طرفداری- این روزها برای تیم ملی مصر، بسیار جذاب دنبال می شود. آن ها بعد از سال 1990، پس از تقریبا 30 سال فاصله، دوباره به جام جهانی راه یافته اند و مرد شماره یک آن ها، محمد صلاح، در این فصل جهان را با گل های خود به آتش کشید. بهترین بازیکن فصل 2017/18 لیگ برتر انگلیس، صاحب عنوان کفش طلای لیگ برتر انگلیس و چندین رکورد دیگر، امید اصلی مصری ها در جام جهانی 2018 روسیه است.
صعود مصر از مرحله گروهی جام جهانی 2018 روسیه، بزرگترین اتفاقی خواهد بود که ملت این کشور، در سال های اخیر در ورزش شاهد آن بوده اند. البته باید بر روی این نکته تاکید کرد این تیم مصر، بهترین تیمی نیست که هواداران شاهدش بوده اند. بین سال های 2006 تا 2010، مصر با داشتن بازیکنانی چونب محمد ابوتریکه، احمد حسن و عصام الحضری سه دوره پیاپی قهرمان جام ملت های آفریقا شدند.
تیم ملی مصر؛ از تراژدی تا غرور و افتخار (بخش اول)
تمام لیگ ها متوقف شدند. تیم ها به حالت معلق درآمدند و اوضاع فوتبال مصر، نابسامان شد. با این حال اتحادیه فوتبال مصر تصمیم گرفت پس از آن فاجعه ملی، اوضاع را بهبود بخشد. آن ها بازی دوستانه ای بین تیم زیر 23 سال مصر و بازل سوئیس ترتیب دادند تا وجهه بین المللی لیگ این کشور حفظ شود. همین بازی بود که بازل به محمد صلاح علاقه پیدا کرد و در نهایت صلاح به این تیم پیوست. تمام این ماجرا، از اینجا آغاز شد.
البته فقط صلاح نبود که پس از فروپاشی لیگ، از مصر رفت. بسیاری از بازیکنان جوان و آینده دار فورا به مقصد تیم های اروپایی، از کشور خارج شدند. احمد فتحی،محمد الننی، مروان محسن و کهربا. حرکت آن ها قابل توجیه بود.
در واقع از زمان پیوستن حسین حجازی به دولویچ هملت در سال 1911 و کسب موفقیت های قابل توجه، مصری ها او را الگوی خود قرار دادند. گرچه قبل از فاجعه پورت سعید، بازیکنان چون احمد حجازی، احمد المحمدی و احمد حسن در خارج از کشور به فوتبالِ خود ادامه می دادند، اما تصور جهانیان نسبت به مصر و ورزش این کشور عوض شده بود که بعدها با درخشش محمد الننی، محمد صلاح و سایرین، این ذهنیتِ بد کمی برطرف شد.
نکته قابل توجه در فوتبال مصر، درخشش ستاره های داخل لیگ در طی سه سال قهرمانی در جام ملت های آفریقا است. عماد متعب، حسام حسین، ابوتریکه و سایرین بازی در مصر را به حضور در لیگ های اروپا ترجیح می دادند. محمد زیدان، میدو، امر زکی و بقیه ستاره ها هم، به پیشنهاد وسوسه برانگیز اروپایی ها پاسخ مثبت داده بودند که از این حیث، کمتر در دل و اذهان مصری ها جایی برای خود دست و پا کردند.
زیدان در اروپا شانس و اقبال چندانی نداشت. او در دورتموند و تحت هدایت یورگن کلوپ، بیشتر از آنکه به موفقیت و افتخار دست یابد، با مصدومیت دست و پنجه نرم کرد و این بدشانسی، در تیم ملی هم همراه او بود.
تنها استئنا احمد حسن، ستاره سال های نه چندان دور مصر و یکی از برترین بازیکنان تاریخ مصر است. او که با 184 بازی ملی برای تیم ملی مصر، رکورد دار محسوب می شود در طول دوران بازیگری خود، برای تیم های گنچلربیرلیعی، کوجائلی سپور، دنیزلی‌سپور، اندرلخت و بشیکتاش به میدان رفت. شاید تنها ایرادی که می شود به طول دوران بازیگری وی گرفت، عدم کسب عنوان و افتخار تیمی و شخصی باشد.
فرهنگ و تاریخ فوتبال در سرزمین فرعون، قدمتی طولانی دارد. مصاف های پرافتخارترین باشگاه این کشور یعنی الاهلی با الزمالک، یکی از دیوانه وار ترین دربی های جهان به شمار می آید. رویای بازیکنان مصری، بازی در یکی از این دو تیم، کسب افتخارات فراوان و سپس دعوت به تیم ملی بود که خب باید حق داد. این شرایط برای آن ها بهتر از حضور در لیگ های اروپایی و شاید بازی برای تیمی که فرار از سقوط، دغدغه اصلی اش باشد.
ذهنیت مصری ها با گذشت زمان عوض شد. آن ها یاد گرفتند برای پیشرفت، فداکاری نیاز است. در عربی کلمه ای وجود دارد به نام «بعثت»! بدین مضمون که نزدیک خود را برای کسب علم و آموختن به جای دیگری بفرستید. مردانی که مصر را ساختند، همگی از فرهنگ اروپا یاد گرفته و سپس به مصر برگشته بودند. مردانی چون حمد عبد العاطی، ریفا الطهاوی و علی مبارک. این رویه تا اواخر دهه 60 ادامه یافت و باعث ظهور نابغه ای مثل طه حسین شد.
بعثتِ ورزشی محمد صلاح، محمد الننی و بقیه، نشانه‌ای برای تخریب فوتبال مصر نیست، بلکه برعکس، بخش مهمی از تاریخ آن هاست. فاجعه پورت سعید، زیر سایه بهار عربی ماند. در روزگاری که همین هواداران زمالک و الاهلی دست به دست هم دادند تا حسنی مبارک را از قدرت خلع کنند و این اتفاقات به هیچ وجه تصادفی نبودند. این روزها تیم ملی مصر، درگیر حضور در جام جهانی 2018 روسیه است. رقابتی با پرستیژ که پس از 30 سال دوری، دوباره هیجان را به این کشور پرجمعیت آورده است.
آینده مصر روشن است. حجازی ها، صلاح ها، زیدان ها می آیند و می روند، اما این مصر است که می ماند، می جنگد و برای داشتن امید، تمام موانع را از سر راه بر می دارد تا دوباره به یکی از بهترین تیم های آفریقا تبدیل شود.
به قلم عمر فودا در وب‌سایت Thesefootballtimes
