مطلب ارسالی کاربران
تاریخچه جام های جهانی، جام جهانی 1998، قهرمانی خروسها با زیزو در آخرین جام هزاره دوم
پس از مکزیک و ایتالیا، فرانسه سومین تیمی شد که برای بار دوم به میزبانی انتخاب می شد. پس از 60 سال دوباره جام جهانی به فرانسه بازگشت. روح ژولریمه که پدر جام جهانی شناخته می شود، حتما بسیار مسرور گشت وقتی دید وطنش برگزار کننده و در ادامه فاتح این رقابتها می شود. پس از چهار تورنمنت که با 24 تیم برگزار می شد، فرانسه 98 با 32 تیم برگزار شد و دیگر بهترین بهترینها هم اگر در گروه خود سوم می شد، صعود نمی کرد. فیفا که سخت در صدد جهانی کردن رقابتها بود، بیشتر سهمیه های اضافه شده را به کنفدراسیونهای ضعیف تر اختصاص یافتند. 174 کشور در مسابقات انتخابیه شرکت کردند که یک رکورد محسوب می شد. تمام قدرتهای بزرگ فوتبال در 98 فرانسه حاضر بودند، با توجه به اینکه فرانسه از 86 در جام جهانی حاضر نبود و این دوره بر اساس میزبانی به جام جهانی راه یافته بود، بسیاری پیش بینی موفقی را برای تیم امه ژاکه نمی کردند. سازمان دفاعی فرانسه اما بسیار قدرتمند بود و این تیم در طول جام تنها دو گل دریافت کرد. در فینال آنها قاطعانه برزیل را سه بر صفر تحقیر کردند تا برزیل در کنار ایتالیای 1970 و سوئد 1958 ضعیف ترین فینالیستهای تاریخ رقابتها لقب بگیرد. زیدان با دو گلی که در فینال با سر وارد دروازه برزیل کرد نام خود را در تاریخ رقابتها با قلم زرین و با فونت درشت درج کرد. این بدترین شکست برزیل در تاریخ رقابتهای جام جهانی تا آن مقطع بود. روماریو قبل از جام مصدوم شد تا زوج مرگبار رونالدو-روماریو شکل نگیرد. البته ریوالدو و به به تو تا حدودی جای خالی او را پر کردند. اما روماریو نشدند. حتی رونالدو هم در فینال رونالدو نشد و بسیاری تئوری توطئه را مطرح کردند. البته که اثبات آن بسیار مشکل است. اما بعد ها پلاتینی اعتراف کرد بگونه ای برنامه ریزی کرده بودند که برزیل به فرانسه تا فینال برخورد نکند. البته او اعتراف نکرد بگونه ای برنامه ریزی کرده که رونالدو در فینال، رونالدو نباشد. ولی خب روزنامه نگارها می توانند با کنار هم نهادن این اظهار نظرها و اظهار نظر برخی بازیکنان فرانسه نظیر امانوئل پتی در خصوص مسائل پشت پرده، داستانهایی بنویسند. از غذای مسموم تا ... . هنوز البته نمی توان بصورت قاطع اعلام کرد این داستانها چقدر زاییده تخیل نویسندگان است و چقدر آمیخته با واقعیت. در زمین مسابقه فرانسه بهترین تیم جام بود و انصافا شایسته قهرمان شد.
سورپرایز جام کرواسی بود. او با شش گل در شش مسابقه ستاره کرواتها بود. آنها که از یوگسلاوی سابق استقلال یافته بودند و روبرت پروسینچکی که در 1990 برای یوگسلاوی گل زد و در 1998 برای کرواسی گل زد تا با گلزنی در دو تیم مختلف نام خود را در تاریخ رقابتها جاودانه کند. اوج کار کرواسی شکست سه بر صفر آلمان بود. آنها در نیمه نهایی نیز از فرانسه جلو بودند و اگر گلهای مدافع فرانسه، لیلیان تورام نبود آنها شگفتی را کامل می کردند و فینالیست می شدند. جالب آنکه تورام با 142 بازی ملی تنها دو گل به ثمر رسانده و هر دو را در این بازی زده است. در رده بندی کرواسی به حد اقل استحقاقش رسید و با شکست دادن هلند مدال برنز را بر گردن آویخت. آرژانتین، هلند و دانمارک نیز با بازیهای تهاجمی تیمهای جذاب جام برای هواداران بیطرف یا بهتر بگوییم هواداران ورزش فوتبال به شمار می رفتند. باتیستوتا ملقب به "باتی گل"، دنیس برگ کمپ با قدرت کنترل توپ و برادران لادروپ با نمایشهای فوق العاده خود بر زیباییهای جام افزودند. ایتالیا و انگلیس باز هم اسیر ضربات پنالتی شدند و در برابر فرانسه میزبان و آرژانتین شکست خوردند. گل کلاسیک و انفرادی مایکل اوون هیجده ساله به آرژانتین از خاطره ها محو نخواهد شد. همانطور که اخراج دیوید بکهام بر اثر شیطنت سیمئونه از یاد ها نخواهد رفت.
