طرفداري- انگلستان در سالي که گذشت هفت نماينده در اروپا داشت که اين نمايندگان منچستر سيتي، ليورپول، چلسي، آرسنال، اورتون، تاتنهام و هال سيتي بودند. صرفنظر از ارزش ها و غناي باشگاه، هيچکدام از اين هفت تيم نتوانستند انتظارها را براورده کنند.
هال به دور گروهي ليگ اروپا نرسيد. اسپرز در اين تورنومنت علارغم شروع خوب توسط فيورنتينا حذف شد. اين سرنوشت در انتظار اورتون مقابل دينامو کيف نيز بود. در ليگ قهرمانان منچستر سيتي مقابل بارسلونا، آرسنال مقابل موناکو و چلسي مقابل پاريسن ژرمن حذف شدند. ليورپول نيز در هر دو جام حذف شد. اين عملکرد را مي توان با توجه به سرمايه ها و درآمدها و وجهه جهاني نيمي از اين باشگاه ها، از اساس غير قابل قبول دانست و از این فصل به عنوان فصلی مثال زدنی از جهت منفی بودن یاد کرد.
بايد اين وجود باشگاه ليگ برتري به بازسازي بنیادی نياز ندارند. مي توان گفت که يک ترميم درست وضعيت را مي تواند دوباره روبراه کند. اگر خرج کردن منابع مالي راه مرتب کردن اوضاع در فصل 2015-16 باشد؛ بايد گفت که آن ها در تابستان جاري منابعي بيش از هميشه در اختيار خواهند داشت و نبايد مشکلي در اين خصوص احساس کنند. حقيقت اين است که تيم هاي سطح بالايي زياد در يک تورنومت -خواه ليگ و خواه در سطح ملي- مي تواند باعث افزايش سطح جمعي آن ليگ و ساير تيم هاي آن ليگ شود. به عنوان مثال مي توان به مسابقات جام ملت هاي اروپا اشاره کرد.
رئال مادريد، بارسلونا و بايرن مونيخ سه باشگاه به واقع بزرگ کنوني فوتبال دنيا هستند. به بيان ديگر در شرايطي که رئال مادريد و بارسلونا همواره در حال رقابت با يکديگر در مسابقات داخلي هستند؛ بايرن مونيخ در ليگي با تيم هايي در سطحي پايين تر حضور دارد. آن ها از استراحت و اعتماد به نفس بيشتري در ليگ داخلي به دليل فاصله به وجود آمده برخوردارند و از اين مهم در مسابقات اروپايي استفاده مي کنند.
در انگلستان این نقیضه جبران می شود اما اثر آن معکوس است. قدرت در سطح بالا به طور نسبي پراکنده شده است و براي 9 ماه چندين تيم در حال جنگ با هم و بردن يکديگر هستند. بارسا، رئال، بايرن و حتي يوونتوس با اطمينان از پيروزي در ليگ هايي که آن ها را حياط خلوت مي ناميم و با شکافي عميق نسبت به رقباي داخلي پا به مسابقات اروپايي مي گذارند.
اين فاصله با شدت و ضعف هاي مختلف در طي ساليان اخير ادامه داشته است اما اتفاقات تابستان جاري مي تواند ورق را برگرداند. بيش از چهار باشگاه براي قرار گيري در جمع چهار تيم پاياني مي جنگند و در فصلي که مي آيد بعيد به نظر مي رسد حضور سيتي، يونايتد، چلسي و آرسنال در اين رده ها به خطر بيفتد.
در کنار کيفيت سطح مربيگري در اين باشگاه ها، بايد به نقش مالکان ثروتمند نيز اشاره کرد و بهترين مثال در اين زمينه قطعا رومن ابرامويچ است. کسب عنوان قهرماني در ليگ برتر در سه هفته مانده به پايان رقابت ها نشان مي دهد که چطور آبي ها مي توانند به مثالي از چگونه به قهرماني در جزيره رسيدن، تبديل شوند. با اين حال تيم هاي شهر منچستر و آرسنال از هيچ تلاشي براي کوتاه کردن دست غرب لندني ها از جام هاي فصل آينده دريغ نخواهند کرد.
اين تلاش همه جانبه مي تواند آبستن اتفاق هاي خوب باشد. وقتي تيم ها مي جنگند، نيازي به فکر هاي ريشه اي ندارند اما فاصله هشت امتيازي چيزي است که سه تيم مورد اشاره آن را بر نمي تابند و براي دوري از تکرار آن چاره اي خواهند انديشيد. از سوي ديگر آبي ها از اتفاقاتي که ممکن است در تابستان رخ دهد به خوبي آگاهند و سعي خواهند کرد بيش از پيش خود را آماده کنند.
با وجود بودجه و وجهه متقاعد کننده براي جذب تقريبا هر بازيکني در اين کره خاکي، باشگاه هاي حاضر در ليگ قهرمانان فصل آينده مي توانند از پنجره نقل و انتقالات تابستاني يک کورس سريع و نفس گير بسازند. با وجود فصل نااميد کننده اخير در مسابقات اروپايي به نظر مي رسد غول هاي انگليسي يک تابستان شلوغ، پر از ريخت و پاش و پر کش و قوس را پيش رو داشته باشند.
تصوير قدرتمند يک باشگاه سلطه جو با فاصله هشت امتيازي و همچنين شکست هاي پياپي در مسابقات اروپايي کافي خواهد بود که کساني در منچستر، لندن و شايد ليورپول دست در جيب کنند و کمي عمق و کيفيت بيشتر به تيم خود ببخشند و آنگاه مي توان ليگ برتر را با روزهاي خوب و قابل احترام ترش قياس کرد.
در پایان باید گفت که مهم نیست باشگاه های انگلیسی تا چه اندازه به تقویت خود برای مسابقات اروپایی ممارست بورزند. حقیقت این است که شانس یکی از اصلی ترین فاکتورها در این بین است. وقتی لیورپول در سال 2005 قهرمان اروپا شد در رده پنجم لیگ برتر حاضر بود و جایگاه چلسی وقتی در سال 2012 با دی متئو قهرمان شدند، در لیگ برتر ششمی بود. لیورپول با بازیکنانی مانند یرزی دودک، جیمی ترائوره، ایگور بیشکان، آنتونی لی تالک و دتمار هامان مصدوم و چلسی با بازیکنانی مانند خوزه بوسینگوا، رایان برتراند، جان اوبی میکل و گری کیهیل مصدوم توانستند میلان را در بهترین سال هایش و بایرن را در زمین خودی شکست دهند و قهرمان شوند.
تساوی ها، اشتباهات داوری، مصدومیت و محرومیت ها و برنامه های زمانی بد را نمی توان با تقویت یک فاکتور بهبود بخشید. راه دراز است و پیش بینی از وضعیت دشوار اما در پاسخ به این سوال که آیا تیم های انگلیسی دوباره می توانند در مسابقات اروپایی حرف برای گفتن داشته باشیند باید گفت که، بله البته. تیم های انگلیسی با ریخت و پاش های تابستانی و بازیکنانی که عمدتا یک تابستان را استراحت کردند می توانند در مسابقات سال آینده انتظارات را جبران کنند.
