اختصاصی طرفداری – با محرومیت عزت اللهی در دیدار نخست تیم ملی در جام جهانی برابر مراکش، کی روش کار سختی برای انتخاب در این پست دارد.
صرف نظر از وینگرها، حضور حاج صفی و شجاعی در خط هافبک قطعی به نظر می رسد و باید دید کی روش این مثلث را با کدام بازیکن تکمیل خواهد کرد.
احسان حاج صفی همواره جایگاه ثابتی در تیم کی روش دارد؛ بازیکنی که هم در کارهای دفاعی و هم هجومی، عموما موفق ظاهر می شود.
کارِ سخت کی روش انتخاب زوجِ وی در جلوی مدافعان است. جایی که با محرومیت عزت اللهی، با محدودیت هایی مواجه هستیم. امید ابراهیمی یکی از گزینه های پیش روی کارلوس کی روش است. سبک فوتبالیِ ابراهیمی به گونه ای است که عموما در زمانی که تیم، فوتبالی رو به جلو ارائه می کند، به شکوفایی می رسد. مسلما ایران در مصاف با مراکش فوتبالی کاملا رو به جلو نخواهد داشت و این مسئله یک دغدغه بزرگ برای کادرفنی محسوب می شود. از سوی دیگر در دیدارهای دوستانه بازیکنی همچون کریم انصاری فرد نیز در پست غیرتخصصی خود به کار گرفته شد و یا حتی روزبه چشمی اگر در قلب خط دفاعی قرار نگیرد، می تواند یکی از گزینه های حضور در کنارِ حاج صفی باشد. باید به انتظار نشست و دید کی روش سرانجام در این خصوص چه تصمیمی می گیرد.
مثلثِ میانی تیم ملی با حضورِ شجاعی در رأسِ آن، تکمیل می شود. هافبکی که بیش از هر خصوصیتی "ریتم دهنده" است. ارسال پاس های کوتاه و بلند و گاها "توپ نگه داشتن" به واسطه دریبل و حرکات تکنیکی، موجب می شود شجاعی بتواند "جریان بازی" را مدیریت کند؛ به طوری که در مواقع لزوم به آن سرعت دهد و در صورت نیاز سرعتِ بازی را بگیرد.
در زمان مالکیت
جدا از مسائل ابزاری، به بررسی سبک های احتمالی ایران و نقش ابزارها در زمانِ مالکیت توپ می پردازیم.
مسلما رویارویی با تیم هایی همچون مراکش، پرتغال و اسپانیا، فرصت ارائه بازی مالکانه و ارسال پاس های متوالی را به ایران نمی دهد و سبک هایی که نیازمند اجرای صحیح این دو آیتم هستند، جایگاه چندانی برای تیم ملی نخواهد داشت.
یکی از راه های نزدیک شدن به دروازه حریفان ارائه سبک سه فضایی است؛ سبکی که با ارسال پاس های بلند و نیمه بلند خطِ حمله را نشانه می گیرد. این سبک از بازی عموما خط هافبک را تا حدود زیادی از بازی خارج می کند و باعث هدر رفتن ویژگی های بازیکنی همچون شجاعی می شود. در هر صورت ممکن است برای دقایق و لحظاتی از بازی که در زمان اندکی نیاز به رسیدن به گل داریم، شاهد پیاده سازی سبک سه فضایی باشیم. همچنین برای خارج کردن خط هافبک تیم مقابل نیز می توان در مقاطعی از این روش سود برد.
حمله سریع (fast break) یکی دیگر از روش های موجود است. هکتور کوپر که پیش روی این سبک از بازی است در تعریف خود عنوان می کند:
توپ گیری در نیمه زمین حریف، پیش از سازمان گرفتن خط دفاع حریفان و تهدیدِ دروازه در کمترین زمان ممکن.
برای توپ گیری های این چنینی بازیکنی همچون حاج صفی نقشی کلیدی خواهد داشت، بازیکنی که اعمال فشارِ اولیه مناسبی دارد. همواره در تیم ملی کی روش تأکید ویژه ای برای همراهیِ شجاعی در طراحی اینگونه حملات دارد و اگر شجاعی نیز بتواند پرس مناسبی داشته باشد، شانس رسیدن به موفقیت در این سبک از بازی، دو چندان می شود.
ضدحمله یکی دیگر از سبک های تیم ملی خواهد بود. در این روش پس از توپ گیری در نیمه زمین خودی، باید با حداقل ضرب به دروازه حریف برسیم. به طور کل برای رسیدن به دروازه حریف به واسطه ضدحمله، دو شکلِ مختلف داریم. ضد حمله مستقیم یا ضد حمله غیر مستقیم. در نوعِ مستقیم بازیکنانی همچون ابراهیمی و عزت اللهی که توان ارسال پاس های بلند و نیمه بلند را دارند از اهمیت بالایی برخوردارند و در شکلِ غیرمستقیم، شجاعی و حاج صفی به واسطه ارسال پاس های کوتاه و قدرتِ حمل توپ، نقش ویژه ای را ایفا خواهند کرد. از سوی دیگر با حضور مهره هایی همچون جهانبخش، قدوس و طارمی، اهدافِ مناسبی نیز برای پی ریزی ضدحملات خواهیم داشت و پیش بینی می شود در این زمینه عملکرد به مراتب بهتری نسبت به جام جهانیِ گذشته داشته باشیم.
نکته آخر
پس از بررسی زمان های مالکیت توپ، یکی دیگر از نقش های تعیین کننده این سه بازیکن، لحظه انتقال از حمله به دفاع خواهد بود. اگر بلافاصله پس از لو دادن توپ این سه بازیکن نتوانند سریعا حریف را تحت فشار قرار دهند، اوضاع برای فاز دفاعی به شدت سخت خواهد شد و با توجه به تبحر تیمی همچون مراکش در انتقال از دفاع به حمله، کار سختی برای بسته نگه داشتن دروازه خواهیم داشت. در این قضیه نیز نقش حاج صفی پررنگ خواهد بود تا مشخص شود این بازیکن از جایگاه ویژه ای در خط هافبک تیم ملی برخوردار است.
همانطور که پیش تر عنوان شد، در فاز دفاعی با پیاده سازی سبکی که مبتنی بر پرس و فشردگی تیمی، ضروری است این سه بازیکن نیز این وظایف را به شکل مطلوبی پیاده کنند. با توجه به توپ گرا بودنِ روشِ ذکر شده، حرکات مسعود شجاعی می تواند پالسی برای تغییر وضعیتِ سایرین باشد و کاپیتان تیم ملی از این حیث نقشِ ویژه و خطیری دارد.