رکورد 22 کارت قرمز در فرانسه ثبت شد. ریگو برت سانگ که این جام نمی توانست رکورد جوانترین اخراجی جام را بشکند، نخستین بازیکنی شد که دو بار کارت قرمز دریافت می کند. باز هم کامرون در دور گروهی حذف شد و نیجریه تنها نماینده آفریقایی در مراحل حذفی بود. آنها در این راه اسپانیا را در دور گروهی با یک بازی زیبا شکست دادند و زمینه ساز حذف گروهی این تیم را فراهم کردند. آنها روز اول اسپانیا را سه بر دو شکست دادند. پاراگوئه روز آخر دو امتیاز داشت. اگر نیجریه در برابر این تیم شکست نمی خورد و اسپانیا بلغارستان را شکست می داد، اسپانیا شانس صعود داشت. نیجریه اما در حالیکه از بازی روز نخست با اسپانیا حتی سایه ای نشان نداد، براحتی و سه بر یک به این تیم باخت تا پاراگوئه که تنها دو امتیاز داشت با این برد صعود کند و اسپانیا با وجود برد شش بر یک مقابل بلغارستان حذف شود. نیجریه که ظاهرا هدفش تنها حذف اسپانیا بود در مرحله یکهشتم هم به دانمارک با نتیجه عجیب چهار بر یک باخت. مراکش فاصله ای با صعود نداشت، اما برد نروژ مقابل برزیل معادلات صعود از گروه را به هم زد. آفریقای جنوبی تازه وارد با دانمارک و عربستان مساوی کرد و به فرانسه باخت تا از جام کنار برود. تونس پس از دو شکست مقابل مقابل انگلیس و کلمبیا مربی خود را اخراج کرد. علی رغم تساوی با رومانی سرگروه از دور رقابتها حذف شد.
ایران پس از 20 سال و در نوردیدن سرزمینهای مختلف به عنوان تیم سی و دوم به جام جهانی راه یافت. ایران در یک بازی حیثیتی توانست امریکا را شکست دهد، ولی این برای صعود کافی نبود. کره جنوبی که دیگر پای ثابت رقابتها شده بود، در چهارمین حضور متوالی اش که پنجمین حضور این تیم در ادوار جام جهانی بود، مقابل مکزیک خوب آغاز کرد و روی یک ضربه آزاد به گل رسید. دو دقیقه بعد بازیکن کره اخراج شد و کره که مجبور بود یکساعت پایانی را ده نفره بازی کند، اگر چه برنده به رختکن رفت ولی در نهایت سه بر یک بازنده شد. آنها به هلند پنج بر صفر باختند ولی در روز پایانی در برابر بلژیکی که هلند را متوقف کرده بود، به تساوی رسیدند. ژاپن و جامائیکا هم جزو تازه واردین جام جهانی بودند و در گروه کرواسی، دیگر تیم تازه وارد و آرژانتین قرار گرفتند. ژاپنیها که دوره بعد میزبان بودند، مثل امریکا که در 90 ایتالیا هر سه بازی را باخت، گویی فقط برای کسب تجربه آمده باشند هر سه بازی خود را باختند. البته تماشاگران پر شور ژاپنی جزو عوامل افزایش شور و نشاط جام بودند و نظافت ورزشگاهها بوسیله آنها بعد از هر مسابقه بسیار مورد توجه قرار گرفته بود.
