. .اگر فرگوسن از پارسال سرمربی یونایتد میشد، فصل قبل رتبه ای نه به اندازه افتضاحی مورینیو ولی جز چهار تیم نمیشد.
امسالم پایین تر از لیورپول بود.
حقیقت اینه از فصل قبل با اومدن مربی های تاپ و شش مدعی شدن لیگ جزیره تاریخ این لیگ از نو نوشته شد.
همین تاتنهام که قبلا زنگ تفریح فرگوسن بود چند ساله با پوچتینو داره برای قهرمانی میجنگه.
قبلا فرگوسن هیچ رقیبی نداشت.
در گذشته چلسی فقط یک سال در میون خوب بود، لیورپول همیشه دنبال کسب سهمیه و تمرکزش روی اروپا بود و آرسنال هم از دوره اوجش فاصله گرفت بود و فقط چهارم میشد.
(این از ۲۰۰۰ به بعد هست)
قبل سال ۲۰۰۰ هم که فکر کنم اصلا رقیب جدی برای قهرمانی نداشته به اون صورت جز آرسنال و کمی لیورپول(فقط کمی)
در بزرگی فرگوسن شکی نیست ولی خیلی از موفقیت هاش(بخصوص توی اروپا) شانسی بود.
کافیه به دوتا قهرمانیش توی اروپا نگاه کنید.
از وقتی توتال فوتبال به بلوغ رسید و گواردیولایی سر برآورد فرگوسن محو شد.مطمئنا اگر میموند هرگز و هرگز نمیتونست موفقیت های گذشته رو تکرار کنه.
من سبک بازی تیم فرگوسن رو دوس داشتم ولی میدونم که بزدگترین فاکتور موفقیت تیمش ذهنیت بود و از لحاظ تاکتیکی تیمش آنچنان حرفی برای گفتن نداشت(کافیه به دو تا فینالی که به بارسای پپ باخت نگاه کنید)
