طرفداری- سونیا گماری، بانوی قایقران تیم ملی ایران که در رشته اسلالوم فعالیت کرده و متولد شهر کرمانشاه است، در مسابقات آسیایی اینچئون 2014 موفق به کسب مدال برنز شده است. وی بعد از مدتی در رشته کانوپولو فعالیت خود را دنبال کرد و در مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی نیز حضور داشت که با تیم بانوان موفق به کسب مدال نقره شد.
اسلالوم ماده ای از رشته قایقرانی است که در آن ورزشکاران با قایق های کانو یا کایاک در آب های خروشان با یکدیگر مسابقه می دهند.
گماری، دارنده مدال برنز بازی‌های آسیایی اینچئون در رشته اسلالوم، روز گذشته از دنیای قهرمانی خداحافظی کرد به همین بهانه سراغ او رفتیم و گفت و گویی ترتیب داده ایم که در ادامه می خوانید:
در مورد خداحافظی ات از بازی های ملی و دنیای قهرمانی چه صحبتی داری؟
یکی از دلایل عمده من برای خداحافظی، رسیدگی به آسیب دیدگی هایم بود. در مسابقات اینچئون من از ناحیه کمر و ستون فقرات آسیب دیدگی بدی پیدا کردم و چون مسابقات نزدیک بود و باید خودم را برای مسابقات آماده می کردم، زمان زیادی نداشتم که بخواهم درمان قطعی کنم و اگر هم می خواستم به آسیب دیدگی ام رسیدگی کنم، بعد از آن هم اردو و مسابقات آغاز می شد و واقعا شرایطش پیش نمی آمد که بخواهم درمان کنم. این آسیب دیدگی دیگر به مرور زمان در حال مزمن شدن است و من را خیلی اذیت می کند. حتی در مسابقات اخیر هم که در مالزی برگزار شد، به سختی توانستم مسابقه بدهم. ترجیح دادم برای درمان تصمیم جدی تری بگیرم تا از اردوها به خاطر ضعف جسمانی و ضعف فنی خط نخورم. همچنین ترجیح دادم در اوج خداحافظی کنم تا اینکه به خاطر مشکلات جسمی از اردوها کنار گذاشته شوم.
هنوز هم قادر بودی به دوران حرفه ای ات ادامه بدهی؟
مطمئنا اگر می خواستم، به زور هم که شده می توانستم ادامه بدهم ولی مطمئن بودم از لحاظ جسمی عواقب بدی برایم خواهد داشت.
شرایط ورزشکاران به خصوص بانوان در رشته اسلالوم چگونه بود؟ رضایت داشتید؟
نمی توانم بگویم بانوان ما در رشته اسلالوم شرایط خوبی دارند یا اینکه شرایط خیلی بدی دارند، اما می شود گفت که این رشته تجهیزات و امکانات خیلی زیادی ندارد. مخصوصا پیست این ورزش که ایران فاقد این امکانات است و به صورت خیلی محدود می تواند این امکانات را ارائه بدهد. با توجه به این مشکلاتی که داریم، یک مقدار روند پیشرفت ما کند است و نیاز به اردوهای تدارکاتی در کشور های دیگر داریم. در ایران هم تمرینات و اردوهای خوبی برگزار می شود ولی تنها مشکل اساسی این است که امکانات خوبی را که ورزشکاران دیگر کشورها در رشته ما دارند را نداریم.
حمایت از شما به چه شکلی است؟
این سوالی است که از هر ورزشکاری بپرسید به راحتی جواب می دهد ولی من ترجیح می دهم سکوت کنم که این بهترین پاسخ است!
بعد از کسب مدال در بازی های آسیایی، ایران هدایای راضی کننده ای به شما اهدا کرد یا خیر؟
بعد از مدال بازی های آسیایی، هدایای ریاست جمهوری که از قبل وعده داده بودند هدایای خوبی بود. ولی هدیه دیگری که در خور زحمات من و هم تیمی هایم باشد به ما داده نشد.
چرا در مصاحبه قبلی گفته بودی در بازگشت از مسابقات آسیایی استقبال خوبی از ما نشد؟ چه اتفاقی از سوی مسئولین رخ داد؟
متاسفانه اختتامیه و مراسم بازگشت ما با وقوع زلزله کرمانشاه همزمان شد که واقعه وحشتناکی بود و یکی از دلایلی که از ما خوب استقبال نشد همین موضوع بود. این آخرین حضور من در مسابقات بین المللی و آخرین استقبال از من بود و شاید برای همین من توقع زیادی از مسئولین داشتم که وقوع این زلزله دردناک مانع از استقبال خوب از ما شد.
از بازی های ملی خداحافظی کردی، تکلیف لیگ چه می شود؟
من تنها از بازی های ملی و ورزش قهرمانی خداحافظی کرده ام ولی اگر قرارداد خوبی در لیگ داشته باشم، مطمئنا در لیگ شرکت خواهم کرد.
در حال حاضر به کار دیگری مشغول هستی؟
متاسفانه یکی از دغدغه های ملی پوش ها و قهرمان های رشته ما همین مساله نداشتن شغل است. متاسفانه من شغل دیگری ندارم و در حال حاضر نیز برای شغلم منتظر مصوبه ریاست جمهوری مبنی بر استخدام ورزشکاران قهرمان و مدال آور هستم که امیدوارم به نتیجه برسیم.