آلمان در جام جهانی شانزدهم
آلمانها در یورو 96 قهرمان شده بودند. با تیمی 29.1 ساله که 33 بازی ملی داشتند. آنها معتقد بودند سن یک عدد است. بنابراین بدون اینکه از جام جهانی 94 عبرت بگیرند، به عنوان قهرمان اروپا با اعتماد بنفس وارد جام شدند. آنهم با مسن ترین تیم تاریخ مانشافت در یورو و جام جهانی. تیمی با 30.7 سال سن و میانگین 54 بازی ملی. امید آنها در این جام هنوز ستارگان جام جهانی 1990 بودند. کلینزمن، هسلر، ماتئوس و کوهلر، الاف تون، اندریاس مولر در جام 90 برای مانشافت به میدان رفته بودند وهلمر هم در سال 90 برای آلمان بازی کرده بود و اکنون 33 ساله بود. نیروی جوان تیم در خط حمله الیور بیرهوف 30 ساله بود. کوپکه با 35 سن درون دروازه ایستاده بود. در ترکیب اولیه مقابل امریکا تنها 3 بازیکن زیر سی سال در ترکیب آلمانها وجود داشت. محافظه کاری در حد اعلا توسط برتی فوگتس صورت گرفته بود. تیم در مقابل تیمهای ضعیف تر مثل امریکا و ایران با یک بازی منطقی اما نه چندان، تماشاگر پسند، دو بر صفر برنده شد. اما در برابر یوگسلاوی، ژرمنها واقعا رنج کشیدند تا توانستند بازی دو بر صفر باخته را مساوی کنند. در دیدار یکهشتم مقابل مکزیک این وضعیت تکرار شد و آلمانها تا پانزده دقیقه پایانی تیم حذف شده میدان بودند و با صرف انرژی زیاد توانستند برنده از زمین خارج شوند.
بازی با کرواسی در شرایطی آغاز شد که ژرمنها تیم برتر میدان بودند و دروازه کرواسی را به توپ بسته بودند. متاسفانه در یک ضد حمله، ورنز مجبور شد در میانه میدان داور سوکر را با خطا متوقف کند و داور او را از بازی اخراج کرد. در حالیکه با توجه به فاصله، شدید نبودن خطا و بودن مدافعان ژرمن در همان نزدیکی می توانست به کارت زرد بسنده کند. اخراج کریستین ورنز در دقیقه 40، ورق را برگرداند. آلمانها خوش شانس نبودند تا بتوانند مساوی به رختکن بروند. در آخرین دقیقه نیمه اول روی یک شوت از بیرون محوطه جریمه روبرت یارنی دروازه آنها را گشود. ژرمنها حاضر نبودند تسلیم شوند. با همان یک یار کمتر بدون اینکه دفاع را تقویت کنند در یک بازی ریسکی، با دو مدافع باقیمانده، پنج هافبک و دو مهاجم ادامه دادند. دقایق 69 و 79 فوگتس که برای صدمین بار روی نیمکت مانشافت می نشست، دو هافبک را از بازی خارج کرد و دو مهاجم به زمین آورد. باور کردنی نبود، دو مدافع، سه هافبک و چهار مهاجم. نتیجه قابل پیش بینی بود. ژرمنها که عملا خود را خلا سلاح کرده بودند در دقایق 80 و 85، دو بار دیگر توسط ولائویچ و سوکر دروازه شان باز شد تا با نتیجه تحقیر آمیز سه بر صفر جام را ترک کنند.
کلینزمن، کولر و کوپکه آخرین بازی ملی شان را انجام دادند. برخی مانند اندی مولر در کمتر از یکسال در سه بازی دوستانه شرکت کردند و از تیم ملی کناره گرفتند. ماتئوس، کرشتن و هسلر تا یورو 2000 در تیم باقی ماندند. دستاورد این جام برای آلمانها شاید این بود که ماتئوس با پنج جام جهانی در کنار آنتونیو کارباخال قرار بگیرد و با 25 بازی رکوردار شود. دستاورد دیگر این بود که به فکر جوانگرایی بیفتند و اگرچه در یورو 2000 باز هم با میانگین 29.1 تحقیر شدند ولی لااقل اسکلت تیم 2002 را افراد بالای سی سال تشکیل ندهد. جالب آنکه از 1962 به این طرف آلمانها در تمام ادوار جام جهانی به جز سه جام تعداد گلهایشان دو رقمی بوده است. 86 مکزیک، 94 امریکا و 98 فرانسه. فوگتس تنها مربی آلمانی است که نتوانسته در جام جهانی تعداد گلهای تیم را دو رقمی نماید.
