حضرت آقاکاری به بحث آرسنالی بودن یا نبودن شما ندارم
چیزی که برام روشن شد شما نه ونگر نه مورینیو نه فرگوسن هیچ کدوم رو درست نمی شناسی
تیم های ایتالیایی دفاعی بازی می کردن اما از دیدن بازیشون لذت می بردی نمی دونم چجوری با اون مثال هندسه و حساب خواستی اینا رو یکی کنی چون این دوتا هیچ شباهتی به هم ندارن
ونگر و مورینیو دوتا دفتر جدان ولی یکی فوتباله که ونگره اون یکی ضدفوتباله که مورینیوست
یکی کلاس و شخصیته که ونگر یکی بی شخصیتی و دلقکیه که مورینیوست
اون چالشی که ازش اسم بردی و میگی ونگر قبول نکرد یه اشتباه بزرگه چون ونگر از همون اول چالش رو قبول کرده بود
اون چالش، چالش بین فوتبال و ضدفوتبال بود. یه طرف قضیه ضدفوتبال مورینیو بود با پول های آبراموویچ یه طرف قضیه فوتبال ونگر بود با فلسفه پاک بودن و ساختن آینده
ونگر تغییری نکرد تا مورینیو رو ببره بلکه امکاناتش بیشتر شد دقیقا این همون چیزی بود که براش برنامه ریزی کرده بود و موفق شد.
این آقای خاص رفت کل اروپا رو دور زد با ضدفوتبالش کم و بیش نتیجه گرفت و وقتی دید دیگه نمیشه به فکر جای دیگه ای افتاد و اصلا براش مهم نبود سر اون تیم قبلی چی میاد. دور زد دور زد تا رسید به چلسی تو فصلی که تمام تیم های ضعف داشتن قهرمان شد اما الان تیمش رو همه می بینن. خودش بهتر از هرکسی می دونه ضعف داره اما دیگه خبری از پول های آبرام نیست تا آقای خاص با ضدفوتبال بتونه موفق بشه اما ونگر سرجاش موند تیمش رو ساخت و می دونست که روزی می رسه که فوتبال به ضدفوتبال برتری پیدا می کنه
