یادش بخیر. از استرس نمیتونستی سرجات وایسی. نتیجه ی هیچکدوم از بازیها رو نمی شد پیش بینی کرد.
رئال مثل همیشه پادشاه بود با امثال هیرو و رائول و مورینتس و کاسیاس و هلگرا و کارلوس و زیدان و ...
بایرن مونیخ با الیور کان لعنتی که اصلا گل نمی خورد و افنبرگ که استثنایی بود و اوسی کوفور و ینس یرمیس و جیووانی البر و ...
میلان با مالدینی کبیر و کاستاکورتا و شوچنکو و روی کاستا و نستا و ... ترسناک بود
یوونتوس هرتیمی رو شکست میداد با دل پیرو و ترزگه و ندود و داویدس و تورام و بوفون و کلی ستاره بزرگ
منچستر با روی کین و بکهام و گیگز و اسکولز و اشمایکل و یاپ استام و البته سرالکس کبیر که بهترین تاریخه
آرسنال با برکمپ و هانری و ویرا و سیمن و لیونبرگ و ... که نمیشد دوستش نداشت و زیباترین بازیها رو انجام میداد
بارسا با ریوالدو و هلندی های استثناییش که اونموقع همیشه مشکل دروازه بان داشتن
اینتر همیشه پر از ستاره بود از زانتی بزرگ بگیر تا آلوارو رکوبا که خیلی دوست داشتنی بود و کوردوبا و ویری و ...
والنسیا شاید یکی از ترسناکترین تیما بود با کانیزارس و آلمیدا و آیمار و آیالا و کلودیو لوپز و ...
رم انگار هرچی عشق بود رو جمع کرده بود. توتی و مونتلا و باتیستوتا و کافو و تومازی و ...
دورتموند با ینس لمن و روسیچکی و یان کولر و ...
لاتزیو، لیورپول، آژاکس، آیندهوون، لیدزیونایتد، چلسی، بایرلورکوزن و ...
در کل همه ی تیما پر بودن از ستاره های بزرگ که باعث می شدن نتایج غیرقابل پیش بینی باشه و برعکس الان، نمیتونستی یک تیم رو صددرصد صعود کرده بدونی. عجب فوتبالی بود و عجب استرسی. هیچ آهنگی حس این آهنگ رو برام نداشت و نداره
