"پس از ترک یوونتوس قطعا به خارج از ایتالیا خواهم رفت". آلگری به وضوح فردی است که طبق برنامه حرکت می کند. او معتقد است که پیش از تبدیل شدن به یک سرمربی در رده فوتبال ملی همچنان پنج یا شش سال دیگر در رده باشگاهی ادامه خواهد داد، اما پیش از آن همچنان یک کار نیمه تمام فوق العاده مهم در یوونتوس دارد: "قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا".
"زمانی که شما در لیگ قهرمانان بازی می کنید، در واقع خودتان را در معرض دید تمام دنیا قرار می دهید. پس از مشخص شدن قرعه و برخورد با رئال مادرید، عده ای ناامید و عده ای نگران شدند، اما من در واقع خوشحال بودم! چرا که این اتفاق برای ما یک محرک خوب و انگیزه ای فوق العاده بوده و به این معنی است که دو بازی فوق العاده در پیش داریم که سرشار از هیجان و آدرنالین خواهد بود."
بدون شک این قرعه بسیار جذاب است؛ رویارویی مجدد دو باشگاه بزرگ اروپا پس از فینال کاردیف. جایی که رئال در نیمه دوم موفق شد 3 گل به ثمر برساند تا در مجموع با نتیجه 4 بر 1 به پیروزی برسد. پس از شکست مقابل بارسلونا در برلین در سال 2015، این دومین باری بود که الگری و تیمش طی 3 سال فینال را واگذار کردند.
پس از آن شب دردناک در کاردیف این سوال برای الگری بوجود آمد که آیا یوونتوس را تا جایی که در توانش بوده به پیش برده یا نه. برای تصمیم گیری درباره ادامه همکاری با یوونتوس، او به یک روز زمان احتیاج داشت. سومین دوگانه متوالی را هم در ایتالیا با یووه کسب کرده بود اما همچنان در لیگ قهرمانان ناکام مانده بود؛ حتی اگر رسیدن به دو فینال طی 3 سال خود یک دستاورد قابل توجه بوده باشد.
هنگام اندیشیدن برای تصمیم گیری درباره ادامه این همکاری، به یاد پدربزرگش که یک سنگ تراش بود و سخنانی که زمان جوانی به او گفته بود افتاد. "پدربزرگم همه بازی هایی که من در آن زمان به عنوان یک بازیکن جوان در آن حضور می یافتم را تماشا میکرد. اهمیتی نداشت که ببرم یا ببازم. فقط میخواست آنجا حضور داشته باشد و نوه اش رویای بازی که عاشقش بود را داشته باشد. این رویا برای الگری به معنی همه چیز است و همین موضوع او را مصمم به شروع دوباره کرد.
"من به سنت هایم بسیار نزدیکم، به اصل و نسب و خاستگاهم. بنابراین، توان و قدرتم را از آنجا می گیرم. چیزهای زیادی از آن یاد می گیرم. به من کمک می کند تا آرام باشم و با مسائل مختلف از راه درستش کنار بیایم و شاید خودم را خیلی جدی نگیرم. زمانی که افکار بدی دارم همیشه به خانه برمی گردم (لیورنو، در ساحل غربی ایتالیا) و همیشه در آنجا آرامش می یابم".
اگرچه آوردن لیگ قهرمانان به خانه همچنان به عنوان هدف نهایی یوونتوس، همچنان به قوت خود باقی است. باشگاه بعد از سال 1996 همچنان موفق به قهرمانی در این رقابت ها نشده است اما الگری - که دستاوردهایش او را به یکی از گزینه های مورد علاقه تعدادی از باشگاه های بزرگ اروپایی از جمله آرسنال و چلسی تبدیل کرده است – احساس می کند که هم او و هم تیمش هر دو برای انجام این مهم در این فصل آماده تر شده اند.
"فینال کاردیف را چندین و چند بار تماشا کرده ام. مشکلی با دیدن دوباره این بازی نداشتم. به من کمک کرده تا پخته تر شوم و در مورد عقیده ام اطمینان پیدا کنم که برای پیشرفت نیازی نیست خیلی سراسیمه باشیم بلکه باید آرامش بیشتری داشته باشیم".
