لوچانو پاواروتی در روز شنبه ۱۲ اکتبر ۱۹۳۵ در مودنا، ایتالیا به دنیا آمد. پدر وی، خوانندهٔ آماتور ارتش بنیتو موسولینی و نانوا بود. او در جوانی عاشق فوتبال و یکی از اعضای تیم فوتبال شهر بود. لوچانو بعد از سالها تمرین صدا و نمایشهای آماتوری، با پدرش برای شرکت در مسابقات بینالمللی لینگلین به شهر والس رفت و موفق به کسب جایزه اول این مسابقه گردید و این مقدمهای شد که اولین نقش حرفهایاش را سال ۱۹۶۱ با عنوان رودولفو[۱] اپرای خواننده دوره گرد[۲] اثر جاکومو پوچینی، در سالن اپرای رجیو امیلیا اجرا کند.-----پاواروتی در گروهی به نام «پاواروتی و دوستان» که در آن خوانندگان مشهور بینالمللی پاپ دنیا از جمله برایان آدامز، آناستازیا، سلین دیون، التون جان، اریک کلاپتون، انریکه ایگلسیاس، ریکی مارتین، استینگ و بسیاری دیگر، به او ملحق شده بودند، کنسرتهای خیرخواهانهٔ زیادی جهت کمک به کودکان جنگزده اجرا کرد.
او در سال ۱۹۹۰ همراه با خوزه کارراس و پلاسیدو دومینگو، دو خوانندهٔ تنور اسپانیایی گروهی را تحت عنوان سه تنور تشکیل دادند و در فینال جام جهانی فوتبال یک کنسرت تلویزیونی در رم اجرا کردند که در سال بعد جایزه گرمی را از آن خود کرد. این تیم سه نفره محبوبیت زیادی یافت و در مناسبتهای زیادی از جمله مراسم فینال جام جهانی لوس آنجلس در ۱۹۹۴، پاریس در ۱۹۹۸ و یوکوهومای ژاپن در ۲۰۰۲ برنامه اجرا کردند. این سه آلبوم از جمله پرفروشترین آثار کلاسیک جهان به شمار میآیند.
Luciano Pavarotti in Saint Petersburg.jpg
او زندگینامه خود را به نامهای «پاواروتی: داستان خود من»[۷] در سال ۱۹۸۱ و «پاواروتی: دنیای من»[۸] در سال ۱۹۹۵ منتشر کرد.
پاواروتی در ۱۳ مارس ۲۰۰۴ در سالن متروپولین نیویورک با اجرای آخرین برنامهاش رسماً از دنیای اپرا خداحافظی کرد. وی از سال ۲۰۰۶ به خاطر سرطان لوزالمعده تحت درمان بود.
پاواروتی سال ۲۰۰۶ به خاطر ابتلای به بیماری سرطان لوزالمعده تحت درمان قرار گرفت و در ماه اوت سال ۲۰۰۷ نیز دوباره برای مدتی در بیمارستان بستری بود.
قرار بود لوچانو پاواروتی در آخرین هفتهٔ زندگیاش، به پاس گسترش فرهنگ ایتالیایی، جایزهٔ فرهنگ این کشور را دریافت کند.
در ساعت ۵ بامداد روز پنجشنبه، ۶ سپتامبر ۲۰۰۷، لوچانو پاواروتی در خانه شخصی اش در شهر مودنا، در حالی که زن و سه دختر بزرگش در کنارش بودند در سن ۷۱ سالگی درگذشت. به قول شخص معروفی که گفته پاواراتی صدا خداست