طرفداری- در بیستم آگوست 1971 آرسنال که پیش تر در فینال جام حذفی تیم بیل شنکلی را شکست داده بود، گام به آنفیلد گذاشت اما تیم صاحب خانه لیورپول نبود، بلکه منچستر یونایتد بود. با ورق زدن صفحه های کتاب تاریخ فوتبال به آن روز می رسیم. روزی که واقعا اتفاق افتاد. در دهه هشتاد از قرن نوزدهم آنفیلد خانه تافی ها بود اما بزرگ ترین دشمن دهه های گذشته آنفیلد نشینان، یک بار آن را خانه صدا کرد. 
پس از هجوم هولیگان ها به اولدترافورد (اتفاقی که پیش و پس از آن هم رخ داد) شیاطین سرخ از انجام دو بازی خانگی در تئاتر رویا ها محروم شده بودند. آن ها دو انتخاب داشتند: آنفیلد و ویکتوریا گراند استادیوم قدیمی استوک. انتخاب آن ها آنفیلد بود اما آنقدر این داستان فراموش شده که حتی اعضای تیمی که 3-1 آرسنال را شکست دادند، آن را فراموش کرده باشند.
هواداران یک نیمه اول بی حال را در شرایطی شاهد بودند که تیم یونایتد در پی پیدا کردن خود با حضور مارک اوفارل سرمربی جدید (مربی آینده تیم ملی ایران) پس از استعفای مت بازبی در ژوئن 1971 بود. بازی به همین شکل پیش می رفت که فرانک مک لینتاک (مدافع آرسنال بین سال های 63 تا 74) دروازه را باز کرد. اما تیم اوفارل با درخشش جرج بست در نیمه دوم به بازی برگشت. او دروازه درازه بان آن ها باب ویلسون را روی پاس آلن گاولینگ (مهاجم یونایتد بین سال های 66 تا 72) باز کرد. شادی هوادارن یونایتد در آنفیلد به عنوان هوادارن تیم صاحب خانه؛ اتفاق نادری است، درست است؟ در شرایطی که بست دیگر زنده نیست، به سراغ گاولینگ رفتیم.
یادم نیست. با چه تیمی بازی داشتیم؟ یادش انداختم که آن تیم آرسنال بود. یونایتد در آنفیلد به عنوان استادیوم خانگی بازی کرد؟ بیخیال! او این ها را در شرایطی گفت که واقعا مطمئن بود این اتفاق رخ نداده است. اما تصویر های آرشیو گاردین در آگوست 71 نشان می دهد که او چطور در کنار ویلسون در حال شادی کردن مقابل جایگاه آنفیلد رود اند است.
آیا دیوید سدلر یادش است؟ او به عنوان رهبر در دفاع یونایتد حضور داشت. من بازی کردم؟ یادم نیست. شاید الکس (استپنی؛ دروازه بان وفادار یونایتد) یادش باشد. او حافظه بهتری دارد.
استتپنی توپی را از جرج آرمسترانگ وینگر ریز نقش حریف در نیمه دوم مقابل کاپ گرفت تا بازی 1-1 باقی بماند. او تنها دروازه بان تاریخ یونایتد است که از حمایت کامل در آنفیلد برخوردار بود. به شکلی مبهم یادم هست که باید دو بازی را خارج از اولدترافورد انجام می دادیم اما بازی ها را یادم نیست. او چهارصد بازی برای یونایتد انجام داده. احتمالا باید توطئه ای برای پنهان کردن آن بازی وجود داشته باشد! فکر می کردم که تنها یک بار (دسامبر 69) در آنفیلد پیروز شده بودم.حالا می توانم بگویم که دو بار آنجا پیروز شده ام. تنها دیداری که یادم است خارج از خانه بازی کردیم بازی با پلیموث (پس از جنجال هوادارن یونایتد در فرانسه پس از تساوی 1-1 مقابل سنت اتین در سال 77) است. 
بابی چارلتون گل دوم را روی یک ضربه آزاد به ثمر رساند. برایان کید مربی فعلی باشگاه سیتی، گل سوم را به ثمر رساند و بازی را کشت.
