طرفداری- یکی از گزارش‌گران ارشد نشریه بیلد، که از منابع بسیار نزدیک به Sabener Strasse به شمار می‌رود، صبح جمعه توییت کرد: «شرط می‌بندم که او می‌ماند.» او دیگر این توییت را پاک کرده است. دو روز پیش، شواین اشتایگر به مدیر اجرایی بایرن، کارل-هاینتس رومنیگه، گفته بود که تصمیم گرفته تا پیشنهاد منچستر یونایتد را بپذیرد. برخی بر این باور بودند که در دقایق آخر، نظر او تغییر خواهد کرد اما کاپیتان تیم ملی آلمان مصمم شده بود تا شهر و باشگاه‌اش را در جست و جوی چالشی جدید، ترک گوید. شواین اشتایگر پس از آن‌که برای آخرین بار با دوچرخه به همراه نامزدش، آنا ایوانوویچ، در مرکز مونیخ گشتی زد، سوار جتی خصوصی و راهی انگلستان شد. او تماشاگرانی را پشت سر خود رها کرد که از رفتن او مغموم‌اند اما با این وجود، اغلب آن‌ها منطق او و بایرن را، که منجر به این تصمیم شد، درک می‌کنند. چند سؤال بی‌پاسخ نیز در این مسئله باقی مانده‌اند.
مبلغ انتقال شواین اشتایگر 20 میلیون یورو گزارش شده است. آیا واقعاً هزینه انتقال او اینقدر بالا بود؟
نه، نبود. این مبلغی که گزارش شده، عددی شکیل و رند است که بر روی کاغذ، زیبا به نظر می‌رسد. بایرن از ترس این‌که مبادا این‌طور به نظر برسد که دارد یکی از رهبران‌اش را از تیم بیرون می‌اندازد، نمی‌خواست او را خیلی ارزان بفروشد. از سوی دیگر، منچستر یونایتد به دلیل مخالف، کاملاً خوش‌حال است که در مورد این مبلغ صحبت‌های زیادی مطرح شوند. هزینه واقعی این انتقال به رقم 15 میلیون یورو بسیار نزدیک‌تر است.
پس شما دارید می‌گویید که بایرن کاملاً از فروش او خوش‌حال بود؟
بی‌شک در این زمینه، درکی وجود داشت. آن‌ها نمی‌خواستند تا با قرار دادن قیمتی غیر معقول بر روی او، مانع خروج‌اش شوند. مورد شواین اشتایگر از امثال تونی کروس 2014 نبود، که از ترس این‌که بعد از 12 ماه بخواهد به طور رایگان تیم را ترک کند، مجبور به فروش او شوند. بایرن احساس کرد که اگر نمی خواهد به قدیمی‌ترین بازیکن‌اش قراردادی برای ابقای او پس از سال 2016 ارائه دهد، به او مدیون است تا اجازه دهد بدون هیچ‌گونه پیچیدگی، تیم را ترک کند.
اما چرا به او قراردادی پیشنهادی ندادند؟
تا چند ماه پیش، کادر مدیریت باشگاه با این فرض به کار خود ادامه می‌داد که شواین اشتایگر به احتمال زیاد تا پایان قراردادش باقی خواهد ماند و سپس به عنوان بازیکن آزاد، آخرین انتقال بزرگ‌اش را، احتمالاً به مقصد MLS، انجام خواهد داد. وقتی که او شروع به صحبت در مورد ادامه بازی کردن تا سال 2018 نمود، آن‌ها فهمیدند که یافتن راه حلی قانع‌کننده، دشوار خواهد بود. وقتی که زمان آن رسیده بود تا دو طرف پای میز مذاکره بنشینند و در مورد آینده او گفت و گو کنند، شواین اشتایگر دیگر پیش از آن با انتقال به اولدترافورد موافقت کرده بود. بایرن می‌دانست که در مواجهه با پیشنهاد یونایتد -- قراردادی سه ساله -- نمی‌تواند رقابت کند. البته آن‌ها علاقه‌ای هم به رقابت کردن نداشتند.
