طرفداری- نگاهی خواهیم داشت به نقاط فراز و فرود چهار تیم حاضر در مرحله یک چهارم نهایی کوپا آمریکا 2016 که از گروه های C و D صعود کرده اند. هر 8 تیم حاضر در این مرحله، تاکنون 3 بازی را در مرحله گروهی انجام داده اند.
کوپا آمریکا 2016؛ فراز و فرودهای هشت تیم نهایی جام (بخش اول)
مکزیک
سبزپوشان پس از نمایشی خیره کننده در بازی های مرحله گروهی، یک جدال بسیار دشوار را مقابل مدافع عنوان قهرمانی یعنی شیلی پر ستاره پیش رو دارند و خود را شایسته صعود به مرحله نیمه نهایی می دانند. مهم ترین نقطه قوت تیم مکزیک، حضور پر شور تماشاگران مکزیکی در استادیوم ها است. به طور کلی علاوه بر اینکه مکزیکی های زیادی در آمریکا سکونت دارند، همسایگی این دو کشور نیز باعث شده که هواداران مکزیک برای تماشای بازی تیم ملی کشورشان در هر شهری از آمریکا که باشد، رنج سفر را تحمل نمایند.
در 3 بازی گذشته این تیم، اشغال شدن عمده صندلی ها توسط مکزیکی ها باعث رونق و جذابیت مضاعف این بازی ها شد. یکی دیگر از نقاط قوت مکزیک، استراحت مناسب و کافی بازیکنان اصلی است. به دلیل نوع برنامه ریزی و همچنین استفاده از اغلب بازیکنان ذخیره در آخرین بازی مرحله گروهی «ال تری» باعث شد تا چهره های مهم تر به اندازه کافی استراحت کرده و اکنون مهیای جدالی دشوار با شیلی مدعی شوند. مکزیک یک روز بیشتر از شیلی استراحت کرده زیرا تیم شیلی در روز سه شنبه به مصاف پاناما رفت در حالی که آخرین بازی مرحله گروهی تیم مکزیک در روز دوشنبه برگزار شد. (بازیکنان اصلی مکزیک که حتی در روز دوشنبه نیز به میدان نرفتند تا تعداد روزهای استراحت آنها به 5 روز برسد)
همه بازی های مرحله گروهی مکزیک در شهرهای جنوب غربی آمریکا برگزار شد و آنها بر خلاف سایر تیم ها، سفرهای چندان طولانی را تجربه نکردند. بازی مرحله یک چهارم نهایی مکزیک مقابل شیلی نیز در سانتا کلارا کالیفرنیا خواهد بود. علاوه بر همه این مزایای حاشیه ای، تیم مکزیک از یک ترکیب فوق العاده و یک مربی خلاق بهره می برد. با حضور بازیکنان با تجربه و آماده ای همانند خاویر هرناندز (چیچاریتو) و خسوس کورونا، خاتمه دادن به دوران یکه تازی «ال تری» در این جام، کمی دشوار به نظر می آید حتی برای مدافع عنوان قهرمانی.
یکی از نقاط ضعف مکزیک که در دو بازی مقابل اروگوئه و جامائیکا به چشم خورد، از دست دادن عنان بازی در دقایقی طولانی از مسابقه بود هر چند که در همه بازی ها در نهایت قدرت خود را به حریفان تحمیل کردند. ونزوئلا به همه نشان داد که مکزیک قابل توقف است و بدون شک بازی مقابل شیلی به راحتی 3 بازی گذشته برای مکزیکی ها نخواهد بود.
