طرفداری- ماسیمیلیانو الگری، سرمربی موفق یوونتوس، در گفتگویی مفصل با سردبیر تلگراف که به تورین سفر کرده، درباره مسائل مختلفی به صحبت پرداخته است. بخش هایی از صحبت های الگری در ادامه آمده است.
وقتی در لیگ قهرمانان اروپا بازی می‌کنید، خودتان را در واقع به دنیا نشان می‌دهید. انگار که در لا اسکالا (معروفترین ساختمان اوپرا دنیا که در میلان واقع شده است) همه بازیگران حضور دارند و شما می خواهید خود را نشان دهید، اینجا هم شرایط همین است، همان حس را دارد، همه مردم و کارشناسان در همان مقیاس شما را می‌بینند. شاید بعضی‌ها وقتی قرعه یوونتوس درآمد و با رئال مادرید روبرو شدند ناامید شده باشند، امّا من خوشحال شدم، این بازی یک محرک و یک مشوق فوق العاده است. آدرنالین را بالا می‌برد، چراکه قرار است دو بازی بزرگ را انجام دهید.
الگری که با یوونتوس در فینال کاردیف 4-1 مغلوب رئال مادرید شدند، حتی پس از کاردیف تصمیم به جدایی از یوونتوس گرفته بود، امّا نظرش عوض شده بود، او می گوید:
من همیشه به سنت‌ها و ریشه ام نزدیکی خاصی دارم. این نیرویی به من می‌دهد و خیلی به من کمک می‌کند که جدی و مصمم باشم و بتوانم با اتفاقاتی که روبرو می شوم، کنار بیایم. وقتی ذهنم بد کار می‌کند و افکار بدی دارم، معمولاً به خانه ام در لیورنو باز می گردم و آنجاست که آرامش را دوباره به دست می آورم.
فینال کاردیف را بارها دیده ام، فکر نمی کنم دیدن دوباره آن مشکلی داشته باشد. دیدن آن بازی باعث می شود باتجربه تر شوم، من معتقدم برای پیشرفت نباید عجله ای داشته باشیم، باید خیلی آرام پیش رویم.
ماسیمیلیانو الگری، که بسیاری او را نابغه ای در دنیای مربیگری می دانند، با تصمیماتی که در دیدار برگشت مقابل تاتنهام گرفت، از شکست تیمش پیروزی ساخت، تا تیمش به جمع هشت تیم برتر اروپا صعود کند.
تاتنهام تیم بسیار خوب و قدرتمندی است و تردیدی در آن نیست. امّا می دانستم یک برهه 15 یا 20 دقیقه ای در این بازی خواهد بود که آن‌ها گل بخورند. به همین خاطر به بازیکنانم گفتند تمرکز خود را حفظ کنند و در آن لحظه ای که آن برهه رسید، از آن استفاده کنیم. این همان اتفاقی بود که رخ داد.
تصمیمات تاکتیکی الگری در آن بازی، پوچتینو را مبهوت خود کرده بود.
ایده واضحی در ذهنم داشتم، ما هیچ مهاجمی روی نیمکت نداشتیم و فقط فول‌بک هایی داشتیم که می توانستم از آن ها به همراه مهاجمین داخل زمین استفاده کنم.
الگری درباره غریزه مربیگری می گوید:
من نمی‌توانم متفاوت تر از چیزی که حالا هستم باشم. من هیچ وقت نمی توانستم تنها با تمرکز روی تاکتیک و آنالیز آن‌ها یک مربی باشم. من بیشتر روی غریزه ام کار می‌کنم. مربیان از نظر من، باید تصمیمات خود را بر مبنای احساسات و ادراک از محیط بگیرند. اگر اینگونه نباشد که می توانند روی یک صندلی بنشینند و پلی استیشن بازی کنند. این چیزی نیست که من هستم. در فوتبال خیلی ها هستند که سعی می کنند با تاکتیک به تکامل برسند، امّا این غیرممکن است، در فوتبال متغیرهای زیادی وجود دارد.