ایران در جام جهانی شانزدهم
ایران در می 1996 تیمی متوسط در آسیا بود که در رده 122 رنکینگ فیفا قرار داشت که بدترین رتبه این تیم نیز به شمار می رود. بازیهای درخشان این تیم در جام ملتهای آسیا و پیروزی های درخشان 6-2 مقابل کره جنوبی و 3-0 مقابل عربستان، ایستادن در رتبه سوم جام، ظهور نسل طلایی و ... باعث آشتی مردم با تیم ملی شد. در دور انتخابی جام جهانی هم ایران با بردهای 4-2 در دالیان شکست ناپذیر و 4-1 در آزادی مقابل چین و برد خیره کننده سه بر صفر مقابل قطر بسیار به صعود مستقیم امیدوار بود. متاسفانه تیم ایران در دور برگشت افت کرد. در برابر عربستان که در آزادی یک بر یک متوقف شده بود، در خانه حریف بازی را واگذار کرد. باخت به قطر و اخراج کریم باقری از بازی و شایعه اختلاف در اردوی تیم ملی و در نهایت بازماندن از صعود مستقیم حکم به برکناری مایلی کهن داد. ویرا آمده بود تا بلکه با پیروزی مقابل ژاپن در تک بازی جواز صعود بگیرد. بازی نزدیکی بود. هرگز نفهمیدیم چرا گل بخودی استاد اسدی به عابد زاده را داور مردود اعلام کرد. بازی به وقت اضافه رفت و در دقایق پایانی ایران باخت.
تنها راه باریک برای رسیدن به یک آرزوی بیست ساله از دل مصاف رفت و برگشت با استرالیایی می گذشت که پر بود از ستارگانی که در انگلیس توپ میزدند. بازی اول در آزادی یک بر یک شد تا مصاف با استرالیا در خانه حریف، کمترین شانسی را برای ایران باقی نگذارد. مطابق انتظار تری ونبلز که کمتر از دو سال قبل روی نیمکت انگلیس در یورو 96 نشسته بود و تنها به حکم ضربات پنالتی از فینال باز مانده بود، در خانه دروازه ایران را به توپ بست. دو گل زدند و چندین گل نزدند. عابد زاده و مدافعان بارها دروازه ایران را از خطر فروپاشی نجات دادند. پاشا زاده با سر توپ را از روی خط دروازه بدون دروازه بان برگشت داد. ورود تماشاگر استرالیایی که تور دروازه ایران را پاره کرد، انگار ورق را برگرداند. ویرا که تنها سه بار روی نیمکت تیم ملی نشسته بود، از لحاظ روحی استاد مدیریت بچه ها بود. غیرت ایرانی به جوش آمده بود و در دقایق 75 و 80 ایران دوبار گلزنی کرد. این نتیجه حکم به صعود ایران و حذف استرالیا میداد. استرالیا سراپا حمله شد و ساندرو پل هم که سه سال و نیم قبل فینال جام جهانی را سوت زده بود بیش از هشت دقیقه وقت اضافه گرفت که عمده آن به خاطر تماشاگر وقت شناس! استرالیایی بود. سر انجام ایران پس از بیست سال پا به میهمانی بزرگان گذاشت.
در کمال بهت و حیرت همگان ویرا برکنار شد و ایویچ فرشته نجات معرفی شد. ایویچ هم برای آماده سازی تیم خیلی زحمت کشید. وی ساختار دفاعی ایران را اصلاح کرد و شایسته ها را بدون در نظر گرفتن باشگاهشان به تیم ملی فرا خواند. او وقتی در زاگرب به کرواسی 2-1 باخت، مربی کرواسی یعنی بلاژویچ که در نهایت مدال برنز مسابقات را بر گردن آویخت و آن نتیجه درخشان را در برابر آلمان کسب کرد گفت : "اگر یوگسلاوی توانست ایران را شکست دهد، من یک توپ فوتبال را درسته قورت میدهم!!!" ایویچ اما در شرایط بدنسازی با رم بازی کرد و رم ایران را 7-1 شکست داد تا او نیز چون ویرا نتواند میوه زحماتش را بچیند و جلال طالبی به سرمربیگری ایران منصوب گردد.
