سر فصل عرایضم این هست که همه ما زندانیان یک قفسیم.
اشتراک ما عشق به هموطن و کشور و امید به بهبود شرایط جامعه هست.
فوتبال فرع هست و هموطن بودنمون اصل هست.
دوست پرسپولیسی و استقلالی و سپاهانی و نساجی و خوزستانی و .... ما همه اول هم وطنیم و علایق فوتبالی اخرین نکته مهم بین ماست.
مخصوصا تو این دوران سخت کشورمون کاری نکنیم یا چیزی نگیم که هموطن دیگه مجبور به پاسخگویی و مقابله بشه.
ما پرچم ژاپن رو به استادیوم اوردیم چون خوشحال شدیم که پرسپولیس باخته نه اینکه ایران باخته باشه.
بعضی دوستان پرچم ترکیه رو آوردن استادیوم چون احساس کردن هموطناشون اونا رو هموطن خودشون نمیدونن.
ما کار اشتباهی کردیم ولی ایا شما قبل از این جریان با ما درست برخورد کرده بودید؟
اگر هموطنانم از این کل کل فوتبالی ما ناراحت شدن از تک تک شون معذرت میخوام.
مهم نیست قبلا چه اتفاقی افتاده و چه حرف هایی زده شده ولی از این به بعد یادمون باشه همگی هموطنیم حتی اگر هم نژاد و هم زبان نباشیم.
همیشه خشم بدنبالش خشم بیشتر میاره.
فریب گرگ هایی که میخوان اختلافات مسخره قومیتی رو بینمون بندازن رو نخوریم.
در پایان من با افتخار میگم تورکم و زبان مادری من تورکی هست ولی زبان اصلی کشورم فارسی هست و من افتخارم اینکه هم تورکی بلدم هم فارسی.و ایکاش زبان عربی و کوردی هم بلد بودم.
خوشحالم که هم از فرهنگ و ادب فارسی لذت میبرم هم تورکی.