طرفداری- کمتر کسی تا سال گذشته و همچین روزهایی بازیکنی به نام گابریل ژسوس می شناخت. بازیکنی که علیرغم حضور و درخشش در جام جهانی جوانان اما همواره پشت سر گابریل باربوسا (گابی گل) در عرصه باشگاهی و ملی حضور داشت. روز گذشته و با گلزنی در بازی برزیل 2-0 پرو، ژسوس ثابت کرد که با تلاش و بکار گیری درست استعداد می تواند راه الگویش رونالدو نازاریو را برود.
با گذشت سال 2015 و تصمیم کوکا (سرمربی پالمیراس) مبنی بر تغییر پست گابریل ژسوس از هافبک کناری و وینگر به مهاجم نوک و استفاده ثابت از او در لیگ سری آ برزیل، به نظر همه چیز برای این بازیکن تازه از صفر شروع شده بود، چرا که عرض سه ماه وی توانسته بود با 4 گل زده در 7 بازی اثبات کند می تواند مهاجم نوکی آینده دار برای فوتبال برزیل باشد. هر چقدر که می گذشت انگار گابی گلِ سانتوس به زیر سایه او می رفت. با این حال کارلوس دونگا در اعلام لیست 23 نفره اش برای کوپا آمریکا 2016 از نام ژسوس به سادگی گذشت و باربوسا را با خود به آن تورنمنت برد. کوپا آمریکایی که به بدترین شکل برای سلسائو و دونگا تمام شد.
ژسوس آماده شروع رقابت های المپیک ریو شد و به واسطه عملکرد بسیار عالی اش در لیگ باشگاهی برزیل مورد توجه چند باشگاه بزرگ اروپایی نظیر بایرن مونیخ، بارسلونا و اینتر قرار گرفت، اما سعی کرد با بی اعتنایی به پیشنهادات تا ماه آگوست و آغاز المپیک صبر کند. چیزی حدود 72 ساعت مانده بود به استارت این مسابقات که باشگاه منچسترسیتی خبر داد، گابریل ژسوس را با 32 میلیون یورو جذب کرده و از او پس از ژانویه 2017 استفاده خواهد کرد. ژسوس بازی اول مقابل آفریقا در مقابل دروازه خالی و در شرایطی نا متعادل توپ را به تیر دروازه کوبید تا شگفتی ها و صدای انتقادات بلند شود. در بازی با عراق هم وی در نوک پیکان خط حمله کشورش کنار گابریل باربوسا و نیمار راه به جایی نبرد تا بسیاری به تصمیم پپ گواردیولا جهت خرید وی شک کنند.
از دیدار سوم و تعیین کننده با دانمارک همه چیز شروع شد و ژسوس با زدن دو گل از چهار گل برزیل ثابت کرد می تواند حرف هایی برای گفتن داشته باشد. او این درخشش را در دور نیمه نهایی برابر هندوراس هم تکرار کرد اما نتوانست در فینال رقابت ها مقابل آلمان، علیرغم قهرمانی سلسائو نمایش در خور توجه ای داشته باشد.
ژسوس با مدال طلای المپیک به باشگاهش پالمیراس برگشت تا آن ها را در راه قهرمانی لیگ داخلی کمک کند. برخلاف باربوسا که درگیر پارتی ها و باشگاه آینده اش بود، ژسوس با زدن 2 گل و 2 پاس گل در 5 بازی باشگاهی توانست با نظر تیته، سرمربی جدید تیم ملی برزیل، در ماه سپتامبر پیراهن شماره 9 تیم ملی را مال خود کند.
در حالی که باربوسا خود را آماده می کرد در نخستین بازی برزیلِ تیته مقابل اکوادور که 0-0 در جریان بود، در دقیقه 70 به جای ژسوس میدان بیاید، سرانجام یک غافلگیری از مدافعان حریف و تیز هوشی ژسوس کافی بود تا برزیل صاحب ضربه پنالتی و به گل اول دیدار دست پیدا کند. این سبب شد تا تیته دست از تعویض ژسوس بر دارد و به او تا اتمام بازی فرصت دهد. بله این اعتماد هم مثل کاری که سرمربی پالمیراس با ژسوس کرد پاسخ داده شد و ژسوس در عرض 5 دقیقه، دو بار دروازه اکوادور را با ضرباتی شبیه به رونالدو نازاریو باز کرد تا تعریف و تمجید ها به سمت این مهاجم 19 ساله رهسپار شوند.
بعد از آن بود که ژسوس دیگر با اعتماد بنفسی که پیدا کرده بود نیمکت نشین کردنش نیز با وجود روی فرم بودن روبرتو فیرمینو دشوار شده بود. در فیفا دی بعدی هم او خوش درخشید و مقابل کلمبیا، بولیوی، ونزوئلا از مجموع 9 گل برزیل روی 4 گل سهم ویژه داشت. این عملکرد ژسوس، ستایش اساطیر فوتبال برزیل را به همراه داشت که به نظر با تیته هم نظر بودند:
ژسوس می تواند سال ها شماره 9 تیم ملی باشد به شرط اینکه خجالت و کم رویی را کنار گذاشته و برای توپ دزدی گول قد و قواره کوچک خودش را مقابل مدافعان حریف نخورد.
درخشش مقابل آرژانتین و پرو نقطه عطف گابی ژسوس بود. او دو پاس گل داد و یک گل زد تا سال 2016 برایش به بهترین نحو در تیم ملی برزیل تمام شود. بله، ژسوس توانسته بود عرض سه ماه و با به ثمر رساندن 5 گل رسمی در 6 بازی ملی، بالاتر از نیمار و کوتینیو، به بهترین گلزن سال تیم ملی تبدیل شود.
باور کردنی نبود، فوتبالیستی که تا 10 سال قبل در دل فقر کوچه پس کوچه های ایالت سائوپائولو حضور داشت تبدیل به چنین افعی زهر داری شده بود. او حالا یک هدف امسال دارد و آن چیزی جز قهرمان کردن پالمیراس بعد از 22 سال در برازیلیرو و با خیال آسوده وداع و رفتن به منچسترسیتی در انگلستان نیست.
