- مکس آلگری تو اوج شک و بدبینی وارد یوونتوس شد. تو یک جو که اونو یک شکست خورده می دونست. آنتونیو کونته سرمربی ای که تونسته بود یوونتوس رو دوباره سرپا کنه و به اوج محبوبیت برسه، 2 روز بعد از شروع تمرین های پیش فصل از سرمربیگری تیم استعفا داد و باعث تعجب همه ی یوونتوسی ها شد. چیزی که بیشتر از اون یوونتوسی ها متعجب کرد، جانشین آنتونیو کونته بود. " ماسیمیلیانو آلگری " مربی که ژانویه سال گذشته از سرمربیگری میلان اخراج شده بود و سابقه رقابت با همین یوونتوسی ها رو هم داشت به عنوان جانشین آنتونیو کونته اعلام شد. گل مونتاری، گل مونتاری، گل مونتاری و گل مونتاری تا یک مدت تنها چیزی بود که از دهان مکس آلگری خارج می شد !!!با وجود همه ی این مسائل کادر مدریتی یوونتوس آلگری رو به عنوان سرمربی یوونتوس انتخاب کردن. انتخابی که کمتر یوونتوسی ای بهش امید داشت. همه منتظر افت دوباره ی یوونتوس بودن ،،،
- 9 ماه بعد اما، آلگری تونسته بود دونه دونه مخالف های خودش در تیم و فوتبال اروپا رو ساکت کنه !!تونسته بود هوادار های یوونتوسی رو که 9 ماه قبل اصلا دل خوشی ازش نداشتن رو عاشق خودش بکنه و نشون بده از لحاظ توانایی فنی چیزی کم نداره. اون به یوونتوسی ها چهارمین اسکودتو متوالی، یک قهرمانی در کوپا ایتالیا بعد از 20 سال و یک فینال لیگ قهرمانان هدیه داد ! کاری که سال های سال بود کسی نتونسته بود توی یوونتوس انجام بده. اما خب این برای کسایی که هنوز سال های قبل این مربی رو به عنوان سرمربی باشگاه آ.ث میلان یادشون میومد و هنوز هم عاشق سینه چاک " دون آنتونیو " بودن، اینا کافی نبود !! اونا اعتقاد داشتن آلگری، روی تیمی کار کرد که پایه و اساسش رو آنتونیو کونته شکل داده بود. اونا سهم کونته رو در موفقیت های یوونتوس اگر بیشتر از آلگری نمی دونستند، کمتر هم نمی دونستند ،،،
- شروع این فصل اما دقیقا خوراکِ منتقد های این مربی بود. آلگری با جدایی بازیکنای مهمی مثل توز، پیرلو و ویدال موافقت کرد و تیمی رو با سلیقه ی خودش ساخت. تیمی جدید که به هیچ عنوان در اوایل فصل موفق ظاهر نشد. منتقد ها گستاخ تر از هر زمان دیگه ای به آلگری می تاختند و اینبار، بر خلاف سال قبل یک دلیل محکم برای حمله های خودشون به آلگری داشتن : " آلگری توانایی ساختن یک تیم بزرگ رو نداره ! نتایج تیم اینو می گه ! " شکست به ساسولو دیگه پایان کار بود. یوونتوسی ها امید خودشون رو به کل از دست داده بودن. اما به یکباره ورق برگشت. یوونتوس انگار که از شکست مقابل ساسولو تحقیر شده باشه، شروع به سلاخی تیم های سری آ کرد ! غول درون یوونتوس دوباره بیدار شد. یوونتوس 11 بازی متوالی رو با پیروزی پشت سر گذاشت و خودش رو از انتهای جدول، به مقام دومی رسوند. این بازگشت فوق العاده و کسب 11 پیروزی متوالی، شاید برای هر مربی دیگه ای در هر کجای دنیا که جایگاهش دچار لغزش و حرف و حدیث در موردش زیاد شده، بهترین سند برای داشتن لیاقت مربیگری توی تیم خودش باشه اما برای مکس آلگری داستان یه نموره فرق می کنه. شاید باورتون نشه اما هنوز ابهاماتی در مورد مکس آلگری در تورین و بین برخی از هوادار های یوونتوس وجود داره ،،،،