پس این پیروزی بزرگی برای پپ گواردیولاست، که خواهان رفتن شواین اشتایگر بود، و عوض آن خودش چند سال دیگر بعد از سال 2016 باقی خواهد ماند؟
قضیه به این سادگی نیست. اولاً باشگاه و سرمربی در این زمینه کاملاً هم‌عقیده بودند: تمدید قرارداد شواین اشتایگر برای چند فصل دیگر با در نظر داشتن آمار مصدومیت‌های اخیر و حقوق بسیار بالای‌اش، بسیار گران و پرمخاطره بود. نظرات در سطح مدیریتی نیز کاملاً هم‌سان بودند. شرایط در این مورد بسیار با وضعیتی که پیش از انتقال کروس به رئال مادرید وجود داشت، متفاوت بود. در مورد کروس، نتایج مطلوب افراد با یکدیگر متفاوت بود.
اما این گفته صحیح است که زندگی برای گواردیولا در نبود او آسان‌تر خواهد بود؛ زیرا وی بازیکنی بود که به خاطر مقام‌اش، غیر قابل نیمکت‌نشین کردن بود اما از طرفی نیز، آن سطح اعتماد همیشگی را نداشت. شواین اشتایگر در اواخر فصل پیش از برترین بازیکنان بایرن بود اما گواردیولا فراموش نکرده است که در بهار 2013/14، زمانی که شواینی از مصدومیت بازگشت، چه حجم از فشار را برای بازی دادن وی متحمل شد. پپ، اسطوره باشگاه را در ترکیب خود جای داد تا به توان‌بخشی‌اش کمک کند اما در این راه، شاکله و برتری تیم از بین رفت.
در مورد قرارداد جدید گواردیولا باید گفت که بایرن امیدوار است. اما شواین اشتایگر برای خوش‌حال کردن سرمربی کاتالان تیم، حذف نشد؛ خروج او تصمیمی مستقل بود که با در نظر گرفتن ارزش‌ها و مسائل مربوط به خودش، گرفته شد. البته گواردیولا از این‌که مدیریت از قضاوت‌اش پشتیبانی کرد، خوشنود خواهد شد. اما این‌که این مسئله منجر به تمدید حضور او خواهد شد یا خیر، در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
آیا حقیقت دارد که رابطه گواردیولا و شواینی شکراب شده بود؟
شواین اشتایگر از این‌که گواردیولا او را هافبک دفاعی اصلی تیم نمی‌انگاشت، ناراحت بود اما اختلاف نظر این دو در آن برهه کاملاً کاری بود، نه شخصی. وی به رومنیگه گفت که در صورتی که تصمیم به ماندن می‌گرفت، آماده بود تا با سرمربی کار کند.
بسیار خب، پس ساختار خط میانی بایرن در فصل بعد چگونه خواهد بود؟
اگر گواردیولا بر استفاده از تنها یک هافبک دفاعی اصرار بورزد -- و هیچ نشانه‌ای دال بر تغییر عقیده او مشاهده نشده است -- ژابی آلونسو گزینه اول خواهد بود. آزمایش استفاده از تیاگو در آن پست در گذشته جواب نداده است. پی‌یر هویبیرگ، سباستین روده و جاشوا کیمیش جوان گزینه‌های دیگری برای بازی در پست شماره 6 هستند و خب جالب خواهد بود اگر احتمالاً خاویر مارتینز مجدداً به هافبکی دفاعی تبدیل شود. گواردیولا یک سال پیش قبل از مصدومیت هم‌وطن‌اش، او را به عنوان مدافعی میانی در دفاعی سه نفره در نظر داشت. اوه، صدالبته کاپیتان فیلیپ لام نیز هست و شاید داوید آلابا.
واضح است که بایرن هافبک‌های میانی بسیاری دارد اما آیا آن‌ها فقدان شخصیت و رهبری شواین اشتایگر را احساس نخواهند کرد؟
صدالبته احساس خواهند کرد اما این باعث نمی‌شود که نپذیریم که خروج او، صرفاً اولین و منطقی‌ترین قدم در مسیر ساختن تیمی جدید است؛ تیمی که بتواند وارث تیمی باشد که از سال 2010 تا کنون توسط او، لام، فرانک ریبری و آرین روبن هدایت می‌شده است. مارک فن بومل هلندی، که در سال 2011 باشگاه را ترک کرد، نیز در آن زمان در داخل و خارج از زمین مهم بود. اما اکنون که به گذشته نگاه کنیم، می‌فهمیم که باید آن انتقال انجام می‌شد تا بازیکنان جوان و پویاتر در مرکز زمین مسئولیت‌های بیش‌تری بر عهده بگیرند.
