طرفداری- نشریه گاتزتا دلو اسپرت در اولین شماره خود در سال ۲۰۱۸، به سراغ جانلوییجی بوفون، دروازه بان بزرگ باشگاه یوونتوس و فوتبال ایتالیا رفته است. این مصاحبه را در طرفداری بخوانید:
جیجی بوفون، حقیقت را بگو. آیا هنوز می خواهی به فوتبال بازی کردن ادامه دهی؟
هیچ فوتبالیستی نمی خواهد از فوتبال بازی کردن دست بکشد اما نه، من خیلی خوشحالم. به مرحله مهمی از زندگی ام رسیده ام و نسبت به آن آرام هستم. مواجهه با این وصله سفت و محکم، آن هم در حالی که درونش هارمونی خاصی نهفته است، از همه مهمتر و البته زیباست. من می دانم زمین فوتبال چگونه کار می کند. می توانم بگویم در ۶۰ سالگی هم همین خواهم بود اما در این بین باید مواردی را در نظر داشت. مخصوصا این حقیقت را باید در نظر داشت که من به اندازه کافی خوش شانس بوده ام که در باشگاهی بازی کرده ام که تحسینم می کنند. در اینجا رابطه بسیار خوبی با رییس و همه عوامل باشگاه دارم. نسبت به پروژه باشگاه حس کاملا خوبی دارم.
آیا به تو گفته شده که اگر می خواهی یک سال دیگر با ما ادامه بده؟
رییس آنیلی با من فوق العاده بوده است. او طی پنج سال اخیر همواره به من گفته که در نقطه ای از فصل به دفترم بیا و به من بگو که آیا می خواهی ادامه دهی یا نه. این بار هم این کار را انجام خواهم داد. در نقطه ای شما باید متوجه شوید که چه نقش و جایگاهی در باشگاه می تواند به هدف تیم کمک کند. من نمی خواهم باری بر دوش باشگاه باشم. خیلی از افراد به من گفتند که تو با صحبت هایت بعد از خداحافظی از تیم ملی، در مورد شرایط بزرگنمایی کردی اما به عنوان یک انسان ۴۰ ساله، باید حس مسئولیت پذیری داشته باشم. از آنجایی که من آخرین نفری نیستم که به تیم ملی آمده، می دانم که می توانم مایه زحمت شوم. به همین دلیل ترجیح دادم خداحافظی کنم. من هرگز باری بر دوش نخواهم شد. اما در هر زمانی، و در هر نقش و جایگاهی، در خدمت تیم هایی هستم که چیزهای زیادی به من دادند: یوونتوس یا تیم ملی ایتالیا.
گفتی که اگر یوونتوس قهرمان اروپا شود، در جام باشگاه های جهان ۲۰۱۹ بازی می کنی
بله، تنها در این صورت چنین کاری خواهم کرد.
خیلی از افراد، خداحافظی تو را از فوتبال، با خداحافظی کوبی برایانت از بسکتبال که تقریبا همزمان شده، مقایسه می کنند
مهربانیِ افراد را می فهمم و این خیلی لذتبخش است اما من قادر نخواهم بود به روشی که او خداحافظی کرد، کناره گیری کنم. حتی جشن گرفتنِ تولدم هم آزارم می دهد، زیرا در مرکز توجهات قرار می گیرم و این را دوست ندارم. اگر در کانون توجهات بودن به خاطر دستاورد و تاثیر خوب بر دیگران باشد، ارزشمند است اما اگر صرفا از قبل برنامه ریزی شده باشد و من تاثیری در آن نداشته باشم، بیشتر مرا می کشد. من با احساسات زنده هستم.
اگر بتوانی انتخاب کنی، حاضر هستی بازی ایتالیا و سوئد را دوباره با اینسینیه بازی کنی یا فینال کاردیف؟
بازی ایتالیا و سوئد را تکرار نمی کنم. ما از نظر روحی یا انگیزه یا اتحاد در آن بازی ضربه نخوردیم اما محدودیت هایی داشتیم. فینال کاردیف را دوباره بازی می کنم زیرا اگر ما برابر سوئد ۸۰-۹۰ درصد توان خود را نشان دادیم، برابر رئال مادرید در نیمه دوم فاقد استحکام بودیم، چیزی که همیشه نقطه قوت یوونتوس بوده است. شاید فکر می کردیم بازی متعادلی است و این گونه پیش نمی رود. ارزش هایی وجود دارند که شما را در برابر هر رقیبی برنده از زمین خارج می کنند و یک تیم باتجربه باید آنها را به خوبی بداند. وقتی کیفیت تیم بالا می رود، شما باید مراقب باشید. طبیعی است که هواداران حس خوبی نسبت به آن دارند. باختن در فینال ها، همیشه با ما خواهند ماند. با این حال ما هرگز چیزی شبیه به کاردیف را تجربه نکرده بودیم. ما می دانستیم بازی سختی خواهد بود اما اعتماد به نفس لازم برای بازی کردن در آن را داشتیم.
انتقال به یوونتوس در سال ۲۰۰۱ و رکورد گران ترین دروازه بان تاریخ فوتبال که همچنان حفظ شده است
سیستمِ یوونتوس، زندگی من را تغییر داد. نگاهم به کار و روشی که باید به اهدافم برسم، تغییر کرد، حتی با اینکه جزیی از آن را از خانواده ام داشتم. پدر و مادر و خواهرانی با پیش زمینه ورزشی دارم، آنها هرگز با من مهربان نبوده اند. همیشه راهِ فکر کردن مثل یک یوونتوسی وجود دارد و پیدا کردن آن در تورین برای من خیلی خوب بود. یوونتوس در دهه های اخیر در ایتالیا و اروپا با سایرین متفاوت بوده زیرا همواره تعادلی نسبی در هزینه و دستاوردهای ورزشی برقرار کرده است. شاید در جاهای دیگر بیشتر خوش بگذرد، اما در یوونتوس شما موفق تر خواهید شد.
