Behzad S.hاین درست ک فوتبال ی کار تیمی هس اما مارادونا تقریبا ی تیم یک نفره بود اگه بشه اینطوری گفت. تفاوت مارادونا با بقیه در همینه ک میتونس توی هر تیم متوسط هم جلوی بزرگان مدعی پیروزشدن و حتی قهرمانی باشه . مث عملکرد خارق العادش درناپولی ک قبل دیگو هرگز جزو چار یا حتی پنج تیم برتر ایتالیا نبود اما با مارادونا ی دوران طلایی عجیب را سپری کرد.قهرمان یوفا هم شد. اونم در دورانی ک از هرکشور فقط یدونه تیم قهرمانشون ب سی ال راه میافت و این سختی راه یابی ب سی الو نشون میده.اگرچه سختی قهرمان شدن در لیگ ایتالیا قطعا از سی ال خیلی بیشتربود. همیشه فینالهای جام یوفا وجام درجام که هرکشور دو یا سه تا نماینده میتونس داشته باشه بصورت خانگی بین ایتالیاییها برگزار میشد تا بفهمیم چقد سطح کالچو دیوانه وار متفاوت بود. هفت هشت تیم مدعی قهرمانی ک بشدت رقابت را سخت میکردن. تازه بعلاوه تیمهایی مثل سامپدوریا تورینو ک کلی ستاره بزرگ داشتن.همون سامپدوریا با مانچینی ویالی لومباردو وغیره براحتی با پرستاره ترین تیمای غیرایتالیایی میتونس رقابت کنه.
در چنین لیگی اونم درچنین تیم متوسطی درخشیدن کاربسیار بزرگی بود . درسته الان فوتبال بلحاظ دفاعی و تاکتیکی پیشرفت کرده (البته همونقدر تو بدنسازی و بخش حمله هم همه چیز بهترشده ) اما درعوض انحصار قدرت هم محدود ب دو سه تیم شده و رقابتها بشدت یکطرفه و نتایج هم قابل حدس شده. دربرخی تیمها انقدر فاصله فنی نفری واقتصادی زیاده ک تیم دوم باشگاه هم براحتی میتونه در لیگ با نتایجی پرگل اکثر تیمها را ببره واین کار ستاره اصلی تیم را اسونتر میکنه.«نمونش رئال امسال ک بعد باختن توی الکلاسیکو؛ دراون شرایط حساس زیدان کلا ترکیب دومشو گذاشت و پنج شش تا بهرتیمی زدن یا بارسا ک اماده باشه بهرتیم شش تا میزنه!»
قبلا پراکندگی ستاره ها و مدعیان در همه کشورها چشمگیر بود حتی ستاره سرخ میتونس با بهره گیری از نسل ملی پوشان درخشان یوگسلاوی، بیاد قهرمان اروپا بشه .الان محاله.
اون فوتبال قابل مقایسه با الان نیس. اون دوران ک اقلا هشت تیم فقط در سری آ پتانسیل قهرمانی و درخشش دراروپا داشتن اما فقط یکیشون ب اروپا میرفت. الان رقابتها در انحصار دو تیم بارسا ورئاله وهرازگاهی بایرن و اتلتیکو یووه هم درخششی دارن .الان ی مهاجم فوق ستاره در بزرگان اروپا براحتی میتونه هرفصل پنجاه الی شصت گلو بزنه. قبلا فوق ستاره ها با بیست و پنج گل اقای گل میشدن. الان از بس تیماشون قوی ان و موقعیت زیاد گیرشون میاد.راحت از پنجاه شصت رد میکنن.
پس خیلی از امارهای امروزی قدری گول زننده ست .
گل مارادونا ب بلژیک درسال ۸۶ ازون گلهای خاص بود .اما بخاطر گل دومش ب انگلیس این یکی خیلی معروف نشد.
ی صحنه فوقالعاده هم نیمه نهایی نود بود ب کانیگیا پاس داد گل مساوی زدن.
ی سری هم جام جهانی نودوچار ی پاس عجیب ب کانیگیا داد .
تو اون دوره ارژانتین داشت حذف میشد از مقدماتی دوباره از مارادونا دعوت کردن بیاد کمکشون .اونم اومد و از پلی اف بالا کشید تیمو .اومدن تو دورنهایی .وحشتناک جامو شروع کردن ب همه چن تا چن تا میزدن فیفا انگار اوایل جدی نمیگرفت این تیم را اما بعد از نمایش وحشتناکشون جلوی یونان احساس خطر کردن و بهش اتهام دوپینگ زدن محرومش کردن.
ارژانتین بدون مارادونا یدفعه فروپاشید و مث ی تیم درجه سه وبیروحیه جلوی رومانی وبلغار باختن وحذف شدن.
چه تیمی بود حیف!
فیفا بنظرم اون موقع هم مت الانش خیلی فاسد بود و بدلایل خاصی از جمله اختلافات کهنه شخصی و دیدگاه جنجالی سیاسی فرهنگی مارادونا ک همسو با چپ های امریکای لاتین وکاسترو بود با مارادونا مشکلات اساسی داشتن. هم سال نود بهش ضربه زدن هم نودوچار ک تک تک بازیهاش یادمون مونده بنظرم پتانسیل قهرمانی داشتن اگه محروم نمیشد .
