طرفداری- تنیس 2017 در همان هفته ابتدایی سطح بالایی را برای خود تعیین کرد. وقتی اندی ماری و نوواک جوکوویچ روز یکشنبه در فینال دوحه برابر هم قرار گرفتند، بسیاری انتظار یک پیش غذا قبل از وعده اصلی اوپن استرالیا داشتیم. به جای آن اما بهترین‌های تور مردان ضیافت اصلی را همان ابتدا به ما دادند. برای دیدن دیداری جذاب‌تر از این باید مدتی صبر کنیم.
بیش از یک وعده غذایی، شاید بهتر باشد پیروزی 6-3، 5-7، 6-4 جوکوویچ برابر ماری را به یک نمایش تشبیه کنیم. یک نمایش سه پرده‌ای که هر دو نقش اول را ملزم کرد تا به ذخایر احساسی خود رجوع کنند. جوکوویچ در دو پرده ابتدایی صحنه را از آن خود کرد. پیش از ورود به زمین تردید‌هایی درباره وضعیت بازی او وجود داشت. او در ماه نوامبر فینال مسابقات تور را در دو ست نه چندان پرشور به ماری واگذار کرد و در نیمه نهایی قطر هم در برابر فرناندو ورداسکو مجبور شد پنج مچ پوینت را حفظ کند. اما جوکوویچ خیلی زود چند ماه متزلزل اخیر خود را پشت سر گذاشت.
با جدیت و دقت بازی کرد و جهت‌های توپ را راحت‌تر و بیشتر از ماری تغییر داد و او را به پشت بیسلاین سنجاق کرد. ضربات بک‌هند کنار خط جوکوویچ که در برابر ورداسکو در نوار کناری زمین فرود می‌آمدند در برابر ماری در گوشه‌ها به زمین می‌خوردند؛ سرو او که در لحظات حساس آشفته بودند به کمکش آمدند تا او پنج مچ پوینت از هفت مچ پوینت را حفظ کند. جوکوویچ برابر ماری 25 امتیاز از 35 امتیاز روی تور را برد و 72% سرویس‌های اولش صحیح بودند.
جوکوویچ برتری‌اش را بازیافته و در میانه ست اول آن را ثابت کرده بود. پس از از دست دادن یک امتیاز طولانی روی دراپ‌شاتی از ماری، جوکوویچ توپی را به سمت هواداران زد که به یکی از تماشاگران برخورد کرد و جوکوویچ اخطار گرفت؛ بعد‌تر راکتش به زمین کوباند و یک امتیاز جریمه شد و در طول بازی، از کمک مربی جدیدش دوشان ومیچ با نگاه‌هایی خیره و فریاد‌های گاه و بیگاه استقبال کرد. آیا در مورد انگیزه‌های جوکوویچ پس از 2016 تردید داشتید؟ به نظر نمی‌آید در سال 2017 تردیدی باشد.
با میل، اضطراب می‌آید و وقتی نوله در ست دوم و در 5-4 برای پیروزی سرویس می‌زد آنقدری عقب‌نشینی کرد که به ماری فرصت بازگشت بدهد. حالا نوبت ماری بود که صحنه را به دست بگیرد. اگر جوکوویچ با انگیزه بازیافتن برتری برابر ماری در آستانه اوپن استرالیا بازی می‌کرد، ماری با انگیزه اثبات جایگاهش رقابت می‌کرد.
ماری سه مچ پوینت را حفظ کرد، سرو او را شکست و دوباره در 6-5 با دو بک‌هند پسینگ شات و یک بک‌هند ریترن قدرتمند اینکار را تکرار کرد. این آغاز روند فوق‌العاده‌ای بود که برای چند لحظه به نظر می‌رسید ماری را به پیروزی خواهد رساند. برای اولین پنج گیم ست سوم، او مهاجم و زننده ضربات بود و برابر بهترین ضربه های جوکوویچ مقاومت می‌کرد و راهی می‌یافت تا با ضربه‌ای بهتر پاسخ دهد.