- از لحاظ تاکتیکی شاد خیلی سخت بشه به آلگری ایراد گرفت. برخی از هوادار ها شاید به این نکته که آلگری به توانایی ستاره های تیمش تکیه می کنه گیر بدن و به آلگری بتازن اما خب با این وجود باز نمی شه به این دلیل که آلگری به خوبی از ستاره های تیمش استفاده می کنه ازش انتقاد کرد ! در عوض کمتر مربی ایتالیایی هست که انعطاف مربیگری آلگری رو داشته باشه. همه می دونن که آلگری به دفاع 4 نفره علاقه داره و دوست داره تیمش توی زمین با 4 دفاع بازی کنه. به همین دلیل شاید واسش خیلی سخت بود که هدایت تیمی مثل یوونتوس که 3 فصل رو با سیستم 2-5-3 کونته سپری کرده بود قبول کنه. آلگری اما این کار رو کرد و خیلی تلاش کرد سیستم 4 دفاعه خودش رو توی یوونتوس پیاده کنه. اما وقتی دید تیمش با 4 دفاع یک سری از ویژگی های خودش رو از دست می ده، تصمیم گرفت دوباره به همون 2-5-3 برگرده و در جریان بازی و با تغییر سیستم تیمش تغییر حالت بده !! مطمئمنا یوونتوسی ها ماه اکتبر سال قبل که هر دو مدافعان کناری یوونتوس مصدوم بودن و آلگری توی هر بازی بار ها از سیستم 2-5-3 به 3-3-4 تغییر سیستم می داد و یادشون میاد. ماهی که اوج نبوغ تاکتیکی آلگری رو نشون می داد. مربی های ایتالیایی به چی معروفن ؟ لج بازی !!!
- با این تعریف ها نمی شه زیاد به مکس آلگری از لحاظ تاکتیکی و فنی ایراد گرفت. به همین دلیل مخالفانش از یک سمت دیگه بهش حمله می کنن : " آلگری شخصیت یک مربی بزرگ بودن رو نداره ! " یعنی چی ؟! یعنی اینکه آلگری فوق العاده هستش اما تا زمانی که بازیکنانی بزرگ با شخصیت هایی بزرگ توی تیمش باشن . بازیکنایی مثل پیرلو، زلاتان، نستا، گتوزو، اینزاگی،آمبروزینی و تیاگو سیلوا که با حضورشون باعث شدن میلان با 6 اختلاف امتیاز قهرمان ایتالیا بشه، به نیمه نهایی کوپا ایتالیا برسه و در اروپا هم بازی های درخشانی از خودش ارائه بده ! اما درست زمانی که زلاتان و سیلوا به فرانسه و پیرلو به یوونتوس رفتن، اینزاگی- نستا و گتوزو خداحافظی کردن و آمبروزینی هم سال 2013 به فیورنتینا پیوست، میلان با هدایت آلگری از هم پاشید ! میلان به یکباره بدون یک رهبر داخل زمین شده بود و این ریکاردو مونتولیوو بود که قرار شد رهبری تیم بزرگ میلان رو داخل زمین عهده دار بشه !! با رفتن این بازیکنای بزرگ میلان یک مقام دومی، یک مقام سومی و یک مقام دهمی در لیگ رو تجربه کرد ! یکی از مهمترین دلایل این افت میلان هم نبودن یک رهبر برای میلان چه داخل و چه خارج زمین بود. البته ناگفته نماند که همین میلانِ بدون رهبر، چند بار در اوج بحران خود با نبوغ تاکتیکی آلگری بازی های خیلی خوبی رو از خودش نشون داد. برای مثال شکست دادن بارسا با نتیجه 2-0 که خیلی ها اونو نقطه اوج مربیگری آلگری توی آ.ث میلان می دونن.