ونزوئلا
همان تیمی که چند ماه قبل یک تیم در هم ریخته بود، در این تورنمنت به خوبی خودش را جمع و جور کرده و حتی لقب «شگفتی ساز» مرحله گروهی این جام را به خود اختصاص داد. با اینکه کشور ونزوئلا از لحاظ اقتصادی و سیاسی، ماه های خوبی را سپری نکرده و بی ثباتی های داخلی این کشور موجب ایجاد مشکلات زیاد برای مردم این خطه نفت خیز شده، حالا با فوتبال می توانند دوباره غرور ملی از دست رفته خود را بازیابند. ونزوئلا با اقتدار و بدون باخت از گروه خود صعود کرد و علاوه بر آن از لحاظ فنی نیز نمایشی نزدیک به تیم های سطح بالای جهان فوتبال عرضه نمود. اگر موفقیت های ونزوئلا ادامه پیدا کند، شاید لستر سیتی کوپا آمریکا بهترین لقب برای «قرمزهای شرابی» باشد هر چند که بردهای 1-0 ونزوئلا و سیستم مورد استفاده آنها بی شباهت به اتلتیکو مادرید (البته در مقیاسی کوچک تر) نیست.
سالومون روندون مهاجم وست بروم همان بازیکن کلیدی ونزوئلا محسوب می شود هر چند که نقطه قوت اصلی این تیم، خط دفاعی مستحکم و آهنین است. ونزوئلا این جام را با دو برد 1-0 آغاز کرد و حتی در بازی سوم مقابل مکزیک نیز تا حدود دقیقه 80 با نتیجه 1-0 جلو بود ولی بالاخره مدافعان ونزوئلا تسلیم شدند و مکزیک از شکست گریخت تا به علت تفاضل گل بهتر مکزیک، تیم بد شانس ونزوئلا در رتبه دوم جدول گروه خود قرار گرفته و به ناچار در مرحله یک چهارم نهایی به مصاف آرژانتین قدرتمند برود. چه بسا اگر ونزوئلا آن یک گل دیرهنگام را از خسوس کورونا نمی خورد، از رویارویی با آرژانتین نیز نجات یافته و حتی از شانس بیشتری برای خلق یک نتیجه تاریخی برخوردار می بود.
الخاندرو گوئرا هافبک تهاجمی 30 ساله ونزوئلا یکی از ستاره های درخشان «وینوتینتو» در کوپا آمریکا 2016 بوده که رابط بین خط هافبک و خط حمله این تیم است. بزرگ ترین نقطه ضعف ونزوئلا، عدم خلق موقعیت های گلزنی زیاد و در نتیجه، تعداد گل های زده بسیار کم در مقایسه با سایر رقبا می باشد. شاید اگر همه خطوط ونزوئلا به خوبی خط دفاعی بود و توازن بیشتری بین این خطوط وجود داشت، حتی اوضاع برای این تیم بهتر از این ها می شد.
آرژانتین
با حضور احتمالی لیونل مسی در ترکیب اصلی «آلبی سلسته» مقابل ونزوئلا در مرحله یک چهارم نهایی، احتمالاً قدرتمندترین ترکیب آرژانتین در این تورنمنت را خواهیم داد. آرژانتین آن قدر تعداد بازیکنان خوبش زیاد است که حتی سرخیو آگوئرو هم روی نیمکت می نشیند. مصدومیت انخل دی ماریا در بازی مقابل بولیوی و احتمال بالای غیبت او تا پایان تورنمنت، بدترین اتفاق ممکن برای تاتا مارتینو بود. بهترین جانشین برای دی ماریا کسی نیست جز اریک لاملا که شایستگی های خود را در بازی با بولیوی نیز نشان داد. برخی دیگر از کارشناسان نیز از نیکوگایتان به عنوان جانشین دی ماریا نام می برند.
اغلب کارشناسان از آرژانتین به عنوان مدعی اول قهرمانی یاد می کنند ولی نه به دلیل وجود این همه ستاره در اردوی آنها یا حتی به دلیل حذف مدعیانی همچون برزیل و اروگوئه. دلیل اصلی قدرت بالای آلبی سلسته، ریتم فوق العاده این تیم و هارمونی دلپذیر و البته اتحاد بین بازیکنان و کادر فنی می باشد. شاید بالاخره طلسم 23 ساله تیم ملی آرژانتین بشکند و این تیم به یک جام معتبر دست یابد. هر چند که کوپا آمریکا به اندازه جام جهانی اهمیت ندارد اما به دست آوردن حتی یک جام با پیراهن تیم ملی برای لیونل مسی از نان شب واجب تر است. در تیم ملی آرژانتین نباید دنبال نقاط ضعف عمده ای بگردیم و شاید تنها نقطه ضعف آلبی سلسته، تعویض های نا مناسب تاتا مارتینو به ویژه برای کاستن پتانسیل تهاجمی تیم در برخی از بازی ها است.