معنی این سخن چیست؟ برای توضیح بیشتر مقصودش از این حرف، رقابت برابر تاتنهام در مرحله یک شانزدهم نهایی را مثال می زند؛ جایی که یوونتوس در استادیوم ومبلی به 2 گل نیاز داشت، در حالی که تنها 26 دقیقه فرصت تا پایان بازی باقی مانده بود.
"تاتنهام قطعا یک حریف و یک باشگاه فوق العاده است. اما در طول بازی می دانستم که یک بازه زمانی 15 یا 20 دقیقه ای وجود دارد که آنها طی آن گل های زیادی دریافت می کنند. به همین دلیل بود که به بازیکنانم گفتم که باید بسیار متمرکز و هدفمند باقی بمانند؛ چرا که باید از این موضوع استفاده کنیم. و این دقیقا همان کاری بود که آنها انجام دادند".
در این بازی، یوونتوس به 20 دقیقه زمان نیاز نداشت؛ آنها طی تنها 180 ثانیه 2 بار به گل رسیدند و در مجموع با برتری 4-3 به مرحله بعد راه یافتند.
الگری برای تغییرات تاکتیکی اش - به بازی آوردن فول بک های تهاجمی و دگرگون کردن چینش تیم با هدف فریب پوچتینو – مورد تمجید کارشناسان قرار گرفت اما توضیحات خودش بسیار عملی تر است: " در مورد اینکه باید چه کاری انجام دهیم یک ایده مشخص در ذهنم داشتم، با درنظر گرفتن این موضوع که هیچ مهاجمی روی نیمکت نداشتیم، فقط فول بک".
این تصمیم، یک عکس العمل ادراکی و مبتنی بر حس ششم بود که در روش مربیگری منحصربفرد الگری یک عنصر اساسی است. زمانی که درباره شیوه مربیگری اش صحبت می شود، علاقه ای به تعیین یک سبک مشخص ندارد: "نمی توانم متفاوت از چیزی باشم که اکنون هستم!"
"هیچگاه نمی توانم مربی باشم که عمدتا بر تاکتیک یا آنالیز متمرکز است. چرا که من بیشتر یک مربی حسی هستم. به اعتقاد من، سرمربی باید تصمیماتش را بر درک خود از بازی پایه گذاری کند. در غیر اینصورت فوتبال همانند پلی استیشن خواهد بود و این آن چیزی نیست که من هستم. در فوتبال افراد زیادی هستند که تلاش می کنند در اعداد و ارقام و تاکتیک به کمال برسند اما این موضوع غیرممکن است به این دلیل که عوامل بسیار زیادی در این موضوع دخیل هستند".
"هنگامی که صبح به زمین تمرین وارد می شوید، بسیار حیاتی است که با شخصیت هرکدام از بازیکنان به خوبی آشنا باشید. ممکن است متوجه شوید بازیکنی حس خوبی ندارد یا شب قبل خواب مناسبی نداشته یا یک مشکل شخصی با همسر یا فرزندانش داشته است".
"شما یک برنامه تمرینی را از قبل آماده می کنید اما مهم است که آن را با شرایط تمرین تطبیق دهید. این یک کار پویا است. شرایط روانی بازیکنان موضوعی کاملا مهم و حیاتی است. ممکن است رویکرد یک بازیکن در طی شب مسابقه یا تمرین به دلایل مختلف تغییر کند. مربی باید حتی بیشتر از یک روانشناس به عنوان یک مدیر منابع انسانی عمل کند. بداند چه منابعی در اختیار دارد و تلاش کند تا از این منابع در دسترس به بهترین نحو ممکن بهره ببرد".
الگری به عنوان یک مربی خونسرد شناخته می شود:
"اگر تا این حد خونسرد نبودم و زمانی را به استراحت نمی پرداختم، نمی توانستم تا این حد متمرکز باشم، یک ایده مشخص داشته باشم، احساساتم را دنبال کنم و متوجه شوم برای اتخاذ تصمیم های مناسب چه کاری باید انجام شود".
