طرفداری- تاریخ تمایل دارد مشارکت غیر قابل تصور زنان در فوتبال را نادیده بگیرد. به همین دلیل مهم است که داستان قانون منع حجاب در فیفا و کسانی که به تغییر آن کمک کردند، گفته شود.
فوتبال پر از اتفاقات شگفت انگیز است که بسیاری از آنها ثبت نشده و ناشناخته مانده است. به ویژه تاریخچه فوتبال زنان که بخش اعظم آن کنار گذاشته شده است. تلاش های زیادی توسط مورخان و علاقه مندان به فوتبال انجام شده تا مشارکت زنان در فوتبال را به عموم نشان دهند.
در روز جهانی زنان، نگارنده در موزه ملی فوتبال در شهر منچستر بود تا در یک کنفرانس فوتبال زنان برای گروهی از دانشجویان و محققان درباره فوتبال و حجاب سخنرانی داشته باشد. هر چند که بسیار به این موضوع توجه شده است، اما هنوز یک گذشته ناخوشایند وجود دارد که ما باید مانند فوتبالیست ها، هواداران و نویسندگان آن را بدانیم تا عدالت را درباره یک بازی زیبا به کار گیریم. داستان هایی وجود دارد که گفتن آنها سخت است اما باید گفته شوند.
آسماهان منصور. این اسم کسی است که بیش از ده سال است نتوانسته ام فراموشش کنم. او یک دختر کانادایی است و از اولین کسانی است که باعث شد تا ممنوعیت حجاب در مسابقات توسط فیفا به یک قانون انحصاری تبدیل شود. در سال 2007 این فوتبالیست جوان از انتاریو تلاش کرد تا در یک تورنومنت باحجاب وارد زمین شود اما توسط داور از حضور در مسابقه محروم شد. تیم او، که از پایتخت کانادا، اوتاوا بود از بازی مقابل تیم شهر کبک انصراف داد. این موضوع توسط منصور به فدراسیون فوتبال کانادا و سپس فیفا منتقل شد که تصمیم گرفتند قانون منع حجاب را حفظ کنند و سیاست هایی پیرامون آن به کار گیرند. البته اگر حجاب موردنظر، گردن بازیکن را نمی پوشاند او می توانست باحجاب وارد زمین شود.
با این که هنوز داده های صریح یا نشانه ای وجود نداشت که نشان دهد حجاب موجب خفه شدن یک بازیکن می شود یا به بازیکن حریف صدمه می زند اما نتیجه گیری این بود که می تواند خطرناک باشد. این موضوع مبنایی بود که داور بر اساس آن منصور را از بازی منع کرد. نتیجه نهایی آن بود که نه تنها منصور بلکه هزاران زن تا هفت سال بعد از آن فوتبال بازی نکردند.
فیفا ابتدا "منع نمادهای مذهبی" را به عنوان دلیل ممنوعیت داشتن حجاب موی سر ذکر کرد اما اعمال همین قانون در مورد حجم بالای تتوها، صلیب کشیدن و شادی های بعد از گل توسط بازیکنان مشهور مرد بسیار مشکل بود. بنابراین دلیل "سلامتی و امنیت" را به عنوان سپری ضعیف عنوان کردند.
در رقابت های انتخابی المپیک 2011 در مقابل اردن، به زنان تیم ملی ایران، به دلیل حجاب آنها اجازه بازی داده نشد. آنها حجاب هایی داشتند که گمان می کردند استانداردهای فیفا را رعایت کرده است. آنها دل شکسته و ناامید، زمین مسابقه را ترک کردند. آرزوهایشان برای حضور در المپیک به باد رفته بود. عکس های بازیکنان گریان ایران تمام رسانه ها را پر کرد. این مسئله صرفا مربوط به زنان مسلمان نبود که به خاطر اعتقاداتشان مورد ظلم واقع می شدند بلکه یک موضوع جدی در مورد تمام زنانی بود که با قانون های سخت گیرانه فرو رفته در نادانی و اسلام هراسی جنسیتی (که توسط مردان وضع شده بودند) حذف شده اند.
