مثل سلطان علی پروین که در دهه 60 و 70 جام های کسب شده در پرسپولیس را با خود به خانه می برد، برانکو نیز باید این جام را با خود به خانه می برد زیرا این قهرمانی بدون هرکسی اتفاق می افتاد غیر از او!
فصل را با یک دفاع وسط تخصصی آغاز کرد و اگر طارمی از تصمیمش پشیمان نمی شد با مهاجمانی نظیر علی علیپور و ولادیمیر پریموف باید شروع می کرد! در همان روزهای ابتدایی هم ساسان انصاری را از دست داد اما تیمی که او ساخته بود فی الواقع به «هیچ» فردی وابسته نبود و بدون هرستاره ای هم یکه تازی می کرد! برانکو به دلایل انضباطی بهترین مدافع راست ایران را ابتدا نیمکت نشین و سپس اخراج کرد اما این موضوع هم هیچ خللی در نتیجه گیری اش وارد نکرد. رقیب، دو ستاره تاثیرگذارش را در نیم فصل و به بهانه سربازی از او گرفت تا دشمنان تصور فروپاشی پادشاهی ایوانکوویچ را کنند اما پروفسور بی توجه به آن ها، فقط تلاش کرد و شاگردان را تشویق به تمرین بیشتر کرد تا نتیجه اش را امروز بگیرد...
سرمربی سابق تیم ملی و کنونی پرسپولیس، محدودیت ها را غنیمت شمرده و از آن ها فرصت می ساخت. فصل پیش محمد انصاری را از سر اجبار و به عنوان بازیکن تستی خرید و در پایان فصل تبدیل به دفاع چپ فدرتمند کرد و حالا هم دفاع وسطی در حد تیم ملی از او ساخته است. محسن مسلمان افت کرده و فراموش شده نیز زیر نظر او به بهترین بازیساز فوتبال ایران شد و ستارگان دیگر نیز هر روز بیشتر از دیروز با برانکو پیشرفت کردند.
بنابراین با اختلاف و بدون شک تاثیرگذارترین چهره در قهرمانی سرخ ها برانکو ایوانکوویچ بود. انگار نیرویی ماورایی پرسپولیس را متوقف نگه داشته بود تا همه و همه بیایند و بروند و درنهایت پروفسور دهمین قهرمانی و ستاره را برای پرسپولیس به ارمغان بیاورد.
این جام را به سرمربی تقدیم کنیم! کسی که خیلی ها از محبوبیتش سو استفاده کردند تا تصمیمات غلطشان را بر گردن او بیاندازند و پشتش قایم شوند! یک روز بازیکنان سفارشی را با بهانه انتخاب برانکو به پرسپولیس آوردند و یک روز بازیکن دیپورتی را با عنوان تمایل سرمربی به بازگشت او، بازگرداند! این چنین مثال ها بسیارند اما زیاده گویی از آن ها خاطرات را زنده و کام را تلخ می کنند...
قهرمانی مبارک شما جناب پروفسور! بار دیگر می گوییم: بی شک این قهرمانی بدون هرکسی به جز شما ممکن بود! جام را به خانه ببرید و از ارتش سرخ یادگاری نگه دارید.