رد پیشنهاد بارسلونا در اوج جوانی؟
قطعا زندگی و دوران فوتبال متفاوتی داشتم. غیرممکن است که بدانیم چه اتفاقی واقعا رخ می داد. بگذاریم بگوییم حداقل در تونلِ نیوکمپ ایستادم اما به هر حال، من خیلی خوشحال هستم که یوونتوس را انتخاب کردم.
چه نصیحتی برای جیجیو دوناروما دارید؟
خب، یوونتوس هرگز انتخاب اشتباهی نخواهد بود. اما من نمی توانم توصیه خاصی برای او داشته باشم، زیرا در شرایطش نیستم. من نمی دانم او از نظر احساسی چه رابطی ای با میلان دارد. به صورت یک انسانِ بی طرف، ۲ چیز می توانستم به او بگویم که در تیم ملی گفتم اما چیزی که در نهایت تفاوت را رقم می زند، چیزی است که روح شما را به حرکت در می آورد.
بونوچی در تابستان گذشته به میلان رفت.
من لئو را مثل یک برادر دوست دارم. توانایی های او را خیلی می پسندم. لئو ارزش های سالمی دارد که خیلی خوب از آن استفاده می کند و این یک نقطه قوت است. محیط یوونتوس برای بونوچی بی نقص بود، من خیلی ناراحت بودم که او تیم را ترک کرد زیرا فکر می کردم بونوچی بدون تفکر و حرکتی ناشی از غرورش انجام داده است. با او صحبت کردم و وی به من گفت که اصلا بدون فکر این کار را نکرده و اتفاقا خیلی به آن خوب فکر کرده است. لئو با چنین چالش هایی پیشرفت می کند و او مجبور بود با اخذ چنین تصمیمِ شجاعانه و البته نه چندان محبوبی، این آتش را دوباره روشن کند. در هر صورت من به تصمیم بونوچی احترام می گذارم، اما از این اتفاق ناامید و متاسف هستم و فکر می کنم او هم حتی [همین حالا] خیلی متاسف است.
مکس الگری در ۳ سال حضور در یوونتوس، ۳ بار دوگانه کرده است (سری آ و کوپا ایتالیا) و دو بار در فینال لیگ قهرمانان اروپا حاضر شده است.
مکس الگری به اندازه کافی مورد تحسین قرار نمی گیرد. برای ۲۵۰۰ روز پیاپی است که هر روز با این ریسک از خواب بیدار می شوم که باید ببرم. از نظر ذهنی، این خیلی خسته کننده است. امسال شگفت زده شدم که می گفتند یوونتوس به مشکل خورده است. اینکه ناپولی همه را برده است، تقصیر ما نیست. مدیریت الگری را فراموش نکنید. به نظر می رسد هیچکس در مورد آن صحبت نمی کند، زیرا او خودش شخصا علاقه ای به تبلیغ خودش ندارد. که البته این فوق العاده است. حس می کنم از همه تعریف می شود اما الگری به اندازه کافی مورد تحسین قرار نمی گیرد. من به کسی اشاره ای نمی کنم، صرفا یک دفاعِ آرام از سرمربی تیم است. ما خیلی از الگری نمی شنویم. وقتی شما می برید، نقش مربی خیلی مهم است. من هرگز مربی نمی شوم اما اگر روزی شوم، چیزی که از الگری انتخاب می کنم، رک بودنش و دیوانگی شجاعانه اش است که در لحظاتی خاص باعث می شود او تصمیماتی خاص اخذ کند.
فوتبال نسبت به زمانی که وارد آن شدی تغییر کرده است؟
فوتبال پیشرفت کرده است. حالا حرفه ای گری بیشتری در آن به چشم می خورد و در هر جنبه ای از غذا گرفته تا تاکتیک، آگاهی بیشتری وجود دارد. ما به سطحی غیرقابل باور از پیشرفت رسیده ایم. اغلب گفته می شود دیگر چیزی به عنوان نماد باشگاه در فوتبال امروزی دیده نمی شود اما به نظرم اگر شما واقعا بخواهید، می توانید برخی چیزها را نادیده بگیرید تا به نماد تیمتان تبدیل شوید. البته که باید باشگاهی را پیدا کنید که جاه طلبی هایی را در خود دارد که شما در ذهنتان متصور هستید. مثل کاری که پائولو مالدینی در میلان کرد.
به نظرت چه کسی بیشتر از همه استعدادش را تلف کرد؟
آنتونیو کاسانو
چه کسی از همه دوستانه تر است؟
قطعا تینو آسپریلا و بعد سیمونه پپه
آیا به دنیای سیاست می روی؟
سیاست، دنیای غجیب و غریبی است. چیزهایی هستند که می توانند بهتر شوند و همه ما از آن باخبریم. همه تلاش می کنند اما انگار کسی موفق نمی شود. برایم جالب است که چگونه چنین اتفاقی رخ می دهد. اگر در پشت پرده، اتفاقی رخ نمی دهد، بدین معنی است که سست عنصری، بر همه چیز مستولی شده است.
