طرفداری- به مانند همیشه نیز این انتخاب حواشی و انتقادات مختلف خودش را برجای گذاشت که بعضی از آن ها قابل قبول و بعضی غیر قابل قبول است. با این حال آن چه مشخص است این نکته است که جای بسیاری از برترین ها در مراسم شب گذشته خالی بود که از آن جمله می توان به مربی و بازیکنان سپیدرود رشت اشاره کرد که فصل گذشته با وجود مشکلات مالی فراوان جواز ورود به لیگ برتر را کسب کردند، اما هیچ جایی در انتخاب برترین های فصل نداشتند.
آن چه لیگ یک را با لیگ برتر متفاوت می کند این نکته است که مقام اولی اهمیت چندانی ندارد و تنها صعود به لیگ برتر دارای اهمیت است و برای همین پارس جنوبی و سپیدرود به یک اندازه شایسته تقدیرند. حالا باید دید بین دو مربی صعود کرده کدام یک کار مهم تری را انجام داده است. در مقایسه ای بین مهدی تارتار با پارس جنوبی، تیم متمول و بدون امکانات سخت افزاری جنوبی ها و علی نظرمحمدی با تیم کم بضاعت و پرهوادار سپیدرود می توان به این نتیجه رسید که کار سپیدرود به مراتب سنگین تر بود و هیچ کس روی این تیم برای صعود حسابی باز نمی کرد و همه به این فکر می کردند که سپیدرود برای بقا در لیگ خواهد جنگید که نظرمحمدی و شاگردانش خلاف آن را ثابت کردند. اما مشاهده می کنیم که بر روی نام نظرمحمدی قلم کشیده شده است.
سپیدرود در حالی صعود کرد که این تیم از نظر مدیریتی نیز دچار مشکلات عدیده بود و مالکیت این تیم هنوز نیز مشخص نیست و بسیاری از بازیکنان همچنان از باشگاه طلبکار هستند. شاید بتوان اینگونه استنباط کرد که عدم انتخاب نظرمحمدی تنها به خاطر مصاحبه های بعضا تند او علیه بعضی مسئولین سازمان لیگ بود، وگرنه از نظر این که سپیدرود کار بزرگتری را در فصل گذشته انجام داد کمتر کسی شک دارد.
در انتخاب برترین های لیگ یک جایزه برترین بازیکن فصل به مانند لیگ برتر به آقای گل مسابقات رسید و نشان داد که از نظر سازمان لیگ گل زدن نقش اصلی را ایفا می کند. با همین معیار محمد عباس زاده با ۲۴ گل همه جوایز را درو کرد، در حالی که تیم نساجی باید با این بازیکن بزرگ در میان صعود کنندگان جای می داشت که جایزه اش قابل قبول به نظر برسد، در حالی که این تیم شمالی در میان مدعیان اصلی حضور نداشت. متر و معیاری که برترین گلزن فصل را برترین بازیکن فصل انتخاب می کند نشان دهنده این است که سازمان لیگ تنها ظاهر کار را می بیند و شاید به خوبی مسابقات را دنبال نمی کند. انتخاب مهدی طارمی (در فصلی که باوجود آقای گلی انتقادات زیادی را متحمل شد) برای برترین بازیکن فصل لیگ برتر نیز شبهات ظاهر بینی و عدم آنالیز دقیق مسابقات را بیشتر نشان می دهد.
در مورد انتخابات دیگر روال مرسوم در دنیا این است که انتخاب برترین دروازه بان نیز دارای اهمیت است. به طوری که ممکن است برترین مدافع، هافبک و مهاجم معرفی نشوند اما برترین دروازه بان را معرفی می کنند. اما در میان برترین های لیگ یک جای خالی اهدای جایزه به سید محمد حسینی گلر تیم سپیدرود با ثبت ۱۶ کلین شیت و مهار ۴ پنالتی حریفان کاملا خالی به نظر می رسید. البته انتخاب دروازه بان برتر در لیگ برتر نیز جدی گرفته نمی شود. به طوری که جایزه علیرضا بیرانوند چیزی جز دستکش طلایی بود! وقتی فدراسیون این را نیز نمی دانست انتظار نداریم که جایزه سید محمد حسینی را طلب کنیم.
متاسفانه متر و معیار مشخصی برای انتخاب برترین های فوتبال وجود ندارد. به طور مثال در گذشته علیرضا جهانبخش با بیشترین تاثیرگذاری که از کمتر بازیکن جوانی انتظار می رفت به عنوان جوان اول فوتبال ایران معرفی نشد و سعید عزت اللهی که چندان نیز بازی نکرده بود تنها به واسطه شانزده سالگی اش برگزیده شد. با متر و معیارهای فدراسیون بازیکن اخلاق را کسی انتخاب می کنند که کارت زرد نداشته باشد، حال آنکه امسال محمدرضا پورمحمد هافبک بود. قبلا مدافعی که کارت نمی گرفت را انتخاب می کردند. مدافعی که خطا نکند و کارت نگیرد برای چه در این پست بازی می کند؟ قبلا قاسم حدادی فر برترین بازیکن فصل می شد در حالی که در میان گزینه های برترین بازیکنان هافبک جایی نداشت! همین ها باعث می شود که چندان تعجب نکنیم که چرا علی نظرمحمدی و بازیکنان سپیدرود جایی در میان انتخاب های فوتبال ایران ندارند.
