مطلب ارسالی کاربران
فوتبال, هنر, لذت
نیک جیمز سردبیر مجله و سایت سینمایی سایت اند ساوند که هر ده سال برای بهترین های سینمای تاریخ رای گیری وسیعی میان منتقدان و گارگردانان انجام می دهد پس انتخاب چندباره (2002)همشهری کین ساخته جاودانه اورسن ولز فقید در حالی که از انتخاب مشترک دو سوی رای گیری ذوق زده شده بود گفت که همشهری کین شکسپیر سینماست... کسی بر او خرده نگرفت چرا که حق مطلب همین است کمااینکه ریچارد کورلیس هم پس مرگ کوروساوا چنین لقب برازنده ای به کارگردان شهیر شرقی داده بود.
بی اختیار یاد حرف زیبای بحرانی در فوتبال 120 افتادم که فوتبال را درامی کامل نامیده بود. درامی که همه چیز از غم شادی هیجان و... دارد. خاطرم هست که زمان بازی برزیل فرانسه 2006 که زیدان مقابل آنهمه غول تکنیک قدعلم کرد گزارشگر از یک منتقد فوتبالی درباره زیدان نقل قول کرد که"کوتاهترین راه برای لذت بردن دیدن بازی زیدان است" حالا چه می شود که بگوییم بهترین راه برای لذت بردن کنار گذاردن تعصبات رنگی و تیمی است و لذت از خود فوتبال؟ مطمئنا که لذت ما بیشتر است وقتی که به تماشای بازی چشم نواز مسی در زمین, تمام کنندگی خاص و خالص رونالدو نگاه کنیم تا جنگ دو نفر دو تیم دو دسته از طرفدار فوتبالی و... گهگاهی به یوتیوب سر بزنید و از ظرافت دون دیگو, تکنیک رونالدینهو و یا باجو, سرعت فضایی حرکات ریز رونالدو برزیلی, دقت زیدان, سرعت و قدرت ندود و.... لذت ببرید.
ولز است و وسواسش برای زوم مرکزی در فیلم(عمق میدان), می شود به همان میزان از بازی شاگردان گواردیولا که با همیشه ایده آل گرایانه بازی می کنند هم لذت برد. فوتبال آخرین هنر است که هر روز تکامل می یابد برای بهتر و بهتر شدن. هر روز تاکتیکی جدید از دل وایت برد مربیان بیرون می آید برای بهتر شدن فوتبال. بازی نتیجه گرا به مذاق کسی خوش نمی آید. فوتبال باید 90 دقیقه هیجان و افت و خیز و آدرنالین باشد.
مگر نه این است که مکالمات هملت در کاخ با چنان زیبایی نوشته شده که بر تارک هنر می درخشد یا مرگ نمادین اوفلیا که ماندگارترین است؟ نمی شود پایان غیر قابل پیش بینی بعضی بازی های بزرگ مثل فینال لیسبون مثل کامبک بارسا یا ایتالیا آلمان 2006 را مرگ اوفلیا دانست؟ مثل همان لذت برد؟
یا بازی های زیبای قرن بیست و یکم را مثل بازی های براندو و پاچینو یا دنیرو تماشا کرد؟
.
.
پ.ن: عکس فوق سنگین از دوران اوج روبرتو دوست داشتنی در یووه و سال آخر مارادونا در ناپل
پ.ن 2: از فوتبال لذت ببرید ارزش حرص خوردن ندارد