در جام جهانی دیدار نخست مقابل یوگسلاوی و میاتویچ که رئال را همان سال برابر یوونتوس در فینال اروپا برنده کرده بود و برای هفتمین بار و این بار با یوپ هاینکس تیم را قهرمان کرده بود، بسیار هراس انگیز بود. اما این سینیشا میهایلویچ بود که در دقیقه 72 روی یک ضربه ایستگاهی دروازه ایران را باز کرد. البته ایران نمایش تحسین برانگیزی از خود نمایش داد. دیدار دوم ایران به تنها برد خود در دیدارهای جام جهانی دست یافت. در سیاسی ترین نبرد جام جهانی ایران ابتدا با سانتر دقیقه 40 زرینچه و ضربه سر استیلی دروازه امریکا را باز کرد و در ادامه روی یک ضد حمله در دقیقه 84 مهدوی کیا از نیمه توپ را با خود حمل کرد و دور از دستان کیسی کلر درون دروازه امریکا جای داد. امریکا یکی از گلها را پاسخ داد اما نتوانست مانع از تنها پیروزی ایران در جام جهانی شود. دیدار با آلمان، ایران نمایش خوبی داشت اما دو ضربه سر از کلینزمن و بیرهوف که استاد ضربات سر بودند، ایران را مقابل این رقیب قدرتمند ناکام گذاشت. اگر چه ایران صعود نکرد، اما بهترین نتایج تاریخ ایران در جام جهانی (با احترام به تیم 78 که زمانی به مسابقات رفت که از کل آسیا و اقیانوسیه یک تیم می رفت و توانست اسکاتلند را متوقف کند.) گرفته شد، استعدادهای زیادی جذب فوتبال شدند و لژیونر های بسیاری از دل این جام جهانی به اروپا گسیل شدند تا پیشرفت فوتبال ایران تداوم یابد. تصور آینده فوتبال ایران بدون صعود دراماتیک به جام جهانی 98 فرانسه بسیار دشوار است. واقعا اگر 98 به جام جهانی نرفته بودیم، امروز کجای فوتبال ایستاده بودیم؟
جام در یک نگاه
میزبان : فرانسه
قهرمان : فرانسه
نایب قهرمان : برزیل
بهترین خط حمله : فرانسه با 15 گل
آقای گل : داور شوکر از کرواسی با 6 گل
توپ طلا : رونالدو از برزیل
بهترین بازیکن جوان : مایکل اوون از انگلیس
برنده بازی جوانمردانه : انگلیس و فرانسه
بهترین دروازه بان : فابین بارتز از فرانسه
تیم جذاب جام : فرانسه
کارت زرد : 258
کارت قرمز : 22 (فرانسه و کامرون 3، دانمارک، هلند و مکزیک 2 ، آلمان، آرژانتین، بلغارستان، آفریقای جنوبی، کره جنوبی، جامائیکا، انگلیس، بلژیک، اسکاتلند و عربستان هر کدام یک کارت قرمز)
گل بخودی : 4
تعداد تیمها : 32
تعداد بازی : 64
تعداد گل : 171
میانگین گل زده : 2.67
تعداد تماشاگر : 2785100
میانگین تماشاگر : 43517
بیشترین تماشاگر : فرانسه-برزیل فینال، فرانسه-کرواسی نیمه نهایی، فرانسه-ایتالیا یکچهارم، فرانسه-عربستان گروهی، ایتالیا-اتریش گروهی و برزیل-اسکاتلند گروهی (افتتاحیه) با 80 هزار تماشاگر
میانگین بازی ملی تیم قهرمان : 33
میانگین سن تیم قهرمان : 27.5 سال
میانگین قد تیم قهرمان : 1816 میلیمتر
میانگین بازی ملی آلمان : 54
میانگین سن آلمان : 30.7 سال
میانگین قد آلمان : 1824 میلیمتر
