عاشقان مستنـــد و ما دیوانه ایـــم
عارفـــان شمعنـــد و ما پروانه ایـم
چون ندارم بـا خلایق الفتـــــی
خلق پندارنـــد ما دیو انــه ایم
ما ز عقل خویشتــــــن بیگانه ایـــــم
لاجــــرم دردی کش میخانـــه ایـــم
در ازل دادنـــد چون جــام الست
تا ابــد ما مست آن پیما نه ایــــم
ما ز اغیـــاران بـــه کــــل فارغ شدیم
دایمــا" با دوست در یــک خانه ایم
کس نگـــردد واقف اســـرار ما
زانکــه همچون گنــج در ویرانــه ایــم
مولانا