حتی منصور جوان، درد حذف شدن را حس می کرد وقتی در مصاحبه با CBC اظهار داشت: "من فکر می کنم این خیلی ناامید کننده ست زیرا تصور می کردم می توانم تفاوتی ایجاد کنم اما نتوانستم."
اما رویاهای فوتبال به پایان نرسید. شخصیت هایی چون مویا داد از کنفدراسیون فوتبال آسیا، اسامه هلال یک بازیکن و فعال اجتماعی، شاهزاده اردن علی بن حسین نایب رئیس فیفا و رئیس فدراسیون فوتبال اردن اقدامات خود را آغاز کردند. آنها کمپین ها را رهبری کردند و با همکاری دو سازمان حقوقی، سازمان ملل و فدراسیون بین المللی فوتبالیست های حرفه ای (Fifpro)، فیفا را تحت فشار گذاشتند تا حجاب را تایید کند.
زنان با راه حل های عملی از مشکلاتی که توسط مردان ایجاد شده بود، رهایی یافتند. مشکلاتی که هزاران زن را از ورزش محبوب شان دور کرده بود. برخی شرکت ها مانند کپسترز و ری‌اسپورت‌آن لباس هایی برای ورزشکاران زن باحجاب طراحی کردند که مطابق مقررات انجمن بورد بین المللی فوتبال (بدنه تصمیم گیرنده در مورد قوانین فوتبال در جهان) بود. با وجود این قانون، زنان مسلمان به طور کامل کنار گذاشته شده بودند. آنها برای پیوستن به تیم های منطقه ای یا ملی دعوت نمی شدند زیرا وضعیت آنها نامشخص بود. آیا آنها باید بین اعتقادات و فوتبال یکی را انتخاب می کردند؟ چرا چنین دوراهی باید برای زنان ورزشکار ایجاد شود؟
در اول مارس 2014 بعد از بحث های فراوان، آزمایش و شفاف سازی، ژروم والکه، دبیرکل فیفا، اعلام کرد پوشش مذهبی روی سر (شامل حجاب اسلامی، پوشش و عمامه برای پیروان آیین سیک و کلاه برای یهودیان) در مسابقات فوتبال مجاز شناخته می شود. این به آن معنا بود که پوشش سر، قوانین پزشکی انجمن بورد بین المللی فوتبال را رعایت کرده است. زنان مسلمان از سراسر جهان و به همین ترتیب فدراسیون های فوتبال، همگی نفس آسوده ای کشیدند. اما پس از آنکه بسیاری از استعدادهای فوتبال از موفقیت بازماندند.
در اکتبر 2016، کمتر از دو سال بعد از لغو شدن قانون منع حجاب، جام جهانی زیر 17 سال زنان در امان اردن برگزار شد. این اولین باری بود که داشتن حجاب مجاز بود و مهم تر از آن، در یک تورنومنت مهم فیفا مورد استقبال قرار می گرفت. همچنین این اولین تورنومنت فیفا بود که در خاورمیانه برگزار می شد.
این یک اتفاق مهم در فوتبال بود که هنوز نادیده گرفته می شود. این پیروزی بعد از رنج ها و تلاش های بسیار به دست آمد. ثمره زحمت هواداران و بازیکنانی بود که حاضر به تسلیم شدن نبودند و به شدت به حق خود برای بازی کردن اعتقاد داشتند. در این یادداشت، گفتنی ها را راجع به زنان مظلومی که مجبور شدند از فوتبال دور بمانند گفتیم و داستان یاری متحدان و پشتیبانانی که کمک کردند آنها به حق خود دست یابند. فوتبال برای همه ماست. اما گاهی زنان نیاز دارند آن را اثبات کنند.
