دویدن کردم، به اندازه‌ای سریع دویدم که دست [سفید پوست‌ها] به من نرسد. آن‌ها دقیقاً به دنبال من شروع به دویدن کردند، اما قبل از این‌که به من برسند، من سوار قطار شدم و آن محل را ترک کردم. یک بار دیگر هم حدود هفت نفر از آن‌ها درحال گذر از منطقه‌ای بودند، اما من را ندیدند و گذشتند. من داستان‌هایی در مورد کتک خوردن افراد سیاه‌پوست شنیده بودم، یا افرادی که از ازبکستان، گرجستان و ارمنستان می‌آیند و ویدیوهایی را هم در اینترنت دیده بودم، بنابراین نمی‌خواستم با آن افراد روبه‌رو شوم. بعد از آن، حدود سال 2004 یا 2005 بود که آن کله‌سفیدها رفتند و من آزادانه راه می‌رفتم و به کارهای روزانه‌ام می‌پرداختم. با دوستانم تمرین می‌کردم و کارهایم را انجام می‌دادم.
او داستان‌های دیگری هم از افراط‌گرایی دارد. جایی که در سال 2005 تمام هم‌کلاسی‌های سیاه‌پوست او با چاقو تهدید به مرگ شدند. در آن زمان ایدوو در آستانه نوجوانی بوده است و کار خود را در آکادمی زنیت آغاز کرده بود. با این‌حال او می‌گوید علی‌رغم تمام این موضوعات، کودکی شادی را پشت سر گذاشته است.
همیشه در اطراف من افراد خوب و مثبتی وجود داشتند. گروه خوبی از بچه‌ها در مدرسه، در میان همسایگان، کسانی که من با آن‌ها در خیابان بدون استرس فوتبال بازی می‌کردم. احساس میکنم در کنار آن‌ها بود که جا افتادم. قطعاً من یک سیاه و روس بودم، بنابراین تعجبی نداشت که برخی افراد از کنار من به شکلی خاص رد شوند و نگاه‌های معناداری داشته باشند. اما من همیشه روسیه را خانه‌ام در نظر گرفته‌ام. جایی که همه پذیرای من بوده‌اند.
در این شرایط، زمین فوتبال بر خلاف مدرسه مکانی امن برای ایدوو بود. او یک بچه درس‌خوان در مدرسه بود و می‌گوید حس رقابت‌جویانه فوق‌العاده بالایی داشته است. او که نیمه روس - نیمه نیجریه‌ای است، در سن شش سالگی به سن پترزبورگ بازگشته است و برای مدرسه رفتن به مترجم نیاز داشته است، اما آن‌گونه ک خودش می‌گوید، طی شش ماه به اندازه‌ای روسی را خوب یاد گرفته است که «انگار در تمام عمرش روسی حرف می‌زده است.»
درحال حاضر او عضو آمکار روسیه، تیم ملی نیجریه و حاضر در جام جهانی است. برخی باشگاه‌های بزرگ روسیه و ترکیه عملکرد او را از نزدیک دنبال می‌کنند و شاید به زودی این دفاع چپ عقاب‌ها همه‌گان را شگفت‌زده کند. او اولین بازی خود را برای نیجریه، نوامبر گذشته در برابر آرژانتین در شهر روسیِ کراسنودار انجام داد و در نهمین دقیقه پس از ورودش به زمین موفق به گل‌زنی شد. او حالا امیدوار است آینده‌ای خوب را برای خود بسازد. علی‌رغم تمام مشکلات، او روسیه را دوست دارد و به آینده‌ای بدون نژاد پرستی امیدوار.
