طرفداری - میگل دِلِنی، فوتبال نویس ایندیپندنت، در مطلبی مشهور در ماه مارس 2017، به بررسی این موضوع پرداخت که لیگ قهرمانان اروپا علی رغم تمامی جذابیت ها و اهمیتیش به عنوان مهم ترین تورنمنت باشگاهی دنیا، لزوما نمی تواند بهترین تیم فصل را به عنوان قهرمان خود معرفی کند.
این مسئله البته پیش از این نیز بارها توسط فوتبال نویسان مختلف در سراسر اروپا به بحث گذاشته شده بود اما مطلب میگل دِلِنی در ایندیپندنت بار دیگر این موضوع را در آن زمان به بحث شماره یک میان فوتبال نویسان تبدیل کرد. دِلِنی در مطلب تحلیلی مفصل خود رقابت های لیگ قهرمانان اروپا را از فصل 93-92 به این سمت مورد بررسی دقیق قرار داد تا به این نتیجه برسد در چند فصل بهترین تیم فصل اروپا از لحاظ قدرت فنی، ثبات و عملکرد توانسته قهرمان شود. تحلیل دِلِنی در نهایت به این نتیجه ختم شد که از فصل 93-92 تا 2016-2015، تنها در 12 فصل، قوی ترین و بهترین تیم در طول فصل موفق به فتح لیگ قهرمانان شده و در مابقی فصول دیگر تیم ها این عنوان را کسب کرده اند.
همان طور که گفتم مطلبِ فوتبال نویس ایندیپندنت آغاز دوباره این بحث در محافل فوتبالی اروپا بود. مایکل یوخین، فوتبال نویس فورفورتو، کمی بعدتر مطلبی تحلیلی پیرامون همین موضوع نوشت و بهترین و بدترین قهرمانان رقابت های لیگ قهرمانان اروپا را به ترتیب مورد بررسی قرارداد و به نتایجی مشابه میگل دِلِنی دست پیدا کرد. به بهانه چهار تیمی که در این فصل نیز راهی مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا شدند، بار دیگر این مسئله که آیا قهرمان لیگ قهرمانان اروپا لزوما بهترین تیم فصل است، به بحث گذاشته شده و عموما نتیجه مشخصی نیز داشته است.
از چهار تیمی که در این فصل توانستند به مرحله نیمه نهایی برسند و عملکرد موفقی در اروپا داشته باشند، تنها این بایرن مونیخ است که در طول فصل همواره ثبات و اقتدار ثابتی داشته است. لیورپول (فینالیست جام) تیم سوم جدول لیگ برتر است و کسب سهمیه لیگ قهرمانانش از طریق لیگ به هفته آخر رسیده و از تمامی جام های داخلی دیگر نیز حذف شده است. رم تیم سوم ایتالیا نیز قطعی شدن کسب سهمیه لیگ قهرمانانش به دو هفته آخر کشیده شده و آن ها نیز از جام حذفی ایتالیا خیلی زود کنار رفتند. رئال مادرید نیز تقریبا از نیم فصل رقابت در لالیگا را به بارسلونا واگذار کرد و در عین حال خیلی زود با جام حذفی وداع کرد و در طول فصل نیز نمایش های پرانتقاد زیادی را در خارج از لیگ قهرمانان اروپا به نمایش گذاشت.
این مسئله البته نه در این فصل، بلکه تقریبا همیشه نمود داشته است. به عنوان مثال منچستریونایتد با سرالکس فرگوسن علی رغم اینکه حاکم مطلق بریتانیا طی دو دهه بود، تنها 2 بار موفق شد فاتح لیگ قهرمانان اروپا شود و در نقطه مقابل لیورپول که مدت هاست بیش ترین فاصله ممکن را با عنوان قهرمانی در لیگ داشته طی این همه سال ناکامی، موفق شده 3 بار راهی فینال لیگ قهرمانان اروپا شود و یا کارلو آنچلوتی که در طول تمامی سال های حضورش در میلان تنها 1 بار موفق شد اسکودتو را کسب کند اما 2 بار توانست تیمش را به عنوان قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا برساند.
نکته جالب دیگری نیز در این میان وجود دارد. جایی که می بینیم چه تیم های قدرتمندی طی دو دهه اخیر در بازه زمانی حداقل سه ساله علی رغم داشتن بیش ترین ثبات ممکن در مجموع رقابت های مختلف، نتوانستند قهرمان اروپا شوند. ژوزه مورینیو در دوره اول حضور در لندن بهترین چلسی تاریخ را ساخت و حکومتی مطلق در بریتانیا به راه انداخت. با این حال در پارادوکسی جذاب مقابل لیورپول دو بار در آخرین لحظات دستش از جام قهرمانی کوتاه ماند و پارادوکس جذاب تر این است که چلسی با مربیانی همچون گرانت و دی متئو (که محلی از اعراب در دنیای مربی گری ندارند) پس از دوران مورینیو دو بار به فینال راه یافت و یک بار نیز در نهایت قهرمان شد.