- این سناریو می رفت که توی یوونتوس هم برای آلگری تکرار بشه.رفتن پیرلو، ویدال و توز که در بیشتر بازی ها نبض بازی رو برای یوونتوس توی دستاشون می گرفتن می تونست یوونتوس و آلگری رو با هم زمین بزنه. اما خب یوونتوس بر خلاف میلان انقدر ضعیف نبود که بازیکنی مثل مونتولیوو رهبری داخل زمین رو توش عهده دار بشه. یوونتوسی و از اون مهمتر آلگری خوش شانس بودن چون با وجود رفتن اون 3 بازیکن، یوونتوس هنوز بهترین رهبر های فوتبالی رو توی خودش داشت. اول از همه کاپیتان جی جی بوفون که داخل زمین رهبری رو به معنی واقعی کلمه معنی می کنه. بعد از اون پاتریس اورا که از راه نرسیده، تونسته بود با شخصیت بالای خودش- که زیر دست الکس فرگوسون شکل گرفته بود - تبدیل به یک فرد مهم داخل رختکن تیم بشه. مصاحبه و صحبت های این 2 نفر رو بعد از شکست به ساسولو یادتون میاد ؟! این 2 نفر خیلی قشنگ به تیم توپیدن. اورا اعلام کرد مثل اینکه بعضی ها عظمت پوشیدن لباس یوونتوس رو هنوز درک نکردن و بوفون هم عملکرد بازیکنای تیمش رو داخل زمین نا مناسب دونست و گفت این سبک بازی برای تیم های محلی خوبِ نه یوونتوس !! درست بعد از اون صحبت ها بود که یوونتوس دوباره جون گرفت. در کنار این 2 بازیکن، جورجیو کیلینی کاپیتان دوم تیم، آندرآ بارزالی و کلودیو مارکیزیو رو هم قرار بدین تا بفهمید یوونتوس هنوز هم رهبر های بزرگی رو توی خودش داشت. رهبر هایی که کمک خیلی خیلی زیادی به بازگشت یوونتوس کردن.
- اما این رهبر ها قرار نیست تا همیشه توی یوونتوس بمونن. دوران بازی بارزالی و اورا داره به پایان خودش نزدیک میشه. بوفون هم که اعلام کرده 2 سال دیگه خداحافظی می کن. بازیکنایی مثل دیبالا، استورارو و روگانی قراره در آینده بازیکن های اصلی یوونتوس بشن. از لحاظ فنی شاید یوونتوس اصلا دچار افت نشه و حتی بهتر بشه! اما خب کی می تونه تضمین بده که این بازیکنا تاثیری که بازیکنایی امثال بوفون، اورا و بارزالی روی تیم داشتن رو داشته باشن ؟! و از این مهمتر آیا آلگری بدون وجود یک رهبر پرقدرت داخل زمین می تونه به درخشش خودش ادامه بده ؟! آیا سناریو میلان دوباره براش تکرار نمی شه !
- در حال حاضر، یوونتوس و آلگری روی ابر ها سیر می کنن. قدرتمند ترین تیم در ایتالیا، مدعی بودن در کوپا و حریفی ترسناک برای تیم ها در اروپا عواملی هستن که یوونتوسی ها رو خیلی خیلی خوشحال نگه می داره. آلگری هم بازیکنان فوق العاده ای رو زیر دستش داره که هم می تونن نبوغ تاکتیکی اون رو توی زمین پیاده کنن و هم کار رهبری تیم رو براش انجام بدن ! و این یعنی آلگری می تونه به راحتی نقشه های فوق العاده خودش رو توی زمین بازی پیاده کنه و حریف ها رو دونه دونه از پیش رو برداره. اما خب توی فوتبال هیچ چیز معلوم نیست، شاید یک " آنتونیو کونته " دیگه ظهور و کار کار آلگری رو خراب کرد ! درست مثل فصل 2011-2012 که همه خیال می کردن آ.ث میلان و آلگری تا سال ها قراره بر ایتالیا حکومت کنن و به یکباره یوونتوس با هدایت آنتونیو کونته جلوشون قد علم کرد ،،،،، در حال حاضر آلگری مرد شماره 1 یوونتوس به حساب میاد. به نظر هم می رسه این قضیه تا سال ها پایدار بمونه اما خب باز می گم فوتبال غیر قابل پیش بینی هستش !
پ.ن : این متن رو ننوشتم که بگم با آلگری مخالفم نه ! :D فقط دید و نظرات برخی از هوادار های یوونتوس و بقیه فوتبالدوستان رو نوشتم. نظر شخصی خودم اینه که درسته شاید آلگری خیلی به رهبر داخل زمین وابسته باشه، اما خوب یوونتوس میلان نیست که به یکباره تیمش رو خالی از رهبر کنه !! تیم مدریت اون زمان میلان رو به هیچ عنوان نباید با تیم مدیریت حال حاضر یوونتوس مقایسه کرد. اون میلان قشنگ رو لبه ی پرتگاه بود اما این یوونتوس داره بر فراز پرتگاه پرواز می کنه. خیلی خیلی فرق بین 2 تا تیم هستش و همین فرق، من رو به آینده یوونتوس با آلگری خیلی امیدوار می کنه ،،
