مطلب ارسالی کاربران
معنی تاکتیکی دارمیان برای "فنخال"
اضافه شدن دارمیانِ چند پسته، گزینه‌های تاکتیکی و تجربه و تخصص را برایِ منچستریونایتد به همراه خواهد شد !
جکی چارلتون بود که در جام جهانی 1994 به این نتیجه رسید که فول‌بک‌ها، از لحاظِ تاکتیکی مهمترینِ پستِ هر تیم هستند. البته چارلتون وقتی این نتیجه را اعلام کرد که هنوز 2-4-4 سیستمِ غالب بود و مدافعینِ کناری فضایِ نسبتا زیادی مقابلشان داشتند. اما اساسِ نکته‌یِ او هنوز پابرجاست. فول‌بک‌ها مثلِ سوپاپ‌هایِ تیم هستند که می‌تواند با عقب آمدنشان به دفاعِ تیم کمک کنند و با پیش رفتنشان خطِ میانی را پرتعدادتر کنند.
از همان پایانِ فصلِ پیش مشخص بود که یکی از خریدهایِ منچستر یونایتد در تابستان، یک دفاعِ راست است که بتواند به آنها گزینه‌هایِ تاکتیکی مختلف بدهد. لویی ون گال به وضوح اعتقادی به رافائل نداشت و تنها 11 بار فصلِ پیش او را به زمین فرستاد. آنتونیو والنسیا هم با اینکه به شکلی قابلِ قبول جایِ او را پر کرد (والنسیا با ریتینگِ 7.32 به طورِ مشترک، ششمین بازیکنِ باارزشِ یونایتد در فصلِ پیش بود)، اما او یک فول‌بکِ راستِ تخصصی نیست. برایِ همین خبرِ پیوستنِ متئو دارمیان به منچستر یونایتد باعثِ تعجبِ کسی نشد. یونایتد به شدت نیاز به فول‌بکی دارد که کنترلِ تاکتیکی به تیم اضافه کند.
دارمیان 25 ساله و قد بلند است و می‌تواند هم در راست و هم در چپ بازی کند. دارمیان فصلِ گذشته در تورینیو 19 بار به عنوانِ وینگ‌بکِ راست به زمین رفت و 15 بار به عنوانِ وینگ‌بکِ چپ. این وینگ‌بک بودنِ دارمیان اهمیتِ زیادی دارد. اگر قراردادِ او با یونایتد قطعی شود دو معنی می‌دهد: یکی اینکه اشلی یانگ دیگر نیاز نیست این پستِ غیرتخصصی‌اش را بازی کند، و دو اینکه فشارِ زیادی رویِ لوک شاو خواهد بود؛ بازیکنی که ون گال فصلِ پیش پیشرفتش را زیرِ سوال برده بود.
خریدِ وینگ‌بکی که قادر به بازی به عنوانِ دفاع میانی در سیستم‌هایِ سه دفاعه را هم دارد – کاری که دارمیان بیشتر برایِ تیم ملیِ ایتالیا کرده تا تورینو – نشان می‌دهد که ون گال هنوز این سیستم را به عنوان گزینه‌ای محتمل برایِ فصلِ آینده می‌بیند، هرچند مدافعینِ بریتانیایی‌اش فصلِ گذشته با مشکلِ زیادی برایِ هماهنگ شدن با آن روبرو شدند. نه اینکه بگوییم ون گال قطعا دوباره رو به سه دفاع می‌آورد، اما با داشتنِ مایکل کریک، دیلی بلیند و یکی از مورگان اشنایدرلین یا باستین شواین‌اشتایگر که تخصصِ نزدیک بازی کردن به مدافعینِ مرکزی‌شان را دارند، به هرحال فول‌بک‌هایِ یونایتد اجازه و فرصتِ اضافه شدن به حمله را خواهند داشت. فراموش نکنیم که فول‌بک‌هایِ تهاجمی همیشه بخشی از استیلِ تیم‌هایِ ون گال بوده‌اند.
البته دارمیان جزوِ وینگ‌بک‌هایِ خیلی هجومی به حساب نمی‌آید. او فصلِ پیش 2 گل زد و 1 پاسِ گل داد و به شکلِ متوسط در هر بازی 0.4 ارسال کرد و 1.2 پاسِ کلیدی داد. از این منظر آمارِ او در مقایسه با آنتونیو والنسیا که فصلِ پیش 18 بار به عنوانِ فول‌بکِ کلاسیک برایِ یونایتد بازی کرد، تفاوتِ چندانی ندارد. اما تفاوتی که خیلی به چشم می‌خورد در آمارِ وظایفِ دفاعیِ این دو بازیکن است. یونایتد فصلِ پیش بیشترین مالکیتِ توپ را در کلِ لیگِ برتر داشت (62.6 درصد). این عدد برایِ تورینو تنها 48.3 درصد بود. نتیجه‌یِ منطقی این است که مدافعینِ یونایتد بیشتر از اینکه دنبالِ پس گرفتنِ توپ باشند، آن را در اختیار داشته باشند. اما والنسیا هم بیشتر از دارمیان تکل زد و هم بیشتر از او قطعِ توپ داشت. نکته‌ای که با توجه به پستش و نوعِ بازیِ تیمش قابلِ توضیح نیست.
شاید، فقط شاید، بی‌تجربگیِ او در بازی در پستِ فول‌بک، باعث شده بود تا والنسیا بیش از حد هایپراکتیو بازی کند و خودش را در موقعیت‌هایی قرار دهد که مجبور به تکل زدن شود. اما نوع بازیِ دارمیان این شرایط را کمتر برایش پیش آورده بود. به هر سو اضافه شدن دارمیانِ چند پسته، گزینه‌هایِ تاکتیکی و تجربه و تخصص را برایِ این تیم به همراه خواهد شد.
*آی سپورت ، جاناتان ویلسون