سرمربی یوونتوس ادامه داد:
وقتی صبح زود به سر زمین تمرین می روید، خیلی مهم است که شخصیت هر بازیکن را درک کنید، چراکه باید بفهمید که چه کسی در شرایط خوبی قرار ندارد، چه کسی شب خوب نخوابیده است و مشکلی با همسرش، یا مدرسه کودکش داشته است، با این چیزهایی که درک می‌کنید، یک تمرین آماده می‌کنید که بتوانید با آن وفق پیدا کنید. همیشه یک کار در حال پیشرفت است. شرایط روحی روانی مطمئناً حیاتی است. در طول یک شب بازیکن می تواند رویکردش را تغییر دهد. مربی باید فراتر از یک روانشانس باشد، او باید بتواند منابع انسانی را مدیریت کند. او باید بداند که چه منبعی در دسترس است و به چه روشی می تواند از آن منبع بهترین استفاده را ببرد.
اگر آدم راحت گذری نباشیم، نمی توانیم زمان را مدیریت کنیم و این باعث می شود تمرکزمان را از دست بدهیم. من نمی توانم یک مربی 24 ساعته باشم، 24 ساعت ویدیو بازی ها را چک کنم. برای من 20 دقیقه تماشا کردن ویدیو کافی است. باید محدود باشد و کاملاً تمرکز روی آن باشد. من هر روز 7 صبح بیدار می شوم، فرزندم را به مدرسه می برم و ساعت 7:30 تنها به مدت یک ساعت ویدیو های لازم را می بینم و تمرینات آن روز را آماده می کنم، همین کافی است. هر روز این کار را می کنم، این باعث می شود که ذهنم همیشه با طراوت باشد.
الگری درباره اینکه او دوران مربیگری به مراتب بهتری نسبت به دوران فوتبالش داشته، گفت:
وقتی فوتبالم را به پایان رساندم و مربی شدم، تازه فهمیدم تمام جر و بحث هایی که با مربیانم داشتم، بیشتر روی جنبه فنی بود و شاید این مهم ترین پیغامی بود که می توانستم درباره شیوه کارهایم درک کنم.
سرمربی یوونتوس ادامه داد:
معمولاً تصمیمات در فوتبال ناخودآگاه گرفته می شود، برای مثال، یک زمان من روی نیمکت رونالدینیو و سیدورف دارم. وقتی به آن فکر می کنم، وای خدای من، دیوانه کننده است، من رونالدینیو و سیدورف رو نیمکت نشین کرده بود. امّا این در مورد سطح ناخودآگاهی نبود. این تصمیمی بود که من در آن مقطع گرفتم و برای تیمم خوب بود. به نظرم یک سطحی از تصمیمات ناخودآگاه برای یک مربی خیلی خوب است.
الگری درباره حضورش در یوونتوس پس از آنتونیو کونته گفت:
وقتی به یوونتوس اومدم، اون‌ها فصل قبل در همون مرحله اول حذف شده بودند و نتونسته بودند به مراحل بالاتر صعود کند. از آن زمان تاکنون از نظر خودباوری چه در من، چه در بازیکنان و چه در باشگاه، پیشرفت و رشد قابل توجهی وجود داشته است.
یوونتوس هیچ وقت نمی تواند مانند رئال مادرید و بارسلونا باشد، به خاطر تاریخی و سبک بازی که دارد. یوونتوس خیلی سبک واضحی برای بازی کردن دارد. شاید آن‌ها به بایرن مونیخ نزدیک تر باشند، به خاطر DNA باشگاه، یوونتوس هم مانند بایرن مونیخ، تیمی هجومی است، متعهد است و هیچ وقت نمی خواهد تسلیم شود.
سرمربی یوونتوس درباره اینکه اگر روزی از این تیم جدا شود چه خواهد کرد؟
طبیعی است که برای همیشه مربی باشگاهی نخواهم بود. فکر می کنم پنج یا شش سال دیگر نهایتا مربی باشگاهی باشم و بعد از آن ترجیح می دهم مربی یک تیم ملی شوم. اینکه این مدت بتوانم در سمت مربیگری باشگاه دوام بیارم، خیلی کار مشکلی است و همزمان با آن بتوانم به ظرفیت مناسبت آن بااشگاه دست پیدا کنم.
در نهایت از او پرسیده شد، آیا باز هم با یوونتوس اسکودتو را فتح می کند، امّا او می گوید، لیگ قهرمانان را می خواهد.
چیزی که اکنون در یوونتوس فقدانش حس می شود، لیگ قهرمانان اروپا است، تمام تمرکزم روی آن است. فشار زیادی وجود دارد. به خصوص وقتی که در مورد بازیکنان جوان صحبت می کنیم. این باعث دیوانه شدنم می شود، وقتی یک جوان از تخیل و فانتزی که تصورش را می کند محروم می شود.