"بنابراین، هیچوقت نمی توانم در تمام طول هفته به کارهای مربوط به مربیگری ام مشغول باشم. نمی توانم تمام 24 ساعت روز را به تماشای فیلم های مسابقات یا تمرین هایمان اختصاص دهم. برای من 20 دقیقه تماشای ویدیو در طی روز کافی است. این کار باید محدود و متمرکز باشد. هر روز صبح ساعت 7 از خواب بیدار می شوم، فرزندم را به مدرسه می برم و سپس از 7:30 برای مدت 1 ساعت به تماشای این ویدیوها مشغول می شوم و برنامه تمرینمان را آماده می کنم. در همین حد کافیست. همیشه این کار را صبح زود انجام می دهم چرا که در آن زمان ذهن آماده تری دارم".
الگری قطعا با این موضوع موافق است که در مربیگری در مقایسه با زمان بازیگری اش، بسیار موفق تر بوده است (وی به عنوان یک هافبک خلاق در تیم های پسکارا، پروجا و ناپولی بازی کرده): "در حقیقت زمانی که بازی کردن را متوقف کردم و مربی شدم، فهمیدم که در گذشته تمامی بحث هایی که با مربی های خود داشتم عمدتا بر جنبه های تکنیکی متمرکز بوده و احتمالا این موضوع بزرگترین نشانه برایم بود که من باید کارها را به شیوه خودم انجام دهم (وارد عرصه مربیگری شوم)".
به عنوان سرمربی ابتدا به کالیاری و سپس در سال 2010 به میلان نقل مکان کرد. جایی که اولین اسکودتوی خود در دوران مربیگری را بدست آورد.
حتی در آنجا نیز از ایجاد تغییرات ابایی نداشت: "شما تصمیمات را ناخودآگاه می گیرید. برای مثال در آن زمان بازیکنانی همچون رونالدینیو و سیدورف را روی نیمکت قرار می دادم. هنگامی که درباره این موضوع فکر می کنم، اوه خدای من، باید دیوانه بوده باشم! اما موضوع سطح آگاهی نیست. مساله، انجام شغلم بود و انجام کاری که به صلاح تیم بود. اگر آن سطح از آگاهی را که درباره اش حرف می زنم داشتم، ممکن بود مرا متوقف کند. در عوض، سطح ناخودآگاه مفید بود."
در سال 2014 به عنوان جانشین آنتونیو کونته به یوونتوس آمد: "زمانی که به یووه آمدم، سال قبل در مراحل اولیه لیگ قهرمانان از دور رقابت ها خارج شده بودند. از آن زمان تاکنون، اعتماد به نفسمان بیشتر شده است. اعتماد به نفس باشگاه، تیم و خودم."
"یوونتوس هیچگاه مشابه رئال مادرید یا بارسلونا نخواهد بود. تاریخ و سبک بازی باشگاه خود گویای این مساله است. شاید بیشتر شبیه بایرن مونیخ باشیم. چرا که یوونتوس، همیشه باشگاهی با پشتکار ومتعهد بوده و هرگز پا پس نمی کشد. این در DNA باشگاه است".
او در مورد آینده مربیگری اش می گوید: "قرار نیست تا پایان عمرم مربیگری کنم. احتمالا ترجیح می دهم برای 5 یا 6 سال دیگر همچنان در سطح باشگاهی مربیگری کنم و بعد از آن در رده ملی به فعالیت بپردازم. به این دلیل که بسیار سخت است که برای چنین مدت زیادی دوام بیاورید و همواره قادر به حفظ تمام ظرفیت و قدرت خود باشید. این موضوع به خصوص برای من که یک مربی حسی و ذاتی هستم، بسیار فرسایش دهنده است".
اگرچه، پیش از آن با یوونتوس در کنار رقابت برای اسکودتو، قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را می خواهد.
"چیزی که اکنون به دنبال آن هستیم لیگ قهرمانان اروپاست. این چیزی است که بر آن متمرکز هستم." الگری با آن صدای پر شور خود، ولو آن که هرگز سخنان پدربزرگش درباره نیاز به لذت بردن از بازی را فراموش نخواهد کرد، تاکید می کند: "فشار بسیار زیادی برای این موضوع وجود دارد. بخصوص زمانی که صحبت از بازیکنان جوان می شود. این موضوع مرا دیوانه و غمگین می کند؛ چرا که بازیکنان جوان را از تحقق رویا و هدفشان محروم می کند".
منبع: تلگراف اسپورت