این آخرین باری نبود که مورینیو تیم های قدرتمندی می ساخت اما نمی توانست لیگ قهرمانان اروپا را ببرد. دوره سه ساله حضور او در رئال مادرید نیز علی رغم موفقیت های قابل توجه (کنار زدن یکی از بهترین تیم های تاریخ با فتح لالیگایِ رکوردها) سه بار پشت نیمه نهایی لیگ قهرمانان در آخرین لحظات ناکام ماند. پپ گواردیولا نیز از رقیب دیرینه اش در این زمینه عقب نمانده است. او طی سه سال حضور در بایرن انواع و اقسام تمجید های فنی مختلف را دریافت کرد و تیمی استثنایی ساخت، با این حال همچون رئالِ مورینیو علی رغم ثبات و عملکرد عالی در طول فصل، سه سال پشت نیمه نهایی گیر کرد. این مسئله برای یوونتوس الگری نیز چهار سال تکرار شد. تورینی ها نیز علی رغم ارائه بهترین و با ثبات ترین عملکرد در طول فصل همیشه در ثانیه های پایانی در لیگ قهرمانان اروپا کم آوردند و اتفاقات به نفعشان رقم نخورد.
لیگ قهرمانان علی رغم اینکه مهم ترین، جذاب ترین و با اهمیت ترین تورنمنت باشگاهی دنیا محسوب می شود، در نهایت یک تورنمنت فوتبالی حذفی است. جایی که در آن بدون در نظر گرفتن رقابت های گروهی (اکثر مواقع تیم های مطرح از گروه خود صعود می کنند) یک تیم با ارائه 7 بازی خوب و سه ماه ثبات، می تواند راهی فینال شود و عنوان قهرمانی را به دست بیاورد و طبیعتا در چنین تورنمنتی، اتفاقات مختلف فوتبالی که برآیند آن ها را "شانس فوتبالی" می نامیم، می تواند تاثیر بسیار زیادی داشته باشد.
پپ گواردیولا، پس از اینکه در این فصل یکی از عجیب و غریب ترین تیم های تاریخ لیگ برتر انگلیس را از لحاظ قدرت و ثبات خلق کرد، در پارادوکس جذاب دیگری مغلوب لیورپول از همان لیگ شد. گواردیولا یک هفته پس از حذف مقابل لیورپول مصاحبه مشهوری انجام داد و از این مسئله گفت که شما در لیگ قهرمانان اروپا اگر یک شب از هفت شب را بد باشید، در نهایت به جام نخواهید رسید و این رقابت ها اساسا تورنمنت خاصی است (فراموش نکنیم که او 2 بار پیش از این فاتح همین تورنمنت شده).
سایمون کوپر، اَبَر فوتبال نویس مشهور، در یادداشت جذاب و خواندنی که پیرامون خداحافظی آرسن ونگر نوشته خاطره جالبی را نقل می کند:" یک سال پس از اینکه آرسنال در پاریس مغلوب بارسلونا شد، فینال لیگ قهرمانان اروپا را یک ردیف جلوتر از آرسن ونگر میان لیورپول و میلان در آتن دیدم. هنگامی که بازیکنان میلان مدال های قهرمانی خود را دریافت می کردند ونگر دستانش را به هم فشرد و گفت که ببینید، شما با یک تیم معمولی هم می توانید فاتح لیگ قهرمانان اروپا شوید."
تمامی تیم هایی که در لیگ قهرمانان اروپا به موفقیت و در نهایت قهرمانی می رسند، صد البته شایستگی این عنوان را دارند چرا که توانسته اند طی سه ماه در مراحل حذفی و تک بازی ها، بهترین عملکرد را داشته باشند با این حال این تورنمنت نباید به تنها متر و معیار برای سنجش عملکرد مربیان و تیم ها تبدیل شود. طرفداران عامیانه فوتبال همواره پپ گواردیولا در بایرن مونیخ یا مکس آلگری در یوونتوس را بابت عدم قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا سرزنش می کنند اما همان طور که واضح است در لیگ قهرمانان اروپا کیفیت فنی تیم ها تنها بخشی از ماجرا محسوب می شود.
برای قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا شما حتی اگر بهترین تیم تاریخ بشریت را نیز داشته باشید، گاهی به ابر و باد و مه و خورشید نیاز پیدا خواهید کرد و دقیقا به همین خاطر است که در بازه های زمانی مختلف زمزمه های برگزاری سوپر لیگ اروپا شنیده می شود چرا که در فرمت برگزاری رقابت ها به شکل لیگ، در اکثر مواقع همواره بهترین تیم قهرمان می شود و "شانس فوتبالی" به کمترین مقدار ممکن خواهد رسید؛ هر چند این ایده عملا غیر ممکن است و با توجه به تقویم فوتبالی اروپا فرمت فعلی، بهترین فرمت محسوب می شود.
