برداشت اول: خسرو حیدری, میاره به وسط, نکونام یه تو سر توپ قشنگ, دو تا بازیکن جا می مونن, خود نکونااااااام شوت به سمت دروازه, عجب شوتی می زنه, به تیر دروازه می خوره, برگشت توپ, حالا توپ زیر پای فرهاد مجیدیه , فرهاد,خود فرهاد و توی دروازه توی دروازه چه می کنه فرهاد مجیدی, باز هم گل می زنه, باز هم در دقایق پایانی ناجی استقلال میشه,...
و استادیوم ...
برداشت دوم: نیلسون توپ و در اختیار داره, یه شروع مجدد استثنایی دیگه از نیلسون, دقیقا توپ روی سر دهنوی فرود میاد, دهنوی میاره به عقب , محمد نوری, پاس میده به رضا حقیقی, حقیق منطقه بازی رو عالی عوض می کنه, حالا عایشاه, یه بدن نشون میده, بازیکن اول رو جا میذاره, پاس به پیام صادقیان, یک و دو می کنن, عالیشاه تو محوطه جریمه , پاس زمینی به داخل شش قدم , سید صالحی خودش و پرتاب می کنه و توی دروازه توی دروازه, چه حرکت تیمی زیبایی,...
و استادیوم ...
برداشت های مشترک:
برداشت سوم: اگر به استادیوم رفته باشید بارها و بارها این "برداشت" را به چشم دیده اید؛ هجوم هواداران برای سوار شدن به اتوبوس های میدان آزادی.
هوادار:آقا در و باز کن
راننده:برین قبلی پر نشده.
هوادار:آقا آزادی میره؟
راننده:آره , قبل میدون وامیستما
هوادار: مترو میری آقا؟
...
برداشت چهارم: شاید زیباترین و جذاب ترین بخشی که هر بار به استادیوم میرم و می بینم این "برداشت" باشه! کمتر زمانی پیش میاد که مردمم رو شاد ببینم. همه رو یک جا. همه رو تو یه مکان. و تکرار این شادی هر هفته و هر هفته! شاد شاد از ته دل. یه لحظه بیخیال تمام غم ها و غصه های زندگی.
از استادیوم برمیگردیم. یه سری سرشون و از اتوبوس انداختن بیرون. پرچم تیما رو تکون میدن.
از ماشین شخصیا:بازی چندچندشده؟
هوادارا: یک هیچ زد, سید صالحی.
هوادارا: فرهاد آتیش زد , دو یک.
اتوبوسا از کنار هم رد میشن. بچه ها از تو دو تا اتوبوس به هم دست میدن. جیغ میزنن. خوشحالن.
فقط صدای بوق ماشین میاد. یه سری دختر رو تو ماشینای شخصی می بینی که دارن می رقصن. شادن شاد. مثل یه عروسی بزرگ می مونه. هر هفته این عروسی تکرار میشه!
بچه ی کوچیکی که از بوق زدن پدرش شاده تا پیرمردی که اصلا به عمرش یه بارم فوتبال ندیده! یه سری کارگر کنار خیابون که می خندند. حتی گارد ویژه کنار خیابونم لبخند کوچیکی رو لباشه!!!! هیچکی جلوی این شادی رو نمی تونه بگیره.
سربازی که از رو برجک بهم عدد 4 رو نشون میده و منم یه 6 ناقابل,ولی همه کنار هم شادیم.
به اندازه ده دقیقه کنار هم شادیم.
شادی که مدیون اومدن یا رفتن یه رئیس جمهور نیستیم, شادی که همیشه مدیون فوتبالیم!!!
فوتبال رو بخاطر این ده دقیقه بیشتر از همیشه دوست دارم!
