خوشحالی پس از گل امیر قلعه نویی در بازی با تراکتورسازی، برای خیلی ها عجیب بود. کسانی که عملکرد این سرمربی را زیر نظر داشته اند به خوبی می دانند که این خوشحالی یعنی قلعه نویی تحت فشار است. او با دادن قول قهرمانی در این فصل، آخرین کوپنش را برای استقلال خرج کرده و دوست ندارد آن را باطل شده ببیند.
باخت های این فصل امیر قلعه نویی، اگرچه به عقیده بسیاری از کارشناسان مستحق آنها نبوده است، در برابر نام هایی مثل اسکوچیچ، کرانچار، یحیی گل‌محمدی و علیرضا منصوریان به دست آمده است. ورود نیروهای تازه نفس به لیگ برتر ایران و حضور خارجی های با کیفیت، کار ژنرال را بیش از پیش سخت کرده است. امیر قلعه نویی حالا یاد گذشته ها می افتد. یاد سال 82 که برای نخستین بار عنان کار تیم آبی پوش پایتخت را در دست گرفت.
آن سال ها را خیلی ها به خاطر دارند. نام هایی همچون کربکندی، همایون شاهرخی، بیژن ذوالفقانسب، محمود یاوری، غلامحسین پیروانی، علی پروین، ابراهیم قاسم پور و .... امیر قلعه نویی جوان زمانی روی نیمکت استقلال نشست که مخالفان فراوانی داشت. عده ای جوانی او را عامل ناکامی اش در آینده می دانستند و پیرمردها همچنان بر نیکت های تیم هایشان چنگ انداخته بودند.
اما زمان زمان انقلاب بود. کم کم بوی تعویض نسل می آمد. روی همان نیمکتی که علی پروین، پر افتخارترین مرد عرصه مربیگری در ایران "هو" شد و حیا کن شنید، امیر قلعه نویی جوان، طی سه سال استقلالی قدرتمند را آماده کرد. استقلالی که در دو سال اول اگرچه قهرمان نشد، اما بازی های چشم نواز و روبه جلوی این تیم را هیچکس از یاد نبرده است. در این سه سال، علاوه بر قهرمانی سال 85، قلعه نویی در 6 دربی انجام شده 3 برد و سه مساوی به دست آورد تا از این حیث نیز محبوبیت دو چندانی میان استقلالی ها پیدا کند.
امیر قلعه نویی جسور نام هایی را از استقلال کنار گذاشت که آن زمان، یک تریلی برای کشیدنشان کم می آورد. از محمد نوازی، علی سامره یزدانی ، همدانی و خیلی های دیگر چشم پوشید و راه را برای جوان هایی مثل صادقی، قربانی، جباری، طالب لو و امثالهم باز کرد. ژنرال جوان بود و جسور. خیلی زود او به مرد شماره یک سکوها تبدیل شد. آبی ها هنوز خاطرات شیرینشان را مرور می کنند و حلاوت بردهای پرگل آن سال ها قلقلکشان می دهد.حتی سرمربی آبی ها نیز دوست دارد به همان سال ها بازگردد؛ این را در مصاحبه هایش نیز عنوان کرده است. ژنرال یک رکورد دیگر هم برای آن ها بر جای گذاشته است. 70 گل زده در 34 بازی، هجومی ترین خط همه تاریخ لیگ ایران است که در قهرمانی سال 88 برای استقلال بر جای ماند.
اما قلعه نویی پس از این سه سال به تیم ملی رفت و البته خیلی زود برکنار شد. برکناری که هنوز هم آن را ناعادلانه می داند. وی در میانه فصل 86-87 به کرمان رفت و هدایت نارنجی پوشان مس را بر عهده گرفت. قلعه نوعی در مس طی 17 بازی 28 امتیاز کسب کرد و مس در رتبه دهم قرار گرفت. قلعه نویی مس را که در آستانه سقوط بود نجات داد و از استقلالی که آن سال سیزدهم شده بود، بالاتر آورد.
او افتخارات فراوانی در لیگ برتر دارد. از هتریک قهرمانی از سال های 88، 89 و 90 با استقلال وسپاهان گرفته تا نایب قهرمانی و دومی و سومی. او پر افتخارترین مربی تاریخ لیگ برتر است.
