فصل گذشته دیگو سیمئونه بارها اظهار کرد که تیمش، اتلتیکو مادرید، نمی تواند با رئال مادرید و بارسلونا رقابت کند. سپس اتلتیکو فاتح لیگ شد، و در آخرین دیدار فصل لالیگا، به یک تساوی دراماتیک در نیوکمپ دست یافت.
آنها قطعاً می توانند با دو تیم بزرگ اسپانیا رقابت کرده و حتی از آنها پیشی بگیرند. با ورود به فصل جدید، عده ای گمان کرده اند که سیمئونه گفتمان متفاوتی را انتخاب خواهد کرد. اما نه، او همان داد و فریاد های مشابه را ادامه می دهد، و به دنبال تساوی تیمش در هفته نخست مقابل رایو وایکانو، شاید دلیل آن کمی روشن تر شود.
البته که قضاوت در این روزها بسیار زود است، و ممکن است همه چیز هفته آینده به طور کل تغییر کند. اما، با توجه به آنچه که در وایکاس مشاهده شد، به نظر می رسد که اتلتیکو سال سخت تری در پیش دارد. و این عمدتاً به دلیل غیبت یک شخص می باشد - دیگو کوستا. این ملی پوش اسپانیایی، مسلماً مهمترین بازیکن فصل گذشته اتلتیکو مادرید بود. او یک مهاجم جنگنده و تنومند است، که وزن خود را به طرفین می اندازد، و با استفاده از قدرت بدنی خود، زمانی که به عنوان طعمه در محوطه جریمه حریف حضور دارد، مدافعان تیم رقیب را عصبی می کند. هواداران چلسی همین حالا هم کاملاً از این موضوع آگاه هستند. وقتی اتلتیکو برای زدن آن گل دست نیافتنی فشار می‌آورد، احساس می کردم که کوستا قطعه گم شده پازل آنها بود.
این بدین معنی نیست که ماریو مانژوکیچ، جایگزین دیگو کوستا، مهاجم فوق العاده ای نیست. او گلزنی می کند و خواهد کرد. تنها مسئله این است که فصل گذشته کوستا در بسیاری موارد، برتری و مزیت خاصی به اتلتیکو می افزود که تفاوت آن، در زمان حضور و غیبت وی به وضوح ثابت می شد. اما، اتلتیکو باید کوستا را می فروخت - برای باشگاهی که از لحاظ مالی بیشتر به اتلتیک بیلبائو و رئال سوسیداد شباهت دارد تا لوس بلانکوس و بلوگرانا، پیشنهاد چلسی بیش از حد برای رد کردن خوب بود. و این جایی است که سیمئونه تا حدی حق دارد.
نه رئال مادرید و نه بارسلونا تاکنون بهترین بازیکنان خود را نفروخته اند - لیونل مسی و کریستیانو رونالدو همچنان رهبر باشگاه های خود در خط حمله به شمار می روند. این دو باشگاه علاوه بر حفظ بهترین بازیکنان خود، با خرید بازیکنانی چون تونی کروس، هامس رودریگز برای تیم آنچلوتی و ایوان راکیتیچ و لوئیس سوارز برای تیم لوئیس انریکه، تقویت نیز می شوند.
بعد از تقویت ترکیب های خود، هیچ جای تعجبی وجود نداشت که بارسلونا و رئال مادرید به ترتیب در هفته نخست لالیگا 3 امتیاز بازی را از آن خود کردند.
شاید آنچلوتی هم همانند بسیاری از بینندگان بازی از عملکرد تیمش رضایت نداشته باشد، ولی با توجه به ستاره های بسیاری که در اختیار دارد، توانست مقابل کوردوبای سخت کوش به پیروزی دست یابد. کریم بنزما و کریستیانو رونالدو گلهای تیم را به ثمر رساندند در حالیکه کروس بار دیگر با بازی بی نقص خود در میانه میدان نشان داد که چه خرید فوق العاده ای بوده است.
در بارسلونا نیز به طور مشابه، این پسر طلائی کاتالونیا، لیونل مسی بود که در هر نیمه یک گل تماشایی به ثمر رساند تا در کنار تک گل مونیر ال حدادی، استعداد درخشان تیم، سه گل به ثمر رسانده باشند. و در حالیکه سوارز همچنان از بازی کردن محروم است، این بار نوبت درخشش خرید دیگر باشگاه، ایوان راکیتیچ بود تا یک پاس گل زیبا ارسال کند.
دو باشگاه بزرگ اسپانیا با هزینه های هنگفتی که در طول تابستان کردند، به واقع ابراز وجود کردند. اتلتیکو هم خرج کرد، اما این خرج کردن به قیمت از دست دادن بهترین بازیکنانش از جمله فیلیپه لوئیس و تیبو کورتوا – به جرأت می توان او را بهترین دروازه بان فصل گذشته لالیگا قلمداد کرد – همراه شد. از دست دادن چنین بازیکنان کلیدی در سانتیاگو برنابئو و نیوکمپ هرگز رخ نداده و نخواهد داد. اما چنین اتفاقاتی در ویسنته کالدرون رخ می دهد.
