pedram wشاید بیشتر طرفداران فوتبال هم مثل جووانی البر، دکو، مک منمن، پیرس، آبیدال و خیلیای دیگه برد بارسلونا رو پیشبینی کردن، شاید اگه بخوایم منطقی باشیم عقل می‌گه که بارسلونا خیلی وحشتناکه، شاید باید قبول کرد که اونا میان تا این فینال هم مثه سه فینال قبلشون ببرن،
شاید یک سال پیش وقتی یوونتوس تو همون مرحله‌ی گروهی حذف شد و به لیگ اروپا نزول کرد، و اتفاقا یوونتوس آره نا میزبان فینال اون رقابت‌ها بود همه فکر می‌کردن که یوونتوس تو استادیوم خودش قهرمان میشه و اسمش میشه سرنوشت!
از چیزی حرف می‌زنیم به اسم "سرنوشت"، چیزی که اولتراهای یووه بهش اعتقاد دارن اینه که برلین سرنوشت یوونتوس هست نه هیچ جای دیگه، جایی که 9 سال قبل ایتالیا اونجا قهرمان جهان شد. چند روز بعد از اون سری بی به یوونتوس "تحمیل" شد،
اما گذشت و گذشت، کمتر کسی اول فصل انتظار فینالیست شدن یووه رو داشت همینطور که فصل قبل و فصل قبل تر از اون هم کسی این انتظارو نداشت.اما امسال با سالای قبل فرق می کنه، چون اون سال‌ها برلین میزبان فینال نبود. سرنوشت می‌خواست یوونتوس و برلین به هم برسن.
هواداران یوونتوس به این اعتقاد دارن، سرنوشتی به نام برلین، برلینی که آغازگر مسیر تازه‌ی کاپیتان یوونتوس بود، حالا میتونه به بهترین شکل ممکن به اتمام برسه.
درباره‌ی این 9 سالِ یوونتوس میشه 9 سال حرف زد، میشه رُمان نوشت، میشه فیلم ساخت، برلین تا برلین، از جنس فیلمای کریستوفر نولان که غیر قابل باوره، اما باور می‌کنیم. برای سناریوی پایانیِ برلین تا برلین میشه تنها یک پایان نوشت: جشنِ قهرمانی، جشنی از جنس جشن جیانلوئیجی تو سانتیاگو برنابئو، یا از جنس شادی ژس از گل آلساندرو دل‌پیه‌رو تو همین برلین
سناریویی که 9 سال طول کشید اما حالا، نه به اندازه ی 9 سال یا 9 ماه یا 9 روز یا 9 ساعت و یا 9 دقیقه، بلکه به فاصله ی 9 ثانیه از جلوی چشمای میلیون ها بیانکونری در سراسر جهان می گذره، چون همشون یه حس مشترک دارن و اون اینه که این مهم ترین فینال زندگیشونه.