خط هافبک آرژانتین بر خلاف گذشته های نه چندان دور، از دو بازیکنی تشکیل شده که فانتزی نیستند و ظرافت خلاقانه در بازی آنها دیده نمی شود. بله، صحبت از خاویر ماسکرانو و آگوستو فرناندز است که بدون شک در زمره فوتبالیست های جنگنده و نه چندان «لوکس» قرار دارند. البته ماسکرانو یک نابغه بی همتاست که شاید از او انتظار مسی بودن نمی رود، اما انتظار رهبری کردن تیم از سوی ماسکرانو یک انتظار غیر معقول نخواهد بود. ماسکرانو در تیم ملی یک خط جلوتر یعنی در پست هافبک تدافعی بازی می کند و اضافه شدن اور بانگا به خط هافبک آلی سلسته می تواند به معنای اضافه شدن خلاقیت و لطافت بیشتر در میانه زمین آرژانتین باشد. خط دفاعی آرژانتین را نمی توان یک صخره نفوذناپذیر دانست ولی تاکنون عملکرد خوبی داشته هر چند که هنوز محک جدی نخورده است.
شیلی
لا روخا به عنوان قهرمان کوپا آمریکا 2015 ، اکنون در مقایسه با دوره پیشین و پس از جدایی سامپائولی، از آمادگی و طراوت کمتری برخوردار است. شیلی خط دفاعی شکننده ای دارد و هنوز خوآن آنتونیو پیتزی مربی جدید شیلی نتوانسته اندیشه های خود را در این تیم نهادینه کند. فقدان اصلی شیلی در قلب خط دفاعی احساس می شود یعنی همان جایی که اوگنیو منا مصدوم شده و مائوریسیو ایسلا به علت دریافت کارت زرد بچه گانه مقابل پاناما در این بازی محروم است.
یکی از عجیب ترین نکات پیرامون تیم ملی شیلی، اوضاع دروازه بانی است. همه کلودیو براوو دروازه بان بارسلونا و کاپیتان تیم ملی شیلی را می شناسند و کسی شک ندارد که او یک دروازه بان با تجربه، مطمئن و کم اشتباه است. با اینکه براوو در فصل گذشته لالیگا نمایش درخشانی درون دروازه بارسلونا داشت، در رقابت های کوپا آمریکا به طرز وحشتناکی دچار افت شده و نکته باور نکردنی پیرامون کلودیو براوو، این است که شیلی در 3 بازی مرحله گروهی، 5 گل خورده و کلودیو براوو در هر 5 گل دریافتی به طور مستقیم دچار اشتباه شده و نقش داشته که برای یک دروازه بان بزرگ و کم اشتباه همچون او، کمی باورنکردنی به نظر می رسد. اگر بازی های شیلی را ندیده اید یا اینکه به اشتباهات براوو توجه نکرده اید، دعوت می کنم کلیپ گل های دریافتی شیلی در کوپا آمریکا 2016 را ببینید. اگر بگوییم کلودیو براوو موقتاً تبدیل به نقطه ضعف شیلی شده، چندان هم گزاف نگفته ایم!
نقطه قوت اصلی لا روخا، حضور چند ستاره درجه یک در فاز تهاجمی است. الکسیس سانچز پس از شروعی نه چندان درخشان در این تورنمنت، بازی به بازی بهتر شده و آرتورو ویدال نیز با اینکه به پاناما گل نزد، اما آمادگی خود را با زدن دو گل به بولیوی نشان داد. برخی از منتقدین بر این عقیده هستند که شیلی با خوش شانسی و اشتباهات داوری از سد بولیوی گذشت وگرنه حتی از گروه خود صعود نمی کرد. به هر حال، شیلی اکنون در مرحله یک چهارم نهایی حضور دارد و برای تکرار قهرمانی، یک آزمایش اسیدی مقابل تیم قدرتمند مکزیک را پیش روی خود می بیند.
