دو هفتۀ قبل دقیقاً همین زمان بود که معجزه رخ داد و فاصلۀ بین فرش تا عرش، حضیض تا عزیز و ذلّت تا لذّت رو تنها و تنها در 4 دقیقۀ توفانی ما رُمی ها سپری کردیم.
ما رُمی هایی که ذات، ماهیت، هویت، اصالت، و فلسفه مون جام هایی که نبردیم نیستند، اسطوره های بی شماری هستند که مفهوم وفاداری در فوتبال برای یک باشگاهِ نه چندان بَرَنده ولی بُرَنده رو معنا می کنند:
از آمادئو آمادی که در دهۀ 1930 در 15 سالگی جوان ترین بازیکنِ تاریخِ سری آ شد (رکوردی که تاکنون دست نخورده باقی مانده) گرفته تا آلساندرو فلورنزی که جسورانه زیباترین گل رقابت های لیگ قهرمانانِ امسال را به ثمر رساند؛ از دنیله ده روسیِ قهرمانِ جهان که همچنان کاپیتانِ آیندۀ جالوروسی باقی مانده گرفته تا جوزپه جانینی شاهزادۀ خوش سیمای دهۀ 1980 رُم؛ از آتیلیو فراریس که در 43 سالگی و در هنگامۀ یک بازی که میان ستارگان قدیمی برگزار می شد جان سپرد گرفته تا جیاکومو لوسی مدافع کوتوله ای که قلبِ دِژِ رُم بود؛ از فلاویو برناردینی که در لاتزیو و رُم بازی کرد و در رُم و لاتزیو مربی گری گرفته تا فرانچسکو روکا مدافع تک باشگاهیِ تیمِ جادویی؛ از گویدو ماسِتی سنگربانی که دوبار با آتزوری در دهۀ 1930 قهرمانِ جهان شد و اولین اسکودتوی رُم را فتح کرد گرفته تا امثالِ تومازی، دل وکیو و کاندلا که سومین و تا هم اکنون آخرینَ ش را برنده شدند؛ از برونو کُنتیِ قهرمان جهان گرفته تا روبرتو پروتزو گلزنِ جادویی و افسانه ای؛ از برزیلی های قهرمان جهان یعنی کافو و آلدایر گرفته تا باتی گُلِ آرژانتینی و رودی فولر ماشین گلزنیِ آلمانی؛ از گلرِ کوتاه قامت، فرانکو تانکردی گرفته تا مدافع چند پُسته سباستیانو نِلا؛ از هواپیمای یک نفره وینچنزو مونتلا گرفته تا فالکائو، برزیلیِ بی نظیر و از آلچیدس گیجیا اسطورۀ فقیدِ اروگوئه ای که به عنوان پیرترین قهرمان جام جهانی در 16 جولای سال گذشته دقیقاً همزمان با فاجعۀ ماراکانا جان سپرد گرفته تا آگو! آگوستینو دی بارتولومیِ افسانه ای، رهبرِ متعصب و کاپیتانِ متعهدِ گرگ ها در اوائلِ دهۀ 1980 که در واپسین روزِ ماهِ مهِ سال 1994 درست در دهمین سالروز شکست رُم در برابر لیورپول در فینال European Cup سال در سال 1984 با شلیک یک گلوله به زندگی اش پایان داد.
بله! ذات، ماهیت، هویت، اصالت، و فلسفۀ ما رُمی ها همین اسطوره های مان هستند که داستان زندگیِ هر کدام از آنها به واقع به اندازۀ یک فیلمِ سینمایی دیدنی و شنیدنی ست و ما درست دوهفتۀ قبل و در همین بزنگاه به اصل خودمان برگشتیم...
بازیِ عجیبی بود بازیِ رُم و تورینو!!!
برخلافِ لوچو اسپالتی که زیر فشارِ حاشیه های خودخواسته و خودساخته تیم رو با ارنجی اشتباه به میدان فرستاده بود. ونتورا با بهترین آنالیز ممکن تیمَ ش را به میدان فرستاده بود، 0-1 جلو بودند و ما با هزاران بدبختی بازی را 1-1 کردیم و بعد هم باز مثل آب خوردن 1-2 عقب افتادیم، تا این که معجزه در دقیقۀ 86 آغاز شد و تنها در چهار دقیقه رُخ داد!!!
پی نوشت: در بامداد روزی که در ایران «روز مَرد» نامیده می شود، فرسنگ ها دورتر «مَرد» پس از زدن دومین گُل ش و تکمیل معجزه ای باورنکردنی، به سمت دوربین ها رفت و گفت: "بگیرید، عکس بگیرید، این ها آخرین عکس ها هستند!"
ولی پادشاه رُم همچنان زنده است...
