طرفداری - ملی پوشان فوتبال کشورمان در سال 2014، در مصاف با آرژانتین و نیجریه عملکرد قابل دفاعی داشتند و حالا امیدوار به ارائه نمایشی درخشان در روسیه خواهیم بود.
تیم کی روش به لحاظ توانایی برای پیاده سازی تاکتیک های مختلف، چند تفاوت با سال 2014 دارد. در آن سال سبک فوتبالی تیم ملی تا حدود زیادی غیر قابل انعطاف بود و در سال های گذشته کادرفنی سعی در رفع این نقیصه داشته.
انتقال های موثر از دفاع به حمله
یکی از تفاوت های اصلی تیمِ 2018، توانایی پی ریزی ضد حمله و حملات سریع است؛ موردی که در سال 2014 کمتر به طور سازمان یافته مشاهده می شد. مسلما این مورد می تواند تا حدود زیادی مانع از خیمه زنی رقیبان روی دروازه تیم ملی شده و چه بسا در مراحلِ بعدی موجب خلق موقعیت نیز شود.
برای بهبود کیفیت انتقال ها، به لحاظ ابزاری نیز شاهد تغییر گرایش از سوی کادرفنی هستیم و باید دید در عمل چه اتفاقی رخ می دهد.
پیشرفت در گردش توپ
یکی دیگر از مشکلات بزرگ تیم ملی، ناتوان بودن در گردش توپ مناسب بود. موردی که موجب می شود ایران همواره در شکل دفاعی ظاهر شود و مسلما در چنین شرایطی بازیکنان فشار بیش از حدی را متحمل می شوند. در این زمینه نیز شاهد پیشرفت هایی طی سال های اخیر بودیم، هر چند هنوز توانایی مدیریت بازی در نیمه زمین حریفان را نداریم، اما با گردش توپ نسبتا مناسب، می توان تا حدود زیادی فشار را در فاز دفاعی خنثی کرد.
راه حل کی روش برای حفظ شرایط جسمانی چه خواهد بود؟
در مصاف با بوسنی مشخص شد به لحاظ فیزیکی بازیکنانمان توانایی انجام سه دیدار پرفشار را ندارند و شاهد تحلیل قوای جسمانی ملی پوشان بودیم. این چالش در روسیه نیز تکرار خواهد شد و شاید تنها راه حل کی روش استفاده از ابزارهای مختلف باشد. نحوه گزینش بازیکنان نیز مشخص می کند کی روش در برخی از پست ها قصد استفاده چرخشی از بازیکنان را دارد تا به مانند سال 2014، با افت جسمانی مواجه نشود. مسلما افزایش نیروهای کارآمد و بازیکن سازی مناسب طی چند سال اخیر، دستِ کادرفنی را برای پیاده سازی این ایده بازتر از گذشته می کند. هر چند در یک پست کماکان با محدودیت هایی مواجه هستیم.
در این راه، سبکِ فوتبالی تیم ملی نیز قوای جسمانی بالایی را می طلبد، که این مسئله کار را برای حفظ شرایطِ فیزیکی ایده آل در جام جهانی سخت تر می کند.
