مطلب ارسالی کاربران
لطفا قهرمان باشید!!!
نفر از خانواده در خانه ما جمع شده ان.فشار سوت و کف و تمسخرها اعصابم رو بهم ریخته.با عدد 4 مضحکه ام می کنند و به دنبال پنجمی هستند.واین بازی لعنتی و این تیمی که طلسم شده....
-چیکار میکینی؟؟؟نهههههههه!!اخراااج؟؟؟
فشار 7 8 نفری از رو دوش ما 2 تا برداشته میشه!انگاری همشون نفس راحتی میکشن.دیگه خودشون و رو مبلا ول میکنن و ما 2 نفر که نصف بازی و در حالتی بین نشستن و ایستادن بودیم رو زمین دراز میشیم.
-خدایا 4 بار بسه.بس نیس؟دیگه بسه.خدایا فقط یبار،فقط یبار دیگه،فقط یبار بهشون نشون بده.فقط یبار...
آخرین بار یادمه بازی با ابومسلم بود که اینجوری صداش میکردم.تیم فوق العاده افشین قطبی.یادش بخیر،یه قرآن بقل کرده بودم و میگفتم فقط یکی دیگه،فقط یکی دیگه،فقط یکی دیگه و....
تا اینکه اون غریبه اومد و فریاد 2 ساله ای که حبس شده بود و آزاد کرد....و دیگه کسی نبود که بتونه متوقفم کنه!انگار که من خداداد بودم و خونه استادیوم ملبورن...
به ذهنتان رجوع کنید.مرور کنید.مشت پرویز برومند...علی 30 ثانیه...امید رفت و برگشت...گل تونلی فرهاد...قیچی علی کریمی...شوت محمود و کریم...چرا چیزی از چن سال اخیر یاد ما نیس؟مشکل از منه یا شماهه هم همینجوری هستین؟
...چه برسر خاطراتمان آمده؟چه بر سر این بازی آمده؟چه شده که ما حتی از گفتن اینکه میخوام برم ورزشگاه یا میخوام زود برم خونه بازی و ببینم گریزان شده ایم؟ صحبتهایی که به یک دیالوگ تکراری ختم می شوند:ای آقااا،بازی که مشخصه چن چن میشه!بیخیال بیا بریم بیرون بابا!
جامعه ما گریزان از قهرمان سازی و قهرمان پردازی است و مربیان و بازیکنان هم ناخواسته در بستر این جامعه رشد گرفته اند و فرصت بروز یافته اند.قهرمان و قهرمان سازی تبعات دارد و این دلیل گریز جامعه از این پدیده است.در حالی که جامعه ما از قهرمان سازی گریزان است،جامعه ای دیگر امکان برابری برای قهرمان سازی به دیوید فینچر وبن افلک می دهد.یکی هجویه ای سیاه بر جامعه خود می سراید و دیگری بر طبل توخالی آرمانشهر بودن آن می کوبد.
ما اما هنوز در گیر و دار این هستیم که مانع قدرت و ساخته شدن قهرمان از جریان مقابل خود شویم،حتی به قیمت قهرمان نشدن خود ما!!ما اما هنوز بستر و متن جامعه ای را تشکیل می دهیم که در آن افراد تنها بعد از مرگ فرصت قهرمان شدن را می یابند،آن هم به شکل محدود!
آقای درخشان،آقای قلعه نویی،بازی یکشنبه نقطه عطفی برای فوتبال این سرزمین است.شاید هرگز برای شماها نقطه عطف نباشد چون هرسال در همین چرخه هستید و قراردادهای میلیاردیتان پابرجا!اما این بازی امید هوادارنی است که مدتهاست قطع امید کرده اند از تیم های محبوبشان.این بازی می تواند امیدی باشد برای آشتی دوباره یا آخرین میخ بر پیکره بی جان فوتبال باشگاهی.باور کنید خیلیها منتظر نشسته اند تا تصمیمشان را بگیرند:اگر این بازی هم مساوی شود...درست است که هنوز وقتی پای صحبتشان مینشینی میگویند بازی مساوی است،اما باور کنید ته دلشان،ته ته ته دلشان چیزی میگوید که این بازی برنده دارد و وای به حال این فوتبال اگر نداشته باشد!!!اندک امید آنها به این بازی بند است، امیرخان و حمید خان و همه خانها!یکشنبه همه چیز دست شماست!یک فرصت برابر برای قهرمان بودن!لطفا یکشنبه،بدون محافظه کاری ، قهرمان مردمتان باشید!باور کنید میتوان باخت و قهرمان ماند!باور کنید!