امیر قلعه نویی با گذر زمان عوض شده است. ژنرالی که در 5 سال ابتدایی تجربه حرفه ای اش با تیم ملی، استقلال و مس کرمان، با جوانگرایی و فوتبالی رو به جلو می شناختیم کم کم عوض شد. پس از حضور روی نیمکت سپاهان، امیر قلعه نویی رو به استفاده از ستاره ها آورد. سپاهان قلعه نویی هم زیبا بازی می کرد. اما تیم ژنرال، حالا به ستاره هایش وابسته بود. او نمی خواست شروع خوبش به پایان تلخ منجر شود. پس قلعه نویی در هر تیمی می رفت، ستاره ها را نیز با خود می برد. افتخار آفرینی کار سختی بود، اما حفظ آن روند به مراتب سخت تر. امیر قلعه نویی دیگر آن جوان ریسک پذیر سال 82 نبود.
بازگشت وی پس از 4 سال به استقلال باز هم منجر به قهرمانی شد. این بار یک قهرمانی اقتصادی، کم گل ترین قهرمانی تاریخ امیر قلعه نویی در سال 91-92 با 42 گل زده در 34 بازی رقم خورد. امیر قلعه نویی دیگر برد در دربی را نیز دوست نداشت. حالا ژنرال عاشق نباختن شده بود و به جای فوتبال زیبا، فوتبال اقتصادی بازی می کرد. کابوس فصل گذشته را خود امیر هم باور ندارد. کسب عنوان پنجمی با تیمی که میانگین سنی آن بالای 30 سال بود را هیچکس نمی پسندید. یک سال بدون هیچ دست آوردی برای قلعه نویی و استقلال گذشت.
فصل گذشته کابوس وار به پایان رسید. خیانت مجیدی و نکونام به ژنرال، خرید های بی مصرف ژنرال در ابتدای فصل و نیم فصل و خیلی مسائل دیگر. یکی از مهم ترین دلایلی که قلعه نویی را تا هفته پایانی لیگ گذشته به قهرمانی امیدوار نگاه داشت، وجود تئوریسین خبره ای مثل مجید صالح، در کنار وی بود. شخصی که شاید خلاء وی، را در این فصل کاملا احساس می کند. نتایج حداقلی استقلال با تیمی که سال پیش در برخی هفته ها نیمکت ذخیره ای نداشت، بیشتر به معجزه می ماند. معجزه ای که با دانش دستیاری خبره و مدیریت ژنرال ممکن شده بود.
جدا شدن مجید صالح (تئوریسین) و حاج قاسم (بدنساز) از استقلال، ضرر بزرگی را برای قلعه نویی برجای گذاشت. حالا تمام فشارها روی اوست. قلعه نویی با تفکرات جدیدی مواجه است. او باید با نیروی جوانی رو به رو شود. حالا قلعه نویی به سال هایی فکر می کند که کابوس شب های پیشکسوتانی شده بود که یکی پس از دیگری آن ها را کنار زد تبدیل شد به ژنرال سکوها.
او خوب می داند که خرید های خوب وی نیز نتوانسته آنطور که باید و شاید دوای درد وی باشد. درست است که اختلاف با صدر جدول 4 امتیاز است و یک نیم فصل دیگر نیز باقیست، اما همین استقلال اگر 6 یا 7 سال پیش با قلعه نویی کار می کرد، هم اکنون با حاشیه امنیت در صدر جدول قرار داشت.
قلعه نویی در این فصل در برابر تیم هایی که مدعی نیستند هم به مشکل برخورده است. شاید یک یا دو بازی را بتوان گردن مصدومیت کرار و مدافعان انداخت، اما استقلال گاها و به وضوح به بن بست تاکتیکی برخورد می کند. بن بستی که با نبود نقشه خوان قابلی مثل صالح یا محصص روی نیمکت استقلال، ژنرال را سردرگم گذاشته است. استقلال به لحاظ تاکتیکی با مشکل مواجه است و بعضا از اواسط نیمه دوم رو به بازی بی هدف و احساسی می آورد.
تیم امسال استقلال از کامل ترین تیم های لیگ برتر است. علاوه بر این، ژنرال بلیت آخر را پاره کرده است. هواداران استقلال منتظرند تا در پایان فصل تیمشان را قهرمان ببینند. عنوانی که اگر از قلعه نویی تصاحب آن عاجز بماند، باید گفت عرصه برای او به سر آمده است و دوران گذر از نسل قلعه نویی در راه است. شاید وقت ان رسیده است که عنان کار به جوانترها سپرده شود. مثل همان سالهای شروع قلعه نویی.
