اختصاصی طرفداری
یک: دستاورد های لوییس
لوییس فن خال رفت. پس از دو سال. با فتح جام حذفی و ناکامی در لیگ. خیلی ها او را مربی می خوانند که در اولدترافورد ریخت و پاش کرد و به جایی نرسید. ولی این که حال و هوای یونایتد در دوران او پوست انداخت – چیزی که در دوران دیوید مویس رخ نداده بود - کتمان ناپذیر بود. بزرگانی با شخصیت رهبری مثل ویدیچ، فردیناند، اورا و فلچر رفته بودند و قرار بود شواین اشتایگر نقش رهبری را برعهده گیرد. ولی شواینی مصدوم شد، نزول کرد یا غایب بود. بسیاری از بازیکنانی که قرار بود بدرخشند به تداوم دست پیدا نکردند: مثل اشنایدرلین، هررا، روخو و ممفیس دیپای. بازیکنی مثل لوک شاو از بند مصدومیت رهایی پیدا نکرد. با این وصف فن خال متوسط سن تیم را پایین آورد. او مارکوس رشفورد، لینگارد، بورثویک جکسون، پدی مک نیر و فوسو منساه را معرفی کرد. یونایتد با لوییس بود که پس از دوازده سال جام حذفی را بالا برد.
دو: ورود ژوزه
برای نشان دادن جایگاه ژوزه مورینیو همین کافی که با ورود او به منچستر یونایتد ارزش هر سهم باشگاه بلافاصله 3/1 درصد در بازار بورس نیویورک بالا رفت و از هر سهم 16.98 دلار رسید به 20.7 دلار. یا این که در نظرسنجی وب سایتUnited We Stand، پنجاه و پنج درصد طرفداران یونایتد پیش بینی کردند تیم شان در فصل پیش رو قهرمان لیگ خواهد شد. مورینیو پرافتخارین مربی لیگ به شمار می رود و کنار آلکس فرگوسن تنها مربی است که در تاریخ لیگ برتر بیش از 90 امتیاز کسب کرده است. این که او در بدو ورود به چلسی بلافاصله این باشگاه را پس از نیم قرن قهرمان لیگ کرد از یاد کسی نرفته است. بنابراین با او انتظار پرواز به سوی قهرمانی لیگ بدیهی است.
سه: انتقالات زودهنگام
ورود زودهنگام بازیکنان جدید یعنی اریک بیلی، هنریک مخیتاریان و زلاتان ایبراهیموویچ در سه منطقه دفاع، میانه میدان و خط حمله یعنی نهایی شدن حداقل شصت درصد نیازهای تیم. پل پوگبا در شرف ورود قرار دارد که چهل درصد انتقالات دیگر یونایتدمحسوب می شود.
چهار: نقد بازیکنان چند منظوره
میان همه جمله هایی که مورینیو پس از ورود به یونایتد بر زبان آورده یکی بیش از همه نیاز به مطالعه دارد. او گفته "... رویکرد من بسیار روشن است. من به بازیکنان متخصص در پست خودشان نیاز دارم و نه بازیکنانی چند منظوره". به همین دلیل خوان ماتا و دیلی بلیند بلافاصله در اول صف آنهایی که باید بروند قرار گرفته اند.
دیلی بلیند چوب چند منظوره بودنش که فن خال تا جایی که توانست بدان متوسل شد را خورده: از دفاع کنار تا دفاع میانی تا هافبک وسط. خوان ماتا هم بازیکن چند منظوره فن خال یک خط جلوتر به شمار می رفت. ماتا همان بازیکنی است که با ورود مورینیو به چلسی در 2013 کنار گذاشته شد، در حالی که رباینده جام جهانی به شمار می رفت و بازیکن محبوب طرفداران چلسی بود. 22 گل زده و 25 گل خلق کرده بود. در حالی که مورینیو معمولا بازیکنانی که بتوانند در سه پست پشت سر مهاجم نوک بازی می کنند را نگاه داشته. مارکوس روخو چنین بازیکنی نیست، ولی ماتا هست.
