طرفداری- برخی از بهترین تیم های تاریخ، نتوانسته اند جام جهانی را بالای سر ببرند. مجارهای قدرتمند سال 1954 که به عنوان یکی از بهترین ها شناخته می شدند، در فینال به آلمان غربی باختند تا نام شان به تاریخ بپیوندد. توتال فوتبال هلند در 1974 این باور را به وجود آورد که قهرمان از پیش تعیین شده است اما بازهم فینال را به آلمان ها واگذار کردند. در 1982برزیل به نیمه نهایی هم نرسید اما بازهم به خاطر فوتبال هجومی، محبوب قلب ها شد.
حتی اگر در جام جهانی ها بهترین نباشند، بعضی تیم ها کیفیت متمایز کننده ای نسبت به سایرین داشتند. آلمان غربی در دهه 80 دو فینال را باخت در حالی که بازیکنانی چون کارل هاینتس رومنیگه و لوتار ماتئوس با جوانانی چون هانس پیتر بریگل و کارل هاینس فورستر در ترکیب تیم بودند.
نایب قهرمانی آرژانتین 1990 زیاد در خاطر فوتبال دوستان نمانده اما قطعا اینکه مارادونا به تنهایی این تیم را به فینال رساند، بی نهایت رمانتیک است. روبرتو مانچینی در مقام دومی ایتالیا در جام جهانی 1994 نقشی به مراتب بزرگتر داشت و یا در فرم فوق العاده برزیل در 1998، ریوالدو و رونالدو دلربایی می کردند.
شگفتی های فرانسه در 2006 آخرین تلاش نسل طلایی خروس ها، پیش از خداحافظی زین الدین زیدان و تیری آنری بود. رقابتی که تا سالیان از ذهن طرفداران پاک نخواهد شد. بعدها هلند با رهبری وسلی اسنایدر یکی از جذابیت های جام جهانی آفریقای جنوبی شد. صعود آرژانتین به فینال جام جهانی 2014 هرچیزی بود، باشکوه نبود اما همیشه تماشای بازی ستاره هایی چون مسی و دی ماریا لذت بخش است.
و حالا به جام جهانی 2002 می رسیم. این جام جهانی به سه دلیل در اذهان فوتبال دوستان می ماند: شور و هیجان طرفداران کره جنوبی، میزبانی گرم ژاپنی ها و سه برزیلی درخشان [ رونالدینیو، رونالدو و ریوالدو]. روحیه تسلیم ناپذیر آلمانی ها همیشه چه در مواقع موفقیت و چه در شکست، همیشه اولین چیزی بوده که به چشم می خورد. آلمان 2002 شاید یکی از بدترین های تاریخ این کشور بود و شاید بدترین تیمی که عنوان نایب قهرمانی را از آن خود کرد.
آلمانی که با کارستن یانکر، ینس یرمیز و اولیور نویل-بازیکنانی حرفه ای اما نه باکلاس-و میشائیل بالاک و اولیور کان که تنها ستاره های تیم بودند پا به رقابت ها گذاشت. میروسلاو کلوزه تازه نامی برای خود دست و پا می کرد اما او هم در آن زمان از بهترین ها نبود. تاریخچه فوتبال آلمان در بررسی عملکرد آن ها در آن جام مهم است. معجزه برن در فینال 1954 مقابل مجارستان، شهرت آلمانی ها را برای بازگشت های محال جهانی کرد. بااینکه فینال 1996 برای شان خوش یمن نبود اما چهارسال بعد از سه شیر عا انتقام گرفتند. در حالی که 3-1 عقب افتاده بودند، رومنیگه و کلاس فیشر بازی را به ضربات پنالتی کشاندند که تا با پیروزی، به فینال بروند. خستگی و مشکلات زیاد باعث شد نتوانند مقابل آتزوری عملکرد خود را به نمایش بگذارند تا بازهم ژرمن ها، ناکامی را با چشمان خود ببینند.
در 1986 و در مکزیک، آرژانتینِ مارادونا در فینال 2-0 پیش بود اما رومنیگه و رودی فولر بازی را به تساوی کشاندند تا یورگه گل پیروزی را در دقایق پایانی بزند. از دهه پنجاه تا 1990، چهاردهه موفقیت های پیاپی را ژرمن را تجربه کردند. همیشه از آن ها انتظار می رود در تورنمنتی مهم، کار خارق العاده ای انجام دهند اما این سنت برای فوتبال آلمان، در ورطه نابودی بود. شکست برابر دانمارک در فینال رقابت های اروپایی 1992 مهر تاییدی بر این حرف بود.
در دو جام جهانی 1994 و 1998 به دست بلغارستان و کرواسی حذف شدند. شکست 3-0 برابر کروات ها، مقابل ژرمن های مغرور قابل تحمل نبود. قهرمانی 1996 در اروپا، به مانند یک مُسکن ساده بود. به عنوان مدافع عنوان قهرمانی، در 2000 حتی موفق نشدند از مرحله گروهی صعود کنند. یک شکست 1-0 برابر انگلیس و 3-0 برابر پرتغال کافی بود تا تنها رسالت خود در یکی از سرگرم کننده ترین رقابت های تاریخ، با مساوی برابر رومانی به پایان برسانند. پس از آن نوبت باخت فاجعه 5-1 به انگلیس در مرحله مقدماتی صعود به جام جهانی 2001 بود. به نظر می رسید ذلت، جای عزت را گرفته بود.
تیم رودی فولر به لطف درخشش بکام برای انگلیس موفق نشد به طور مستقیم به جام جهانی 2002 صعود کند. آن ها باید در پلی آف شرکت می کردند. کاری که باید زودتر از این ها انجام می شد، با شکست اوکراین در دو بازی رفت و برگشت اتفاق افتاد. یک قرعه کشی عالی، ژرمن را ها را با عربستان سعودی، جمهوری ایرلند و کامرون همگروه کرد.
