وقتی استون ویلا بورنموث را در بازی افتتاحیه فصل شکست داد، کمتر کسی فصل را اینطور پیش بینی می کرد. شنبه، دو باشگاه دوباره با هم ملاقات می کنند و وقتی سوت پایان نواخته شود، یکی از آن ها سقوط خواهد کرد؛ و آن تیم بورنموث نخواهد بود. آنها در اولین فصل خود در لیگ برتر با آسایش در رتبه سیزدهم قرار دارند و با 38 امتیاز خیالشان بابت باقی ماندن در لیگ راحت است. این موفقیت بزرگ برای ادی هو و بازیکنانش است. موفقیت آنها همچنین، شکست کامل و مطلق استون ویلا را برجسته می کند.
در وزشگاه Vitality در آگوست، خورشید می درخشید و روز برای ویلا پر از امید بود. پنج خرید تابستانی و جدید باشگاه در ترکیب اصلی بودند: میکا ریچاردز، جوردن آماوی، ادریس گانا، جوردن وِرِتوت، جوردن آیو، و نفر ششم هم از روی نیمکت آمد تا تک گل بازی را به ثمر برساند. ضربه سر قدرتمندانه رودی گِسِتده در فاصله 20 دقیقه به پایان یک پیروزی شجاعانه خارج از خانه را رقم زد و نشانه های اولیه خوشبینانه به نظر می رسیدند؛ یک تیم نو نوار که با پیروزی آغاز می کند.
اما نه خیلی بعد چرخ ها در آمدند و از آن موقع اقبال باشگاه دیگر مطلقاً در تضاد بوده است. بورنموث که با مصدومیت های پایان فصل قبل کالوم ویلسون و تایرون مینگز، تنها چند هفته بعد از ورودش به لیگ برتر، خوب پیش می رفت و فوق العاده پاسخ داد. دوره هایی هم آزمایش شدند - شکست در 5 دیدار از 6 بازی در اکتبر نوامبر واقعاً دوران سختی بود - اما در مجموع، تیم هو با کمترین سر و صدا از سه جایگاه انتهایی فاصله گرفته است.
سه پیروزی پشت هم، در برابر ساوتهمپتون، نیوکاسل و سوانزی آنها را در اواسط مارس 38 امتیازی کرد؛ امنیت در دو ماه باقیمانده. آنها شاید دو بازی اخیر خود را باخته باشند اما آن شکست ها در برابر تاتنهام و منچسترستی بوده اند. مشکلات ویلا عمیقاً و با جزییات در طول فصل بحث شده اند. این مورد را در نظر بگیرید: از زمان کسب 3 امتیاز در بازی افتتاحیه در برابر بورنموث، در طی 31 بازی بعدی فقط 13 امتیاز کسب کرده اند. باشگاه ساحل جنوبی تقریباً سه برابر این میزان کسب کرده است.
به همین خاطر است که بازیکنان استون ویلا لایق تمام انتقاداتی که در ماه های اخیر متوجه آنها بوده است هستند. به طور کلی، بازیکنان قادر بوده اند تا پشت انواع بهانه ها خود را پنهان کنند: بازیکن یابی و تقویت تیم ضعیف بوده است، مالک به اندازه کافی برای خرید بازیکن پول خرج نکرده است، مدیر تیم اشتباهاتی داشته است، تیم شروود اشتباهات تاکتیکی داشته است، رمی گارد به اندازه کافی قوی نبود.
همه این موارد تا حدودی هم درست هستند. اما واقعیت این است که بازیکنان استون نتوانسته اند آن همت و جاه طلبی رقبایشان را داشته باشند. پول نقش بزرگی در لیگ برتر دارد و باشگاه هایی که بیشترین بودجه ها را دارند، در نهایت - معمولاً - جام ها را درو خواهند کرد. اما برای آنهایی که هنوز به ارزش های یک ترکیب متعهد اعتقاد دارند، سال 16-2015 چیز های زیادی برای گفتن دارد. لستر باید به خاطر همین کیفیات لیگ را ببرد. استوک که با خرید هایی خلاقانه و مبتکرانه نبوغ مربیگری مارک هیوز را کامل کرده است و ممکن است به جمع 6 تیم بالایی جدول برسند. بورنموث تازه صعود کرده با بازیکنان و مربی تقریباً کاملاً بی تجربه در سطح اول، فصل بعد دوباره اینجا خواهند بود.
استون ویلا نخواهد بود و اگر روز شنبه بهتر از نوریچ نتیجه نگیرند سقوطشان به دسته پائین تر قطعی خواهد شد. اگر بورنموث را ببرند فارغ از هر نتیجه ای که قناری ها بگیرند، یک هفته دیگر هم به تقلا ادامه خواهند داد تا در اولدترافورد به مصاف منچستریونایتد بروند. اگر ببازند و - و فراموش نکنید استون در حال حاضر روی نوار 7 شکست پیاپی است - و نوریچ یک امتیاز بگیرد فاصله تیم آخر و تیم یکی مانده به آخر را به شانزده امتیاز می رساند و تا پایان فصل فقط 15 امتیاز باقی خواهد بود. سقوط.
اگر اینطور شود و سوت پایان تضمین کننده سقوط باشد، قبل از آنکه این بازیکنان شروع به دست زدن کنند تا حضور گروهی از هواداران دلشکسته را تائید کنند و از ویلا پاک بیرون بروند، خوب خواهد بود تا نیم نگاهی به بازیکنان بورنموث بیندازند و بگذارند تا دو هزاریشان بیفتد. رازش همین است، یک تیم - به معنی واقعی کلمه - که برای سرمربی اش بازی می کند. همه اش همین است. در قلب فوتبال، فقط به همین نیاز است.
در اتاق هیئت مدیره، همین فکر باید در ذهن استیو هولیس، دیوید برنستاین، برایان لیتل و آدرین بوینگتون باشد، برنامه برای فصل بعد هر چه که باشند، تصمیم گیران باید همین را پیدا کنند: مربی که بتواند بازیکنان را وادار کند برای او بازی کنند. این کلید احیای تیم خواهد بود. باقی اش فقط تزئین است.