پنج: معمای رونی
وین رونی در فصل پیش در نوک حمله قرار گرفت و سپس نقش هافبک میانی را بازی کرد و سرانجام به عنوان مرد میانی هولدینگ در دیدار با چلسی هم به میدان رفت. اما او که دومین گلزن تاریخ یونایتد است در کدام پست قرار خواهد گرفت؟ این یکی از پرسش های جدل آور کنونی به شمار می رود. مورینیو در باره او جمله "... او برایم هرگز شماره 6 نخواهد بود و در فاصله پنجاه متری دروازه قرار نخواهد گرفت" را بر زبان آورده است. ولی به هر حال ورود مخیتاریان و زلاتان جای وین رونی را تنگ کرده است. به آنها باید آنتونی مارسیال و مارکوس رشفورد را هم به عنوان رقبای کاپیتان رونی افزود. مخیتاریان در بروسیا دورتموند در هر دو گوش راست و چپ بازی کرده، ولی هم در شاختار دونتسک طی فصل 13-2012 و هم در تیم ملی ارمنستان در میانه میدان پشت سر مهاجم نوک به میدان رفته است. احتمالا مورینیو فصل را با زلاتان در نوک حمله، رونی پشت سر او، مخیتاریان در جناح راست و مارسیال در جناح چپ آغاز خواهد کرد، ولی رونی اجازه نزول نخواهد داشت، هرگز.
شش: سنگر تثبیت شده
به نظر می رسد مورینیو در زمینه دفاع از سنگر تیمش نگرانی چندانی ندارد. داوید ده خیا درون دروازه قرار خواهد گرفت. امیلیو آلوارز، مربی ده خیا (که وقتی گلر اسپانیایی هجده ساله بود و در اتلتیکو بازی می کرد مربی او بود) در منچستر به سر می برد و از هیاهوی پارسال رفتن ده خیا به رئال مادرید خبری نیست. احتمالا لوک شاو در دفاع چپ و متیو دارمیان در دفاع راست بازی خواهند کرد. دارمیان در فصل سپری شده تداوم نداشت، ولی در صورت آمادگی می تواند در هر دو پست دفاع کناری بازی کند. مورینیو شیفته مدافعان راست پایی است که در دفاع چپ بازی کنند، مثل ویلیام گالاس یا آزپیلیکوئتا. جونز و اسمالینگ در قلب دفاع جای خواهند گرفت و اریک بیلی 22 ساله هم مدافع ذخیره خواهد بود. مایکل کریک و پوگبا – در صورت ورود – می توانند ترکیب معرکه دو مرد میانی برابر مدافعان قلمداد شوند.
هفت: در مرز رفتن و ماندن
آنتونی مارسیال فرانسوی بازیکن چند منظوره یونایتد به شمار می رود، ولی می تواند هم در نوک حمله بازی کند، هم مهاجم سایه شود و در هر دو گوش چپ و راست هم به میدان رود. در حالی که خسه لینگارد 23 ساله احتمالا خواهد رفت، چنان که مورینیو در چلسی نه آندره شورله را نگاه داشت و نه محمد صلاح را. ممفیس دیپای به عنوان مهاجم سایه در اولدترافورد معرفی شد، به عنوان مهاجم پشت مهاجم نوک و در نوک حمله هم به میدان رفت، ولی مورینیو معمولا حوصله بازیکنانی را که نمی دانسته با آنها چه کند حتی کوین دی بروین با استعداد را نداشته است.
مروان فلینی در عصر دیوید مویس در اولدترافورد به عنوان هافبک دفاعی بازی کرد و در دوران فن خال بین دو محوطه جریمه رفت و آمد کرد. تصور فلینی در ترکیب اصلی دشوار است، با این وصف او خشونت و شیطنتی دارد که می تواند برای مورینیو کارساز شود، برخلاف باستین شواین اشتایگر که به نظر می رسد مورینیو تمایلی به نگاه داشتنش ندارد.
اشلی یانگ گوش چپی بود که در دوران فن خال در دفاع چپ هم بازی کرد و برابر تاتنهام نقش مهاجم را هم بر عهده گرفت. پاس ها و سانترهای او از گوش می توانند برای زلاتان کارساز باشند. آنتونیو والنسیا بازیکن چند منظوره دیوید مویس بود و اگر فروخته نشود احتمالا در همان گوش راست بازی خواهد کرد. او با دوندگی و قدرتش می تواند برای مورینیو نقش ویلیان در چلسی را بازی کند و ذخیره مخیتاریان باشد.
دیدارهای تدارکاتی شامل دو بازی در چین در شانگهای و پکن برابر بروسیا دورتموند و منچستر سیتی، دیدار با گالاتاسارای در سوئد و سرانجام بازی با اورتون برای قدردانی از وین رونی جراحی ژوزه را نهایی خواهد کرد تا دیدار با لستر سیتی در چریتی شیلد فرا برسد. تا از شمایل یونایتد عصر مورینیو پرده برداری شود.
