طرفداری- استقلال-پرسپولیس، دربی پایتخت، شهرآورد سرخابی، مهمترین بازی فصل و بسیاری دیگر از عناوین و اسامی مختلف برای بازی ای که قرار است امروز (جمعه) انجام شود.
در اینکه این دو تیم متمول و غنی پایتخت نشین از ریشه دارترین، پرافتخارترین و محبوب ترین تیم های نیم قرن اخیر فوتبال کشور بوده اند، شکی نیست. در این که آبی و قرمز از دیرباز برای کسب قهرمانی فوتبال کشور، رقابت تنگاتنگی داشته اند، تردیدی نیست. در این هم که این دو تیم بزرگترین و تاثیر گذارترین بازیکنان تاریخ فوتبال کشور را معرفی کرده اند هم شبهه ای وجود ندارد، اما مدتی است دیگر چنین نیست!
واقعیت این است که فوتبال کشور در دهه اخیر از زیر سایه استقلال و پرسپولیس خارج شده و این دو تیم دیگر بهترین های کشور نیستند. در سال های اخیر، فولاد مبارکه سپاهان اصفهان بدون شک برترین تیم ایران بوده و با شایستگی تمام، بر صدر جدول رقابت های لیگ برتر هم تکیه زده است و حتی نام ایران را در آسیا هم بر سر زبان ها انداخته است و قدرت بلامنازع فوتبال کشورمان بوده است. تراکتورسازی تبریز قدیمی و ریشه دار دوباره و این بار باقدرت تر به صحنه اول فوتبال کشور بازگشته و قطب جدیدی به آن اضافه کرده است. آنها با نتایج رضایت بخش این فصل شان و غلبه بر هر دو تیم پایتخت چه در خانه و چه در خارج از آن و همچنین شکست پرگل سپاهان در اصفهان به تمام کسانی که نایب قهرمانی سال گذشته آنها را جرقه دیده بودند، جواب محکمی دادند. همچنین حضور سایر تیم هایی چون ذوب آهن، مس کرمان، صبای قم و حتی سایپای تهران که بیشتر مواقع موی دماغ هر دو تیم بزرگ شده و در بسیاری از موارد در جدول بالاتر از آنها ایستاده اند، نشان از پایان دوران فوتبال دو قطبی ایران دارد.
در این سال ها، پرسپولیس از رقابت برای اولی عاجز بوده و قهرمانی در جام حذفی که حتی یک دهم اعتبار قهرمانی در لیگ برتر را هم ندارد و تنها برای رفع تکلیف از سوی فدراسیون برگزار می شود، تنها افتخار تیم سرخ پوش پایتخت بوده است. استقلال هم در سال گذشته و همین طور سالهای قبل از آن، قافیه را به تمام معنا به زرد پوشان اصفهانی واگذار کرده و فصل گذشته تنها با مقام نازل سومی به کار خود پایان داد. تنها چیزی که اکنون دیگر برای سرخابی باقی مانده بود، محبوبیت آنها در سرتاسر کشور و قلب تک تک ملت ایران بود که ظهور دوباره تراکتور سازی که در تهران هم باعث شده است این دو تیم احساس غریبی کنند و محبوبیت تیم هایی چون شاهین و سپاهان، که البته فقط در شهرهای خود تماشاگر دارند، فاکتور محبوبیت را هم برای قرمز و آبی کم رنگ کرده است؛ آنها دیگر در هیچ عرصه ای بهترین نیستند.
به خود دربی و جریان بازی که بپردازیم، مساله ناامیدکننده تر هم می شود. درصد قابل توجهی از بازی های دو تیم بدون گل یا کم گل به اتمام می رسد. هیچ کدام از دو تیم بازی چشم نواز و رضایت بخشی ارائه نمی دهد که آن هم به دلیل ضعف هر دو طرف در مواجهه با حاشیه های قبل از بازی و عدم توانایی آنها در رهاسازی خود از زیر بار فشارهای مردمی، رسانه ای و تیمی و ارائه بازی همیشگی شان است. مورد دیگر نتیجه بازی های دو تیم است که در بیشتر موارد به دلیل موردی که از آن به عنوان مصلحت اندیشی یاد می شود، با تساوی، عموما 1-1، به سرانجام می رسد. چون در چنین شرایطی کسی برآشفته نمی شود، درگیری و تنش بین تماشاگران و بازیکنان تمام حرفه ای دو تیم رخ نمی دهد، صندلی های ورزشگاه و شیشه های اتوبوس خطوط واحد صدمه نمی بیند، اما حتی یک نفر از 100 هزار تماشاگر حاضر در ورزشگاه هم راضی از آزادی خارج نخواهد شد. شاید هم برای هر دو طرفی که نه جنبه برد و نه ظرفیت باخت دارند، مصلحت اندیشی و نوشتن سناریو بازی قبل از Kick-off (ضربه ابتدایی بازی)، بهترین تصمیم باشد. در چنین شرایطی، دیدن بازی جذاب در دربی به رویای تماشاگران و هواداران دو تیم بدل خواهد شد.
با تمام تفاسیری که ذکر آن رفت، شاید تماشای یک بازی فوتبال دستی جذاب تر از هدر دادن وقت برای دربی تاریخی سرخابی باشد، بازی ای که امروز شاید تنها نکته مثبت آن پذیرایی و فراهم کردن امکانات استراحت شب قبل از بازی در ورزشگاه برای تماشاگران شهرستانی باشد! این امکانات که به گفته تاج، نایب فدراسیون فوتبال، برای اولین بار ارائه خواهد شد، به احتمال فراوان به دلیل هجمه بیش از حد تماشاگران و بهانه ای قابل پیش بینی چون جواب گو نبودن لوازم و نبود بودجه، آخرین بار آن هم خواهد بود.
در کل، تمام کسانی که امروز از دور و نزدیک به آزادی آمده اند، به احتمال بسیار زیاد، هیچ گاه دوباره باز نخواهند گشت، چون افرادی که قبلا چنین کاری انجام داده اند، اذعان خواهند کرد که چنین 90 دقیقه ای، حتی ارزش تخمه شکستن در مقابل تلویزیون را هم ندارد!