جرج اسفتن، معروف به صدای آنفیلد، گوینده ورزشگاه است. او از معدود نفراتی بود که آن بازی را یادش مانده است. آن هم چون شغلش را یک هفته پیش از آن بازی به دست آورده بود. هنوز یادم هست که نیمی از آنفیلد خالی بود. تازه کارم را شروع کرده بودم و آن بازی در جمعه شب، کمی اضافه کاری در سکوت و صلح بود.
حکایت پخش شعار شما هرگز تنها گام بر نخواهید داشت، چه می شد؟ سومین دیدار من در این شغل بود. نمی توانم به کتاب مقدس سوگند بخورم اما تقریبا مطمئنم که آهنگ YNWA پیش از شروع بازی پخش نشد. آن، شعار ما از سال 63 بود. عجیب بود که آنفیلد به عنوان زمینی بی طرف در نظر گرفته شد اما من خوشحال بودم که آن هفته دستمزد بیشتری خواهم داشت.جوان بودم، تازه ازدواج کرده بودم و در حال پس انداز بودم تا خانه ای بخرم. یادم نیست که مشکلی پیش آمده باشد. دشمنی بین دو باشگاه در آن زمان به مانند بعد تر ها نبود. پس خوب بود که بدون نگرانی از نتیجه، بازی را می دیدم. اگر این روز ها بود، آرسنال را تشویق می کردم اما این روزها بازی ها پشت درهای بسته برگزار می شود. 
اتحادیه منچستر را با آنفیلد فرستاد تا هواداران نسبت به رفتاری که آن روزها نشان می دادند تنبیه شوند. پیتر رابینسون مدیر وقت باشگاه لیورپول که برای سر و سامان دادن آن بازی با اتحادیه همکاری کرده بود، توضیح داد که در آن زمان دشمنی خاصی بین دو باشگاه وجود نداشت.
رابینسون گفت، وقتی کارم را در دهه شصت شروع کردم رقیب ما اورتون بود. بعد ها بود که رقابت اصلی تغییر پیدا کرد. وقتی منچستر یونایتد دوباره ظهور کرد، رقیب اصلی آن ها شدند، پیش از آن یادم هست که یک بار (1974) سقوط کردند و اوقات بدی را سپری می کردند. یادم هست که کاپ، هوادارن آن ها را در دل خود جا داد. اتفاقی که در این روزها امکان رخ دادن آن وجود ندارد.
جنگ ها بین هولیگان ها هنوز هم وجود دارد اما آن روزها داستان به گونه ای بسیار متفاوت بود. گزارش صبح گاردین خبر از اخراج حدود صد هوادار از استادیوم از سوی پلیس می داد. خبر از شیشه های شکسته خانه هایی در حوالی استادیوم می داد. خبر از ششصد نفر افراطی که بازداشت شده اند. برخی دیگر که با آجر به جان گروهی از هواداران رقیب افتاده اند. و در نهایت جمعی که به خیابان لایم برده شدند تا با قطار به منچستر بازگردند.
اریک تاد نویسنده مطرح گاردین در آن سال ها در گزارش خود از بازی نوشت که رفتار آن ها در کاپ خجالت آورد بود. بار دیگر گروهی مشخص، دست به وحشی گری زدند. این روان پریش ها؛ آماتور یا حرفه ای ساعات زیادی را صرف پریشان کردن مغز خود کرده اند تا گروهی دیگر که قصد لذت بردن از فوتبال را داشتند را تحت شعاع قرار دهند. تا تیم ها وارد شدند هوادارنی جوان دوان دوان وارد زمین به قسمتی شدند که تیم یونایتد در حال گرم کردن خود بود. پلیس ناامیدانه تمام تلاش خود را به کار بست و هر تعداد از آن ها را که می توانست از ورزشگاه اخراج کرد.
لیورپول پانزده درصد از مبلغ فروش 27649 بلیط بازی را دریافت کرد و اتحادیه یونایتد را مجبور کرد که ضرر و زیان آرسنال را هم جبران کنند که در فصل گذشته دیدارشان مقابل حریف با 46 هزار نفر تماشاگر برگزار شده بود و درصدی از حق فروش بلیط آن تعداد هوادار دریافت کرده بودند. .