حداقل انتظارات از آلمان، صعود به عنوان تیم اول بود. تیم عربستان سعودی که به نظر می رسید هیچ ایده ای از اینکه چرا به جام جهانی آمده اند نداشت، با هتریک کلوزه 8-0 شکست خورد. ایرلند اما، تیمی نبود که به سادگی از نقاط ضعف چشم پوشی کند. مساوی 1-1 در دومین بازی نتیجه عجیبی برای آلمان ها بود. بازی سوم و شیرهای رام نشدنی وینفرد شفرد سخت گدشت. در حالی که عقب افتاده بودند، با گل های مارکو بود و کلوزه، جواز حضور در مرحله یک چهارم را کسب کردند.
آلمان، حال و هوای قهرمان ها را نداشت. البته این مورد در مورد اکثر تیم های بزرگ صدق می کرد. سه شانس بزرگ جام یعنی فرانسه، آرژانتین و پرتغال با تساوی کارشان را شروع کردند. بازهم بخت با آلمانی ها یار بود. به جای اسپانیایی که هرسه بازی گروهی را برده بودند، با پاراگوئه رقیب شدند. آلمان، از کره جنوبی به ژاپن رفت اما فرم بدش را هم همراه خود برد. به لطف گل دقایق پایانی نویل، پاراگوئه را در ججو از پیش رو برداشتند.
حریف بعدی، آمریکا بود. آن ها در آن سال قدرتمند ظاهر شدند و در مرحله قبلی از پس پرتغال برآمده بودند. ژرمن ها قوی بودند اما آمریکایی ها حریفی ساده محسوب نمی شدند. به مانند بازی برابر کامرون، اولیور کان در مقابل حملات و شوت های امریکایی ها می ایستاد تا نیمه اول به هرنحوی شده تمام شود. میشائیل بالاک، فوق ستاره آلمان ها بازهم به عنوان رهبر تیم، پا پیش گذاشت. او با شوتی زیبا تیمش را پیش انداخت. داور مسابقه قضاوت های صحیحی انجام نمی داد و در یک صحنه که تورستن فرینگس باید اخراج و یک ضربه پنالی هم به سود امریکا اعلام می شد، هیچ سوتی نزد تا ایالات متحده امریکا حفظ شده و آلمان به ناحق به نیمه نهایی صعود کند.
در حالی که آلمان به زحمت پاراگوئه و آمریکا را شکست می داد، برزیل هم با دلبری رونالدو یکی پس از دیگری بلژیک و انگلیس را حذف می کرد. در حالی که قضاوت های مشکوک در آن جام جهانی بیشتر از همه به ایتالیا ضرر زده بود، این بار اسپانیای قدرتمند هم مغلوب کره جنوبی شد تا میزبان رقابت ها، حریف آلمان باشد. دو گل اسپانیا نادیده گرفته شد و ایتالیا به ناحق از رقابت ها کنار رفت. اعتراضات علیه نحوه سوت داوران بیشتر شد. هنوز هم معلوم نیست آیا این اتفاقات تصادفی بود یا نه اما چیزی که مشخص است، سرنوشت یک تورنمت عوض شد.
در حالی که بازی مقابل هواداران کره جنوبی مقابل تیم ملیشان سخت بود، بازهم کان، یکی از بهترین دروازه های تاریخ مقابل ضربات چشم بادامی ها ایستادگی کرد. تنها 15 دقیقه به پایان بازی، بالاک ناجی ژرمن ها شد تا ماجراجویی پر حرف و حدیث کره ای ها، خاتمه یابد. مانشافت به فینال رقابت ها راه یافته بود. این بهترین نتیجه آن ها پس از 1990 ایتالیا بود.
کسانی که جام جهانی 2002 را به یاد دارند، می دانند بهترین چیز در مورد این جام، قهرمانی برزیلی بود که بهترین محسوب می شد. شاید آن ها یکی از بهترین تیم های چندسال اخیر برزیل نبودند اما رونالدو، ریوالدو رونالدینیو جوان تاریخ سازی کردند. در نیمه نهایی مقابل ترکیه شگفتی ساز با یک گل پیروز شدند اما نتیجه نمایانگر وضعیت بازی نبود.
در فینال رقابت ها باخت 2-0 آلمان به برزیل شوکه کننده نبود برعکس، همه انتظارش را داشتند اما اشتباه اولی کان بر روی گل اول، نابخشودنی بود. تیم فولر دیگر قادر نبود بیش از این کاری کند. برزیل بهترین بود و آلمان تا اینجا هم خوش شانس ترین. مانشافت، دو سال بعد وضعیت بدتری داشت تا ثابت شود بیشتر از اینکه داستان آن ها در 2002 افسانه باشد، یک اتفاق و شوخی بود.
آلمان اما، خودش را پیدا کرد. حضور در نیمه نهایی 2006 و 2010 و نایب قهرمانی در 2008 گواه این بود که برنامه منظم آلمان کار می کند و به زودی جواب خواهد داد. فوتبال همیشه شبیه یک چرخه است و زمان می گذرد. تیم لوو در 2014 در خاک برزیل این تیم را 7-1 تحقیر کردند تا در فینال هم با پیروزی 1-0 مقابل مسی و یارانش، به حق و با شایستگی قهرمان جهان شوند. از بدترین نایب قهرمان تا بهترین جهان. بدترین تیم؟ شک دارید؟ بدون شک جایگزینی پیدا نخواهید کرد.
به قلم Paul Murphy از سایت Thesefootballtimes