وقتی ماری در سرویس گیمِ جوکوویچ در 3-2، 0-30 پیش افتاد، به نظر مرد صربستانی داشت ایمان خود را از دست می‌داد. پیش از بازی فکر می‌کردم در این بازی جوکوویچ چیز‌های بیشتری برای به دست آوردن دارد؛ اما در آن لحظه برعکس آن حقیقت داشت. پیروزی ماری، بعد از حفظ سه مچ‌پوینت، در آستانه ملبورن پیامی جدی ارسال می‌کرد؛ و جوکوویچی که برای ست سوم تی شرت تمرینی به تن کرده بود این را می‌دانست.
اما درست در این لحظات که جوکوویچ می‌پذیرد شکست می‌تواند پیش رویش باشد است که از همیشه خطرناک‌تر می‌شود. آرام می‌شود، با خودش جدال نمی‌کند و می‌رود سراغ ضرباتش؛ و وقتی بازیِ خودش را پیدا می‌کند هیچکس در تنیس نیست که بتواند پا به پای او پیش برود. این سبک رقابت چیزی نیست که کسی بتواند آموزش بدهد، اما همان شیوه‌ای است که در طول سال‌های گذشته برای سرنا ویلیامز جواب داده است. به جای حفظ تمرکز در تمام طول بازی، آن را از دست می‌دهند و دوباره به دست می‌آورند. این سیستم برای نیمی از سال گذشته برای جوکوویچ جواب داد، اما اینکه او هم در نیمه‌نهایی و در فینال رقابت‌های دوحه دست به چنین کاری زد نشانه مطئنی است از اینکه او 'برگشته' است.
زمانی که در ست سوم، 2-3، 0-30 از ماری عقب بود، با یک دراپ‌شات خونسردانه و یک لاب امتیاز را از آن خود کرد. پس از آن به نظر چیزی در ذهن او آزاد شد. با یک سرویس قدرتمند و یک بک‌هند حتی قدرتمندانه‌تر یک برک‌پوینت را حفظ کرد و بعد با مجموعه‌ای از گروند استروک‌ها سرو ماری را شکست. وقتی در 5-4 برای قهرمانی سرویس می‌زد دوباره عقب‌نشینی کرد و 0-30 عقب افتاد؛ اما اینبار ماری نتوانست از آن بهره ببرد. به جای استفاده از فرصت سه ضربه ساده را از دست داد و جوکوویچ با یک فورهند کار را تمام کرد. او شصت و هفتمین عنوان دوران حرفه‌ای خود را برد و به نوار بیست و هشت پیروزی پیاپی ماری پایان داد.
جوکوویچ پس از بازی گفت:
این قهرمانی معنای زیادی دارد. چون در سه-چهار ماه پایانی 2016 در زمین اعتماد به نفس نداشتم و با ثبات بازی نمی‌کردم. شروع سال نو با پیروزی برابر شماره یک دنیا رویایی است.
حالا که پرده اولین درام فصل پائین آمده است، چه نتیجه‌ای می‌توانیم بگیریم؟
از زاویه دید جوکوویچ، میل به بازیابی جایگاه شماره یک و اثبات خود برابر ماری او را از حال و هوای سال 2016 بیرون آورده است. در دوحه آنگونه برد که در سال‌های اخیر می‌برد: با اطمینان و آتشین. حتی در آستانه 30 سالگی، هیچکس مثل جوکوویچ ضربه نمی‌زند.
از زاویه دید ماری، او می‌تواند با این فکر به ملبورن برود که حتی اگر از جوکوویچ عقب هم باشد، می‌تواند برگردد، کنترل رالی‌ها را به دست بگیرد و روند بازی را به سود خود تغییر دهد. این کاری نیست که در سه سال گذشته برابر بازیکن صربستانی چندان موفق به انجامش شده باشد.
مهم‌تر از همه اما، وضعیت تقابل آنها در ادامه 2017 است. دوئل جوکوویچ-ماری در سال‌های اخیر چندان رقابتی نبوده است؛ نوله حالا 25-11 از موزا پیش است. و حتی اغلب آنچنان سرگرم‌کننده هم نبوده است. سبک یکی بزن یکی بخورِ آنها رالی‌هایی را رقم زده که بیشتر به طولانی بودن‌شان معروف‌اند تا هیجان‌شان. اما اگر این فینالِ به شدت رقابتی و سرگرم‌کننده نشانه باشد، چیزی در حال تغییر است. امسال ماری و جوکوویچ هر دو چیزی برای ثابت کردن دارند؛ و برای اولین بار هر دو اعتماد به نفس اثبات آن را هم دارند.
